Պաշտոնական Երևանը տարածել է հաղորդագրություն Բրյուսելում օգոստոսի 31-ին տեղի ունենալիք Միշել-Փաշինյան-Ալիև հանդիպման վերաբերյալ: Ըստ տեղեկության, հանդիպմանը կքննարկվեն այդ ձևաչափով նախկինում քննարկված հարցեր: Տեղեկությունը հետաքրքիր է նրանով, որ մինչ այդ շաբաթներ առաջ հայտնվեցին տեղեկություններ, որ առաջին դեմքերի մակարդակով եռակողմ հանդիպում կլինի Մոսկվայում: Մոսկվայում սակայն տեղի կունենա փաստորեն փոխվարչապետների մակարդակով սահմանազատման և սահմանագծման հարցերի պատվիրակությունների հանդիպում՝ օգոստոսի 29-ին:
Մոսկվայում հնարավոր հանդիպումը չեղարկվել է, որովհետև Երևանն ու Բաքու՞ն են մերժել, թե՞ Մոսկվան է հրաժարվել այդպիսի մտադրությունից, ներկայումս զբաղված լինելով այլ՝ ավելի առարկայական և հրատապ խնդիրներով, և առավել ևս չունենալով հայ-ադրբեջանական հարցում որևէ էական ճեղքում արձանագրելու հնարավորություն: Այդ հարցերի պատասխանները կարող են լինել դիվանագիտական խորհրդապահական աղբյուրներում, թեև հնարավոր է, որ շատ բան նաև «ջրի երեսին» է, պարզապես հանրությունները մշտապես փնտրում են առավել խորքային ինտրիգներ:
Անկասկած է, որ հայ-ադրբեջանական հարցում առկա է բազմաթիվ խաղացողների շահերի շրջանակ, որտեղ կան իհարկե որոշակի կայուն ձևաչափային ուրվագծեր, միաժամանակ սակայն հետաքրքրություններ ու շահեր, որոնք բավականին «լողացող» են, կախված այն իրավիճակից, որ կա երկու գործընթացների առումով՝ ուկրաինական պատերազմ և այնտեղ ծավալվող զարգացումներ, քաղաքական իրողություններ, որ ինտենսիվ կերպով ծավալվում են դրա շուրջ, այդ թվում ներեվրոպական ասպեկտով, և Իրանի միջուկային գործարքի ճակատագիր, որտեղ Եվրոպան փորձում է աշխուժորեն միջնորդել և հասնել գործարքի վերականգնման: Այդ գործընթացների համատեքստում հետաքրքրական է Բրյուսելում հանդիպման մասին պայմանավորվածությունը, ինչը թերևս չէր կարող տեղի ունենալ առանց երկու ավելի աշխույժ դերակատարի՝ Մոսկվայի և Վաշինգտոնի համաձայնության: Ինչ համատեքստ և հաշվարկ կա այդ համաձայնության ներքո, սա այլ խոսակցության նյութ է: Սակայն անկասկած է, որ բրյուսելյան հարթակի կենսունակությունը անհնարին է լինելու առանց այդ երկու խաղացողների նվազագույն լոյալության: Այդ իմաստով, գործընթացը կարող է նպաստել իրավիճակի կայունությանը, սակայն դարձյալ անորոշ է ազդեցության ժամանակային կտրվածքը, քանի որ առաջին պլան բերելով Բրյուսելը, Մոսկվան ու Վաշինգտոնը գուցե յուրովի կատարում են սեփական պլանների «վերադասավորում»:
Օգոստոսի 25-ին հայտնի դարձավ, որ ԱՄՆ-ը նշանակել է Կովկասի հարցերի նոր բանակցող, փաստացի ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի նոր համանախագահ, որը բարձր աստիճանի դիվանագետ է և եղել է ԱՄՆ պետքարտուղարի Եվրոպայի ու Եվրասիայի հարցերի օգնական: Այդ հանգամանքը արժանի է հատուկ ուշադրության, հաշվի առնելով այն, որ ներկայումս բավականին լուրջ գործընթացներ են ծավալվում եվրասիական հարաբերությունների ճարտարապետության վերափոխման ուղղությամբ, ինչը մասնավորապես Ռուսաստանը և Իրանը դիտարկում են նոր աշխարհակարգի պայմաններում արևմտյան համակարգին հակակշռելու և միաժամանակ նաև չինական հավակնությունները կառավարելու հնարավորություն: Կովկասն այդ իմաստով «խաչմերուկային» նշանակության գոտի է: Հատկապես ուշադրության է արժանի թերևս փաստը, որ Ֆիլիպ Ռիքերի նշանակումը փաստացի նախորդում է մոտ երկու շաբաթ անց՝ սեպտեմբերի կեսին Սամարղանդում կայանալիք Շանհայի գործակցության կազմակերպության երկրների Վեհաժողովին, որին՝ ի դեպ, Պուտինի հրավերով մասնակցելու է նաև Էրդողանը:
