Կարելի է իհարկե բարձրաձայնել այն հարցերը, որոնց վերաբերյալ չի հաջողվել գալ համաձայնության, բայց թերևս չարժե անել դա, քանի որ դրանք զգայուն հարցեր են, որոնք պահանջում են հանգիստ դիվանագիտական աշխատանք, իսկ հանրայնացումը կվնասի դրան: Այդ միտքը արտահայտել է ՌԴ նախագահ Պուտինը Փաշինյան-Պուտին-Ալիև եռակողմ հանդիպումից հետո տեղի ունեցած ասուլիսի ընթացքում, պատասխանելով հարցին, թե ի՞նչ խնդիրներ է, որ չի հաջողվել համաձայնեցնել եռակողմ հանդիպմանը:
Սոչիում տեղի ունեցած հանդիպումը ամփոփելով, ՌԴ նախագահ Պուտինն էր հայտարարել, որ ոչ բոլոր հարցերն են հաջողվել համաձայնեցնել և այդ պատճառով մի շարք ձևակերպումներ, որ նախապես եղել են առաջին դեմքերի քննարկմանը ներկայացված՝ մասնագետների մշակած հայտարարությունում, հանվել են վերջնական տեքստից: Թեև ՌԴ նախագահը նշում է, որ հանրայնացումը կվնասի այդ նուրբ ու զգայուն հարցերի դիվանագիտական քննարկմանը, այդուհանդերձ հնարավոր է թերևս ենթադրել, որ մեծ հավանականությամբ խոսքն առնչվում է Արցախի կարգավիճակին և հաղորդուղիների ապաշարջափակման գործընթացում Ադրբեջանի «միջանցքային» հավակնությանը: Իհարկե այդ հարցերը իրենց հերթին կապակցված են մեծ ու փոքր այլ խնդիրների ու հանգամանքների հետ, սակայն ըստ ամենայնի «ելակետայինը» դրանք են:
Եռակողմ հանդիպումից առաջ Պուտինն առանձին հանդիպումներ ունեցավ Հայաստանի վարչապետի և Ադրբեջանի նախագահի հետ, որոնց ընթացքում թե Նիկոլ Փաշինյանը, թե Իլհամ Ալիևը վերհաստատեցին իրենց մոտեցումները և ակնառու էր, որ դրանց «մերձեցումը» գործնականում անհնարին է: Հազիվ թե Ռուսաստանն ուներ դրան հասնելու հավակնություն և չէր պատկերացնում, որ առնվազն այս փուլում դա գրեթե բացառվում է: Բնականաբար հարց է առաջանում, թե այդ դեպքում ի՞նչ խնդիրների շուրջ է եղել համաձայնությունը Սոչիում, եթե առանցքային, ելակետային հանգամանքներում չկա համաձայնություն: Այստեղ թերևս հարկ է պատկերացնել մի բան, որ արցախյան, հայ-ադրբեջանական հակամարտության կարգավորում ասվածը, կամ հակամարտությունը ինքնին, ուժային կենտրոնների խաղում միջոց է, ոչ թե նպատակ: Թե Երևանը, թե Բաքուն ուզեն, թե ոչ, չեն կարող հաշվի չնստել այդ իրողության հետ: Իսկ դա նշանակում է քննարկումների տողատակում, համատեքստում նկատի ունենալ այն, որ գործընթացը անվանական իմաստով լինելով «հակամարտության կարգավորման», գործնական իմաստով «կառավարման» գործընթաց է՝ «հակամարտության կառավարման»: Այդ առումով է, որ Հայաստանի ներկայիս գլխավոր անելիքը, այդ թվում նաև Արցախի, ներքին կառավարման տիրույթում բովանդակային, որակական սկզբունքային փոփոխությունների կայուն ընթացք ապոհվելն է, որի շնորհիվ է ձևավորվելու Հայաստանի կենսունակությունը «հակամարտության կառավարման» գործընթացում, որը ազդեցության համաշխարհային պայքարի մի օղակն է:
