Հունաստանում Հայաստանի դեսպանը Կիպրոս կատարած աշխատանքային այցի ընթացքում հայտնել է, որ Երևանը մտադիր է 2023 թվականին դիվանագիտական գրասենյակ հիմնել Կիպրոսում: Նկատվում է, որ 44-օրյա պատերազմից հետո Հայաստանը փորձում է որոշակի աշխուժություն հաղորդել դեռևս 2019 թվականի մարտից իր նախաձեռնած եռակողմ ձևաչափին՝ Հայաստան-Հունաստան-Կիպրոս: Ինչպես կընթանար այդ ձևաչափը դեռևս այն ժամանակ, եթե աշխարհը և մասնավորապես Հայաստանը չբախվեին 2020 թվականի գլոբալ կոլապսին, որն իր ծանր հետևանքները թողեց նաև մեծ քաղաքականության վրա, ինչը հատկապես ծանր եղավ Հայաստանի համար: Ներկայումս իհարկե շատ կարևոր է, թե ինչպես է ընթանալու գործընթացը ներկայիս իրավիճակում, որն իհարկե էապես տարբեր է 2020-ից, միաժամանակ սակայն թերևս ոչ պակաս ծանր:
Հայաստան-Հունաստան-Կիպրոս եռակողմ ձևաչափը նոր աշխարհակարգի, ռազմա-քաղաքական և տնտեսա-քաղաքական մեծ վերադասավորումների, վերաբաժանումների աշխարհում է և ըստ այդմ ունի թերևս դրան համարժեք վերաիմաստավորման անհրաժեշտություն: Բանն այն է, որ այդ աշխարհում առկա է նաև հայ-թուրքական կարգավորման գործընթաց, որ կարծես թե շարժվում է որոշակի կառուցողական դինամիկայով, առկա են պայմանավորվածություններ, անգամ բարձր մակարդակի շփումներ, և կա այդ առնչությամբ նաև միջազգային խաղացողների որոշակի շահագրգռություն: Մինչդեռ, հայտնի է, թե ինչպիսին է ներկայումս հարաբերությունը Հունաստանի և Թուրքիայի միջև: Ամենևին անամպ չէ նաև Կիպրոս-Թուրքիա հարաբերությունը, ոչ միայն Հյուսիսային Կիպրոսի «ավանդական» խնդրի բերումով, այլ նաև նոր համաշխարհային իրողությունների և էրդողանյան Թուրքիայի հավակնությունների: Այդ պարագայում ստացվում է, որ Հայաստանը մի կողմից ձևաչափ է աշխուժացնում Հունաստանի և Կիպրոսի հետ, մյուս կողմից փորձում կարգավորում կառուցել Թուրքիայի հետ: Առերևույթ, դրանք իրար հակադիր, իրարամերժ գործընթացներ են: Սակայն, այստեղ թերևս շատ կարևոր է արձանագրել, որ Երևանի համար Հունաստանի և Կիպրոսի հետ աշխատանքային, գործընկերային ձևաչափը ուղղված չէ որևէ երրորդ երկրի դեմ, այլ ուղղված է «երրորդ հնարավորության»: Իհարկե, պայմանական իմաստով «երրորդ»:
Պարզապես, ներկայիս փոփոխական և անկանխատեսելի աշխարհում Հայաստանի համար կարևոր է բազմավեկտոր դինամիկ քաղաքականությունը: Հատկապես, որ հայ-թուրքական կարգավորման ուղղությամբ աշխատանքը ապահովագրված չէ որևէ երաշխիքով, որ չի կարող միջազգային իրադրության բերումով ունենալ 180 աստիճանի շրջադարձ: Բայց, նույնիսկ այդ պարագայում Հունաստանն ու Կիպրոսն իհարկե Հայաստանի «հակաթուրքական դաշնակիցներ» չեն, ու Երևանը դրանք չի դիտարկում այդ տրամաբանության մեջ: Առավել ևս, որ դա Երևանի դիտարկումից էլ կախված չէ և հազիվ թե Հունաստանն ու Կիպրոսը, ինչպես որևէ երկիր, ստանձնի Թուրքիայի դեմ Հայաստանի դաշնակից լինելու հանձնառություն: Երևանի համար Աթենքն ու Նիկոսիան նոր աշխարհում նախ քաղաքակրթական գործընկեր են, և բացի այդ գործընկեր են այն ռազմավարական վերանայումների համատեքստում, որ աշխարհն այսօր ապրում է ոչ միայն ուժերի բալանսի, այլ նաև համաշխարհային տնտեսա-քաղաքական ռեսուրսների վերադասավորման տրամաբանությամբ: Եռակողմ ձևաչափն այդ առումով Հայաստանի «սստեղծագործական ներուժի» իրացման հարթակ է, որով նաև Հայաստանը կարող է օգտակար ու հետաքրքիր լինել Հունաստանի և Կիպրոսի համար:
