«Այն, ինչ մենք փորձում ենք անել, խաղաղությունը հեշտացնելն է: Նկատի ունեմ, որ մենք ուզում ենք՝ կողմերն իրենք մշակեն տեքստն ու պայմանները և միասին ընդունեն դրանք: Նրանք պետք է դրա վրա միասին աշխատեն, որովհետև ցանկացած երկարատև, կայուն և հավասարակշռված խաղաղություն պետք է կողմերից գա: Այն չի կարող գալ երրորդ՝ դրսի կողմից», Երևանում հայտարարում է Կովկասի հարցերի ԱՄՆ գլխավոր բանակցող, Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Լուիս Լ. Բոնոն, որը առաջին ռեգիոնալ այցով ժամանել է Կովկաս, եղել Բաքվում, Երևանում, և այցն ավարտելու է Թբիլիսիում:
Ընդ որում, խաղաղությունը հեշտացնելու մասին խոսող դիվանագետը Բաքու է ժամանել Արցախում ադրբեջանական դիվերսիայից մի քանի ժամ անց: Նա ասում է, որ Բաքվում տեղեկանալով այդ մասին, ավելի է համոզվել իր առաքելության հարցում, որ պետք է վերջ տալ հակամարտությանը: Իսկ ի՞նչ է ասել ամերիկացի համանախագահն Ալիևին, որը նրան փաստորեն «դիմավորել» է Արցախում դիվերսիոն գործողությամբ և մարդասպանությամբ: Եթե Ալիևը «դիմավորում» է ամերիկացի դիվանագետին այդպես, ուրեմն համարում է, որ դա հնարավոր է և դրանից իր համար ոչ թե խնդիր կավելանա ամերիկացի հյուրի հետ հանդիպմանը, այլ՝ հնարավորություն: Ըստ այդմ, վերադառնալով Լ. Բոնոյի բանաձևին, որ կողմերը իրենք պետք է հասնեն պայմանավորվածության, հարց է առաջանում՝ հնարավո՞ր է վերջ տալ հակամարտությանը, եթե դրա կողմերից մեկն ունի համոզում, որ ուժով պարտադրելու է իր պայմանները մյուս կողմին և այդպես է տեսնում խաղաղությունը:
Հետևաբար, կարգավորման մասին երկկողմ խոսակցությունը հեշտացնելու համար պետք է ռազմական շանտաժը քաղաքականության գլխավոր գործիք դարձրած կողմը հստակ հասկանա, որ այդ գործիքի կիրառումը ենթադրելու է պատասխանատվություն: Այլապես ի՞նչն է, որ պետք է ստիպի Բաքվին հրաժարվել ուժի կիրառման կամ դրա սպառնալիքի միջոցով քաղաքական պայման թելադրելու քաղաքականությունից: Ընդ որում, նույն տրամաբանությունն է նաև Լաչինի միջանցքի արգելափակման առնչությամբ:
Անկասկած է, որ երկու կողմին կարգավորման շուրջ արդյունավետ խոսակցության նստեցնելու համար պետք է ապահովել նվազագույն բալանս այդ կողմերի միջև: Բալանսն է, որ պետք է բերի այդպիսի երկխոսության, այլապես, քանի դեռ կողմերից մեկն ուժեղ է և տեսնում է, որ ունի այդ ուժն իրացնելու միջազգայնորեն լեգիտիմ հնարավորություն՝ չի հրաժարվի դրանից, չի ունենա կարգավորման գնալու որևէ մոտիվացիա: Հետևաբար, երրորդ կողմը ունի անելիք՝ այդ բալանսը ապահովելու հարցում: Ինչպես ապահովել դա, խոսակցության մյուս մասն է իհարկե, բայց, եթե որևէ կողմ փորձում է նպաստել խաղաղությանը, խաղաղ կարգավորմանը, բանակցային առաջընթացին, ապա գործնական որևէ մեթոդաբանությամբ պետք է ապահովի իրավիճակի բալանսավորմանը: Իսկ դա, եթե դիտարկենք հավաքական իմաստով, հայտնի երեք սկզբունքների կիրառումն է՝ տարածքային ամբողջություն, ինքնորոշման իրավունք, ուժի չկիրառում կամ կիրառման սպառնալիքի բացառում: Առայժմ որևէ միջնորդ չի ուզում, կամ չի կարողանում ապահովել այդ բալանսը, ինչն էլ բերում է Ադրբեջանի շանտաժային քաղաքականության շարունակության:
