ՄԱՀՀԻ ղեկավար, քաղաքագետ Ստյոպա Սաֆարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Մի փոքր ամփոփում Ուկրաինայի դեմ Ռուսաստանի սանձազերծած պատերազմի ուղղությունների ու մարտավարության մասին
/էմոցիոնալ հայրենակիցները միգուցե չկարդան, մանավանդ որ գրվածի ոչ մի տողում իմ անձնական վերաբերմունքը, առավել ևս այդ ամենի արդարացումը չկա/
Ռուսաստանի հարձակման երեք ուղղությունները թերևս թույլ են տալիս երեք նպատակներ առանձնացնել․
-Դոնեցկ-դոնբասյան ուղղություն, որտեղ թիրախը շփման գիծը առաջ տալն է եղել ու մնում,
-2 Սևծովյան ուղղություն, որտեղ թիրախը Ուկրաինան Սևծովյան ավազանից կտրելն է, որպեսզի ՆԱՏՕ-ի կամ թուրքական նավատորմը որևէ կերպ մոտենալու հնարավորությունից զրկված լինեն, ոչ պակաս կարևոր է Ղրիմը Դոնբասի հետ կապելը, իսկ Ռուսաստանն էլ՝ Մերձդնեստրի ու այնտեղ տեղակայված ռուսական ուժերի հետ կապելը,
-Կիևի ուղղություն, որտեղ թիրախը իշխանության ու ողջ երկրի կապիտուլյացիան է։
1-ին ուղղությամբ ծավալվելու անհրաժեշտությունը կարելի է տեսնել Վ․Պուտինի երեկվա ելույթում, որտեղ նա ակնարկում էր ԳՇ-ի կողմից քննարկված սցենարները։ Ինչպես պարզ է դառնում, Դոնբասում դեպի արևմուտք ծավալվելու սցենարին նախապատվություն է տրվել ի հակառակ պաշտպանական դիրքավորման սցենարի, քանի որ փաստարկվել է, որ այդ դեպքում ուկրիանական զինված ուժերը, նրանց տեսքով նաև ՆԱՏՕ-ն անընդհատ նոր ուժեր կտեղակայեին շփման գծից այն կողմ, իսկ ինքը՝ դոնբասյան ռեգիոնը կդառնար հավերժ մսաղաց, ասել է թե՝ պաշտպանական ռազմավարությունը մերժվել է։
Ռուսաստանի համար 2-րդ ուղղությունը ստրատեգիական է շատ վաղուցվանից, քանի որ Սև ծովն աստիճանաբար վեր էր ածվում եվրոպական ծովի, որտեղ ՆԱՏՕ-ի զորավարժություններն արդեն իսկ սովորական երևույթ էին դարձել, հավելած թուրքական ռազմածովային ներկայությունը, որը խառը կարգավիճակ ունի՝ թե ֆորմալ ՆԱՏՕ-ական, թե զուտ թուրքական, սակայն բոլոր պարագաներում Թուրքիայի ուկրաինական, ղրիմյան հավակնությունները վտանագավոր էին համարվում Ռուսաստանի համար, քանի որ ավազանում ստրատեգիական բալանսը Ռուսաստանի օգտին չէր։
Սրան էլ գումարած Ռուսաստանի կախվածությունը Բոսֆորի նեղուցում Թուրքիայից․․․ Այս ուղղությամբ կատարյալ ճեղքում սպասվում է Մարիուպլ քաղաքը վերցնելուց հետո, որից արևմուտք և արևելք այլևս ռուսական վերահսկղության ներքո է, նաև՝ Օդեսայի վրա պլանավորվող գրոհից հետո, երբ Ուկրիանան այլևս սևծովյյան ափ չի ունենա․․․
Ի դեպ, դատելով ռուսական հեռուստաեթերներից արվող անթաքույց ակնարկներից այս ուղղությամբ բառիս բուն իմաստով կոտորած են խոստանում, ինչին այս պահին խոչընդոտում է մինչև 400,000 քաղաքացիական բնակչությունը։ Կրեմլի ու ԳՇ խոսափող փորձագետները “Ազով” և նացգվարդիայի այլ խմբավորումների ապագան “շատ բարդ են” համարում։ Կարելի է պատկերացնել, թե ինչ մսաղաց են դարձնելու, եթե քաղաքացիական բնակչությունն այնտեղից դուրս գա և մնան միայն ինքնապաշտպանական ուժերը․․․
Ռուսական զինուժը հաջողության հասնելու դեպքում այլևս երբեք չի էլ թույլատրելու, որ Ուկրաինան Սև ծով ինքնուրույն ու ինքնիշխան ելք ունենա։ Այդքան կարևոր է սևծովյան ուղղությունը Ռուսաստանի համար․․․
Կիևի ուղղության մասին շատ բան գրելու առանձնապես կարիք էլ չկա, քանի որ այն պաշարելու ցանկությունն ունի շատ հասականալի հեռահար նպատակներ՝ քաղաքական իշխանությունը կամ պետք է պատերազմի մարդկային ու տարածքային կորուստների ճնշման տակ հանձնվի ու համաձայնի կապուլտալյացիայի պայմաններին, կամ ինչպես կրեմլյան փորձագետներն են ակնարկում՝ “պետք է գտնել նրանց, ովքեր դա կանեն”, այսինքն՝ ստվերային/այլընտրակային կառավարություն։
Սա, կրկնում եմ, Ռուսաստանի հետապնդած նպատակներն են, ու այս գրառման մեջ չի քննարկվում, թե որքան է դրանց իրականություն դառնալու հավանականությունը, քանզի ուկրիանական դիմադրությունն ու ինքնապաշտպանությունը թերագնահատել պետք չէ, առավել ևս երբ պատերազմը ներթափանցած է նաև Ռուսաստան՝ աննախադեպ սանկցիաների, ներքին անորոշությունների ու դժգոհությունների մեծանալու տեսքով։