Ադրբեջանում ձերբակալվել է մահմեդական հինգ առաջնորդ, որոնք ըստ մամուլի, իրանամետ՝ շիա հոգևորական շրջանակից են: Ձերբակալության վերաբերյալ մանրամասներ Ադրբեջանի հատուկ ծառայությունը չի տարածել, սակայն թերևս կասկած չկա, որ ձերբակալությունը ընդհանուր առմամբ տեղավորվում է ադրբեջանա-իրանական վերջին շաբաթների լարվածության շրջանակում: Իրանն ու Ադրբեջանը շարունակում են փոխադարձ կոշտ հայտարարություններն ու ցուցադրությունները:
Միևնույն ժամանակ, թե Իրանի, թե Ադրբեջանի քաղաքական առաջին դեմքերը խոսում են հարաբերության կարևորության մասին: Մեծ հաշվով մնում է անհասկանալի՝ ի՞նչ են ուզում միմյանցից Բաքուն և Թեհրանը: Խնդիրը Իսրայե՞լն է, «միջանցքը», որևէ այլ բան: Կարող է չլինել թե մեկը, թե մյուսը, և միևնույն ժամանակ կարող է լինել ամեն ինչ: Իրան-ադրբեջանական լարվածությունը կարծես թե վերածվում է ռեգիոնալ «հերթապահի» կամ «օջախի», որը պետք է ծխա կրակի անհրաժեշտության դեպքում այսպես ասած միշտ ձեռքի տակ լինելու համար: Հարց կառաջանա, թե ինչի՞ համար է պետք դա, եթե կա հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտը, որպես «պատրաստի օջախ» կամ «վառոդի» տակառ:
Բանն այն է, որ հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտը ակնհայտորեն դադարում է լինել ռեգիոնալ դիրքային պայքարում կամ մեծ խաղում առանցքային նպատակների հենակետ: Ըստ այդմ, այն «կրակ ստանալու» բավարար օջախ չէ, ի տարբերություն ադրբեջանա-իրանյան լարվածության: Սա այն գինն է, որ վճարել է Ալիևը արցախյան հարցում ռազմական հաղթանակի «իրավունք» ստանալու համար: Այդ համատեքստում թերևս պետք է դիտարկել նաև Արցախում իրավիճակի լարման նրա փորձերը, որոնք թերևս պայմանավորված էին իրանյան ուղղությունից լարվածությունը իր համար առավել «հարմարավետ» թվացող հայկական ուղղություն տեղափոխելու նկատառումով: Բայց, կարծես թե այդ փորձին առանձնապես «տոն չտվեցին» թե Ռուսաստանը, թե Մինսկի խմբի մյուս երկու համանախագահները: Ավելին, Հաագայում սկսվվեց պրոցես, որը մեծ հաշվով կարող է ունենալ հայկական ուղղությամբ Ալիևը ձեռքերը կապող նշանակություն: Նրան ակնհայտորեն պահում են իրանյան ուղղության վրա, նշանակել են «հերթապահ», որին վճարել էին «արցախյան ավանսով», իսկ որպեսզի չմոռանա՝ հիշեցրին նաև Պանդորայի օֆշորային արկղի մասին:
