Սեպտեմբերի 1-ին տեղի է ունեցել Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանի և ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի հեռախոսազրույցը: Խոսակցության թեման եղել է Կովկասում կայունության և անվտանգության հարցը: Հեռախոսազրույցը փաստացի հաջորդում է Բրյուսելում օգոստոսի 31-ին տեղի ունեցած Միշել-Փաշինյան-Ալիև հանդիպմանը, որից հետո ԵԽ նախագահը հայտարարեց, որ կողմերը պայմանավորվել են արտգործնախարարների մակարդակով աշխատել «խաղաղության համաձայնագրի» բովանդակությունը մշակելու շուրջ: Գործնական առումով սակայն, մեծ հավանականությամբ այդ հայտարարությունները ունեն ընդհանրական բնույթ և առարկայականության առումով իրավիճակը թերևս բոլորովին հեռու է համատեղ աշխատանքի տրամաբանությունից, մի շարք պատճառներով: Այդ առումով, իրավիճակը թերևս շարունակելու է լինել «առանձին աշխատանքի» դաշտում և այստեղ շատ բան կախված է այն հանգամանքից, թե Երևանն ինչպես կկարողանա աշխատել թե Մոսկվայի, թե Բրյուսելի հետ, որպեսզի հնարավորինս համադրի երկու գործընթացներն ու դրանցում կարողանա արդյունավետ ձևով սպասարկել հայկական շահերն ու հետաքրքրությունները պաշտպանելու խնդիրը: Այդ տեսանկյունից, գնահատականները, թե Երևանը պետք է փորձի այսպես ասած նախապատվության տրամաբանությամբ կողմնորոշվել Բրյուսելի և Մոսկվայի միջև, ոչ միայն հեռու են իրականությունից, այլ նաև գործնականում վտանգավոր:
Երևանի խնդիրը համադրության առավելագույն արդյունավետության ձգտելն է և Միրզոյանի հեռախոսազրույցը՝ հենց իր նախաձեռնությամբ, թերևս ունի այդ խնդիրը սպասարկելու միտում: Առավել ևս, որ բավականին հարաբերական հարց է ընդհանրապես Բրյուսել-Մոսկվա փոխհարաբերության հարցը: Առերևույթ մրցակցային, փոխադարձ կասկածներով լեցուն գործընթացը խորքային առումով կարող է պարունակել բավականին բազմերանգ շերտեր, հատկապես այն իրողությունների ֆոնին, որ ծավալվում են մասնավորապես իրանյան միջուկային գործարքի շուրջ: Այսօր տարածվել են տեղեկություններ, որ չնայած Եվրամիության՝ արդյունավետ թվացող ջանքին, Իրանի և ԱՄՆ համաձայնությունը գոնե առայժմ չի ստացվում և հնարավոր է, որ քննարկումները հետաձգվեն մինչև նոյեմբերի կես: Ի դեպ, այստեղ հարկ է թերևս ուշադրության արժանացնել, որ Բրյուսելի հանդիպումից հետո ազդարարվեց, որ հաջորդ հանդիպումը՝ Շարլ Միշելի միջնորդությամբ, ծրագրվում է նոյեմբերին: Իսկ Իրանի շուրջ իրադրությունը ռազմավարական իմաստով գերակա է Կովկասի օրակարգի մնացյալ հարցերի նկատմամբ, օբյեկտիվ և խորքային մի շարք պատճառներով:
