Վերլուծաբան Հակոբ Բադալյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Հայաստանի համար առաջին լրջագույն ահազանգը եղել է թերեւս 2004-ի ռամիլսաֆարովյան ոճրագործությունը: Ես չգիտեմ, թե ժամանակին դա որքան խորն է գնահատվել Հայաստանի կառավարող շրջանակում: Ինքս էդ մասին մտածում եմ միայն վերջերս:
Արդյո՞ք կարող էր Ադրբեջանը ՆԱՏՕ վարժանքի ուղարկել սպայի, որն ունակ կլիներ այդպիսի անհավասարակշիռ եւ զգայական ոճրագործության:
Թե՞ ուղարկվել էր հենց սառնասիրտ մարդասպան, որը նոր պաշտոնի անցած Ալիեւ կրտսերի համար «զգայական ոճրագործությամբ» պետք է պարզեր հայկական կողմի «ամրությունը», թե Երեւանն այդօրինակ դեպքում ինչ աստիճանի կոշտության եւ համարժեք քայլի է ունակ, կամ որքան է ունակ իրադարձությունները ինստիտուցիոնալ կերպով գնահատել ու վերլուծել երկարաժամկետ ռազմավարական հաշվարկով:
Ալիեւ կրտսերը կարծում եմ մեր սպայի կյանքի գնով չափեց հայկական քաղաքականության դիմադրունակությունն ու ռազմավարական պլանավորման կարողությունը, համոզվելով, որ ավելի ու ավելի կոշտացող գիծը միանգամայն աշխատող է, քանի որ Հայաստանը չունի դրան հակադրելիք ռազմավարություն: Հայաստանն այդ ոճրագործությունից հետո բանակցում էր Ալիեւի հետ «պրահյան գործընթացում»: Այն դեպքում, երբ տվյալ ժամանակաշրջանն իհարկե առավելագույն հարմարն էր բեկումնային որոշումների համար:
Կրկնեմ, հիմա հեշտ է իհարկե դիտարկումը տարիների հեռվից, բայց պետական ռեսուրսը տնօրինող շրջանակները պետք է կարողանան դրա վրա անել ընթացիկ ռեժժիմում առավելագույնս ստույգ հաշվարկներ ու գնահատումներ, որովհետեւ իրենք ունեն տեղեկություն, որը չունենք եւ չենք ունենում մենք՝ առավելագույնը փաստերի ականատես ենք դառնում տարիներ անց:
