Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
Ռեգիոնալ ապաշրջափակման օրակարգի համատեքստում Հայաստան-Ադրբեջան երկաթուղու գործարկման հարցն անորոշ պոպուլիզմ է: Այդպիսի միտք է արտահայտում խորհրդարանական ընդդիմությունը՝ իր պատգամավորների միջոցով: Հարցին օրերս անդրադարձել էր վարչապետ Փաշինյանը, ասելով, թե մոտ են այդ օրակարգում առաջին արդյունքներն արձանագրելուն: Թե ինչ արդյյունքի մասին է խոսքը, Փաշինյանը չի մանրամասնել, թեև խոսել է Հայաստանի տարածքում երկաթուղային հատվածը կառուցելու աշխատանքի մասին: Ալիևն էլ խոսում է այն մասին, որ Բաքուն սկսել է Ադրբեջանի տարածքով մինչև Հայաստանի սահման երկաթուղու շինարարությունը: Օրերս Հայաստան էր այցելել ՌԴ փոխվարչապետ Օվերչուկը՝ Ռուսական երկաթուղիներ ընկերության ղեկավարի հետ: Այստեղ նրանք հանդիպումներ են անցկացրել վարչապետ Փաշինյանի, փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանի հետ, որի, և նրա ադրբեջանցի պաշտոնակցի հետ Օվերչուկն արդեն մեկ տարի աշխատում է ռեգիոնալ ապաշրջափակման օրակարգի շուրջ:
Ռուսական երկաթուղիների ղեկավարի մասնակցությունն այցին պայմանավորված է նրանով, որ Հայաստանի երկաթուղին 2008 թվականին երեսնամյա հավատարմագրային կառավարման է հանձնվել այդ ընկերությանը, որը կառավարումն իրականացնում է Հարավկովկասյան երկաթուղիներ ընկերության միջոցով: Հասկանալի է, որ, եթե կառուցվում է երկաթուղային այդ հատվածը՝ Նախիջևանից Հայաստանի տարածքով դեպի Ադրբեջան, ապա երկաթուղու այդ առանձին, մոտ 40 կմ-անոց հատվածը չի կարող դուրս լինել ռուսական երկաթուղիների հավատարմագրային կառավարումից, որովհետև հակառակ դեպքում դա դուրս կլինի տրամաբանությունից՝ հավատարմագրային կառավարում են ամբողջ հայկական երկաթուղին, բացի այդ 40 կմ-ից: Եթե իհարկե այն կառուցվի: Այստեղ իհարկե կան տեխնիկա-տնտեսական և քաղաքական բավականին բարդ հարցեր: Սակայն, այն, որ կան այդպիսի բարդ հարցեր, դա դեռ չի նշանակում, որ իրավիճակն անորոշ պոպուլիզմ է: Կամ, եթե Հայաստանի խորհրդարանական ընդդիմությունը գնահատում է այդպես, ապա կնշանակի, որ ըստ այդ ընդդիմության գնահատականի՝ անորոշ պոպուլիզոմվ է զբաղված նաև Ռուսաստանը, որի փոխվարչապետը այդ թեմայով հերթական անգամ այցելել էր Հայաստան և քննարկումներ ունեցել պաշտոնական Երևանի հետ, ընդհուպ բարձր մակարդակում:
Գործնականում սակայն, այդօրինակ գնահատականի բուն մոտիվը թերևս օրակարգի և դրա հնարավոր զարգացման շուրջ սեփական քաղաքական դիրքորոշում չարտահայտելն է: Խնդիրն այն է, որ «ռազմա-հայրենասիրական» տոնայնությունն ու փաթեթավորումը, որով փորձում է ներքաղաքական խնդիրներ լուծել ընդդիմությունը, ստիպում է լռել ռեգիոնալ ապաշրջափակման օրակարգի շուրջ, որովհետև հակառակ դեպքում խորհրդարանական ընդդիմությունը պետք է արտահայտվի ոչ միայն պաշտոնական Երևանի, այլ գուցե առաջին հերթին պաշտոնական Մոսկվայի դեմ: Իսկ դա ընդդիմությունը դիտարկում է թերևս քաղաքականապես «մահացու»:
