Օրերս Ֆրանսիայի արտաքին գործերի պետքարտուղար Ժան Բատիստ Լըմուանը թվիթերյան գրառումով հայտնել է, որ Հայաստանում բացվել է ֆրանսիական ինստիտուտ: Հայաստանում Ֆրանսիայի նախկին դեսպան Ջոնաթան Լաքոթը ևս գրառում էր արել, նշելով, որ չորս տարվա աշխատանքից հետո ինստիտուտը բացվում է, ինչը կնպաստի Հայաստան-Ֆրանսիա բարեկամական կապին և Հայաստանում ֆրանսիական մշակույթի և ֆրանսերենի հանրայնացմանը: Ֆրանսիայի պետնախարարը հայտնել է, որ ֆրանսիական ինստիտուտի գաղափարը բավականին կարևոր էր համարել Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը: Առաջին հայացքից մշակութային տիրույթի տեղեկությունը գործնականում շատ ավելի կարևոր ու խորքային նշանակություն ունեցող իրողություն է, քան տարաբնույթ խոսակցությունները Հայաստանում Ֆրանսիայի ռազմական ներկայության, ֆրանսիական լեգեոնի և այլնի մասին, որ ծայր առան Սյունիքի շուրջ հետպատերազմյան իրավիճակի բերումով և պարբերաբար շարունակվում են առ այսօր:
Բանն այն է, որ Հայաստանի և Ֆրանսիայի հարաբերությունը խորացման և ինտենսիվացման կարիք ունի գետնի վրա, այլ կերպ ասած՝ գուցե պակաս հնչեղ, սակայն հողեղեն նախաձեռնությունների տիրույթում, որոնք քայլ առ քայլ միտված կլինեն հասարակությունների միջև փոխհարաբերության մակարդակի խորացմանը, ինչը անկասկած ժամանակի ընթացքում իր արտացոլումը կունենա նաև քաղաքական իրողությունների տիրույթում: Ահա այդ առումով է ֆրանսիական լեգեոնի մասին օդեղեն հռետորաբանության փոխարեն արձանագրել ֆրանսիական ինստիտուտի բացումը, իհարկե ակնկալելով, որ այն կլինի իսկապես արդյունավետ գործող, Հայաստանի հանրային տարբեր շերտերի հետ արդյունավետ գաղափարներ հղացող ու գեներացնող կառույց, մեխանիզմ, որը կձևավորի իր շուրջ ոչ թե հայ-ֆրանսիական հարաբերության վրա հաստատվող «քաղաքացիա-հասարակական էլիտա», իրականում յուրօրինակ բյուրոկրատական շերտ, որը «կմենաշնորհի» հայ-ֆրանսիական հասարակական հարաբերությունը, այլ իրապես հանրային լայն շրջանակների ու շերտերի համար բաց և հաղորդակցային բազմազանության միջավայր, և թերևս օրինակելի միջավայր:
