Ֆրանսիայում Հայաստանի դեսպան Հասմիկ Տոլմաջյանը հանդիպում է ունեցել Ֆրանսիայի նախկին նախագահ Ֆրանսուա Օլանդի հետ, նրա հետ քննարկելով թե երկկողմ հարցեր, թե արցախյան կարգավորման գործընթացին վերաբերող թեմաներ: Սա բավականին ուշագրավ հանգամանք է, և խոսում է թերևս այն մասին, որ ներկայումս տեղի ունեցող ռեգիոնալ գործընթացներում և քննարկումներում առկա են իրողություններ, որոնց առնչությամբ առաջացել է ընդհուպ Ֆրանսիայի նախկին նախագահ Ֆրանսուա Օլանդի հետ ճշգրտման հարցեր, թերևս կապված բանակցային իքս փուլում դիրքավորումների, պայմանավորվածությունների կամ քննարկումների հետ:
Թերևս անկասկած է, որ հայկական կողմի համար այդ հանդիպումը կարևոր է փաստարկային պաշարի համալրման տեսանկյունից: Թե մասնավորապես ինչին կարող է առնչվել խնդիրը, պարզ չէ: Ֆրանսուա Օլանդը Ֆրանսիայի նախագահի պաշտոնը զբաղեցրել է 2012 թվականի մայիսից մինչև 2017 թվականի մայիս: Այդ հին տարիների ընթացքում արցախյան գործընթացը զարգացել է բավականին լարված: Դրանք այն տարիներն են, երբ Հայաստանին պարտադրվեց Եվրաասոցացման համաձայնագրից անցում Եվրասիական միության՝ 2013 թվականի սեպտեմբերի 3-ի գիշերը: Միևնույն ժամանակ, Ադրբեջանը աստիճանաբար սկսեց լկտիանալ սահմանին, մեծացնել հրադադարի խախտման ինտենսիվությունն ու տրամաչափը, ընդհուպ հրահրելով լոկալ սահմանային բախումներ: Այդ ընթացքում տեղի ունեցան Տավուշում «դիվերսիոն պատերազմը» 2014-ի օգոստոսին, 2014-ի նոյեմբերին խոցվեց հայկական ուղղաթիռը, 2015-ին շաբաթներ շարունակ հրթիռակոծվեցին Տավուշի խաղաղ բնակավայրերը, իսկ 2016-ին եղավ ապրիլյան քառօրյա պատերազմը: Դրան արդեն հաջորդեցին բանակցությունը Վիեննայում և Սանկտ-Պետերբուրգում՝ ԱՄՆ ու ՌԴ հովանու ներքո, իսկ դրան էլ տրամաբանորեն պետք է հաջորդեր բանակցությունը Մինսկի խմբի երրորդ համանախագահի՝ Ֆրանսիայի հովանու ներքո, բայց դա տեղի չունեցավ:
Ավելին, 2016-ի հունիսին Սանկտ-Պետերբուրգում ՌԴ հովանու ներքո հանդիպումից հետո Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպանը հայտարարեց, որ Փարիզը առաջնահերթ է համարում հրադադարի վերահսկման մեխանիզմների տեղակայումը և պատրաստ է առավելագույնս արագ ժամկետում կազմակերպել Սարգսյան-Ալիև երրորդ հանդիպումը ապրիլյան քառօրյայից հետո: Բայց, երրորդ հանդիպում չեղավ, կամ եղավ, սակայն ոչ արագ, այլ մոտ մեկ և կես տարի անց՝ 2017-ի հոկտեմբերին, Ժնևում: Իհարկե մինչ այդ արդեն, 2017-ի մայիսին Ֆրանսուա Օլանդը թողեց նախագահի պաշտոնը: Այդպիսով, 2012-2017 հնգամյա ժամանակահատվածում արցախյան գործընթացի հատկապես ինչ դրվագ կամ ինչ տրամաբանություն, ինչ քննարկումներ են հետաքրքրում Երևանին, ասելը բարդ է, սակայն անկասկած է մի բան, որ հենց այդ շրջանում, գործնականում 2012-ից սկսած է Հայաստանի շուրջ սեղմվել այսպես ասած եվրասիական օղակը, պարտադրվել ռեգիոնալ բալանսի կոպիտ խախտումը, ինչը հանգեցրել է Հայաստանի քաղաքական սուբյեկտության անկման և անվտանգային խնդիրների սրացման, թեև հայտարարվել է, թե ԵՏՄ որոշումը Հայաստանը դարձնելու է ավելի անվտանգ: