Հայաստանի արտգործնախարարությունը տեղեկություն է տարածել Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հեռախոսազրույցի մասին, որը փաստացի երկրորդն է Բրյուսելում ապրիլի 6-ին տեղի ունեցած Փաշինյան-Միշել-Ալիև հանդիպումից հետո: Ըստ ՀՀ ԱԳՆ հաղորդագրության, Միրզոյանն ու Բայրամովը համաձայնության են եկել սահմանազատման և սահմանային անվտանգության հանձնաժողովի կառուցվածքի շուրջ: Նշվում է նաև, որ պայմանավորվածություն է ձեռք բերվել առաջիկայում անցկացնել հանդիպում սահմանազատման և սահմանային անվտանգության հանձնաժողովի վերաբերյալ: Չի նշվում, թե ինձ ձևաչափի հանդիպման մասին է խոսքը, ու՞մ միջնորդությամբ՝ Ռուսաստանի՞, թե՞ Եվրամիության: Բրյուսելի հանդիպման արդյունքում հայտարարվեց մինչև ապրիլի վերջ սահմանագծման և սահմանազատման հանձնաժողով ստեղծելու համաձայնության մասին:
Թե Բրյուսելի արդյունքով հրապարակված տեղեկության մեջ էր նշվում, որ այդ պայմանավորվածության հիմքը 2021 թվականի նոյեմբերի 26-ի Սոչիի եռակողմ հանդիպումն էր, թե հետագայում Ռուսաստանն ինքը հիշեցրեց այդ մասին, ընդհուպ Փաշինյան-Պուտին հանդիպումից հետո:
Նշանակո՞ւմ է դա, որ Եվրոպայի Խորհրդի նախագահը իր դիվանագիտական աշխուժությունն այդուհանդերձ համադրում է ռուսական կողմի հետ:
Օրերս տեղի ունեցավ Շարլ Միշելի հեռախոսազրույցը Պուտինի հետ: Համադրման վարկածը տրամաբանական է ավելի, քան հակառակը, որովհետև հակառակի պարագայում հազիվ թե հնարավոր է պատկերացնել, որ Ռուսաստանը թույլ տա «նախաձեռնության անցում» Եվրոպայի Խորհրդին: Առավել ևս, որ Մոսկվայի ձեռքին է նաև «փաստական» խաղաքարտ՝ քարտեզներ, որոնք առանցքային նշանակություն կունենան հայ-ադրբեջանական սահմանազատման և սահմանագծման հարցում: Այդ իմաստով, եվրոպական խորհրդի նախագահի դիվանագիտական աշխուժությունը թերևս առավել «մրցակցային» է ոչ թե Ռուսաստանի, այլ Թուրքիայի հանդեպ, ի պատասխան այն «մրցակցությանը», որ Անկարան թելադրում է Եվրոպայի համար առավել զգայուն, անգամ գերզգայուն հարցի՝ ուկրաինական ճգնաժամի ուղղությամբ: Բայց, արդյո՞ք Ադրբեջանը կխաղա այդ տրամաբանության դաշտում, փաստացի օգնելով Եվրոպայի Խորհրդին Թուրքիայի հանդեպ կենսունակ լինելու հարցում: Այստեղ ուշադրության է արժանի մի «դետալ»: Նավթի, ցորենի, կարբամիդի խոշորածավալ ներկրումների հարց լուծելու համար Բաքու է ժամանել Իսրայելի պաշտպանության նախկին նախարար Լիբերմանը, որը 2021-ին ձևավորված կոալիցիոն նոր կառավարության կազմում զբաղեցնում է ֆինանսների նախարարի պաշտոնը:
Լիբերմանը փաստացի եկել է Բաքու Ադրբեջանին միլիարդավոր դոլարների տնտեսական նոր գործարք առաջարկելու: Իսկ այն իր խորքում կարող է պարունակել նաև այլ քննարկումներ, մասնավորապես կապված այն նավթագազային ենթակառուցվածքային ծրագրերի հետ, որ Իսրայելը քննարկում է Իսրայել-Կիպրոս-Հունաստան եռակողմ ձևաչափով՝ դեպի եվրոպական շուկա հաշվարկով, դիտարկելով դրան նաև Արաբական Միացյալ Էմիրությունների մասնակցությունը: Թուրքիան բոլորովին «ոգևորված» չէ այդ ծրագրերից, բայց Ալիևն էլ թերևս դիտարկում է, որ Թուրքիայից ստացել է այն հիմնականը, որ պետք էր իրեն՝ Արցախի հանդեպ ագրեսիայի աջակցություն: Այժմ Ալիևին պետք է թուրքական ազդեցության «հավասարակշռում», ընդ որում «եկամտաբեր» հավասարակշռում: Հայաստանի համար այս իրավիճակը ստեղծում է բավականին հարաբերական միջավայր, թե որոշակի նոր հնարավորություններով, թե նոր ռիսկերով: Մյուս կողմից, Երևանն այսօր օբյեկտիվորեն զուրկ է արագ փոփոխվող իրադրությունում նախաձեռնողական քաղաքականության հնարավորությունից և այս պահին առավել նախընտրելին թերևս ժամանակի վրա խաղալու և «հաշիվը պահելու» կարողությունն է:
