Վերջին 30 տարում Հայաստանը կարող էր անգամ շրջափակման մեջ դառնալ տեղեկատվական, տեխնոլոգիական, տնտեսական ու գիտական հեգեմոն։ Ցավոք, Հայաստանի Երրորդ Հանրապետության ձևավորումը ուսերին կրում էր ծանր երկրաշարժի հետևանքները, տնտեսական կոլապսն ու պատերազմը։ Սակայն անգամ այն ժամանակ, երբ մենք որոշակի ոտքի կանգնեցին, ձեռնամուխ չեղանք հայկական լավագույն միտքը Հայաստան ներկրելու գործին։
Ոմանք ստացան հնարավորույթուն արագ հարստանալու, ոմանք՝ արագ իշխանություն ձեռ բերելու, ոմանք՝ անարխիա կազմակերպելու համար։ Այս ամենի հորձանուտում կորավ զուտ հայանպաստը։ Մեր բազմաթիվ հայրենակիցներ, որոնք վառվում էին ցանկությամբ հետ վերադառնալ ու ստեղծագործել Հայրենիքում՝ տեսնելով նորաստեղծ պետության մեջ արմատավորվող արատներն ու բարքերը, նախընտրեցին մնալ այնտեղ, որտեղ իրենց գնահատում են ու Հայրենիքին օգնել դրսից։ Նրանք արժանավոր զավակներն են, որոնք ուժերից վեր անգամ պատրաստ են աջակցել Հայաստանին, այլ ոչ միայն պաթոսախեղդ ճառերով սիրել Հայրենիքը հեռվից։ Ինչևէ․․․ նվիրյալները, ինչպես բոլոր ժամանակներում, վաղ թե ուշ վերադառնում են։ Նրանցից մեկը կառավարման տեսաբան, ԱՄՆ-ի Իլլինոիսի համալսարանի Մեխանիկայի և տեխնիկայի ամբիոնի պրոֆեսոր Նաիրա Հովակիմյանն է։ Մեր հայրենակցուհու գիտական հարուստ ճանապարհը անցել է գերմանական Շտուտգարտի համալսարանով, ֆրանսիական INRIA-ով, ԱՄՆ-ի Ջորջիայի տեխնոլոգիական ինստիտուտով, ապա Վիրջինիայի պոլիտեխնիկական ինստիտուտում։ Տիկին Հովակիմյանն այժմ Իլլինոիսի համալսարանի Մեխանիկայի և տեխնիկայի պրոֆեսոր է։ 2015 թվականին, նա ստացել է նույն համալսարանի Ինտելեգենտ ռոբոտների լաբորատորիայի առաջատար տնօրենի պաշտոնը։