Իշխանասարի ուղղությամբ մարտերի մասին մայիսի 12-ի ապատեղեկատվական արշավը հերթական անգամ վկայեց, որ խորհրդարանի արտահերթ ընտրության շրջանակում Հայաստանում իշխանության ձևավորման իրավունքի համար պայքարը լինելու է շատ թեժ և առանց միջոցների խտրության: Իհարկե այդ առումով, հետևելով հայաստանյան հետպատերազմյան ներքաղաքական կյանքին, հազիվ թե որևէ իրապաշտ քաղաքացու մոտ առաջացած լիներ պատրանք, թե նախընտրական շրջանում գերակայելու է բովանդակային, գաղափարական մրցակցությունն ու քաղաքական հանդուրժողության մշակույթը: Ավելին, այսօր խնդիրն այն է, թե արդյո՞ք գոնե ընտրությունից հետո Հայաստանը շատ, թե քիչ կմտնի կայուն և կանխատեսելի մրցակցության ու քաղաքական պայքարի փուլ: Գաղափարականի և բովանդակայինի գերակայության հարցում թերևս պատրանք չկա նաև հետընտրական շրջափուլի առնչությամբ, գոնե տեսանելի ապագայի կտրվածքով:
Անզեն աչքով տեսանելի է, որ կառավարող նախկին համակարգը նախընտրական այս փուլում խաղադրույք է կատարել ոչ այնքան սեփական վստահության աճի, համակիրների կամ քվեարկող քաղաքացիների շրջանակը ընդլայնելու, որքան գործող իշխանության հանդեպ անվստահություն և ապատիա խորացնելու վրա: Հաշվարկը բավականին պարզ է: Նախկին կառավարող համակարգը լինելով բավականին ռացիոնալ և պրագմատիկ, չունի իր հանրային վստահելիության աստիճանի հետ կապված որևէ պատրանք: Այդ համակարգը փորձելու է պարզապես առավելագույնս մոբիլիզացնել իր տնօրինման, իր սխեմաների ներքո գտնվող ընտրազանգվածը, քաղելով այսպես ասած առավելագույնը: Իհարկե այդ հարցում ակնառու է ներքին մրցակցության հանգամանքը, հաշվի առնելով այն, որ այստեղ կա նույն շրջանակի համար պայքարող նվազագույնը երեք բևեռ՝ երկրորդ նախագահ Քոչարյան, երրորդ նախագահ Սարգսյան, և ԲՀԿ նախագահ Ծառուկյան: Միևնույն ժամանակ, հենց այդ այսպես ասած ներքին մրցակցությունը կամ միջհամակարգային մրցակցությունն է նաև խթան, որպեսզի զուգահեռ ռեսուրսային համախմբում իրականացվի գործող իշխանության վստահության աստիճանն առավելագույնս նվազեցնելու, և այդ հիմքով, տեսակարար կշռով սեփական արդյունքը բարձրացնելու ուղղությամբ:
Գործող իշխանությունն արձանագրելով այդ բավականին նկատելի և շոշափելի մարտավարությունը, դրան հակադրում է նախկին կառավարող համակարգի վերադարձի սպառնալիքի տեղեկատվա-քարոզչական գեներացիան՝ իհարկե բոլորովին ոչ անհիմն, հատկապես հաշվի առնելով այդ համակարգի հետհեղափոխական վարքագիծը, և փորձում այդ սպառնալիքի գեներացման ֆոնին ստանալ հակառակը՝ առավելագույն կոնսոլիդացիա իր շուրջ, որպես վերադարձը կանխարգելելու ունակ միակ ուժ: Այդպիսով, տեղի է ունենում ընտրական գործընթացի բեվեռացումը անցյալի և ներկայիս միջև, ըստ էության կամա, թե ակամա մարգինալացնելով քաղաքականության բովանդակության և գաղափարականության խնդիրը: Ավելի շուտ, մնում է միայն մեկ բովանդակություն, ինչպես գրեթե միշտ, կամա, թե ակամա պայքար Հայաստանում Ռուսաստանի դիրքերի ամրության համար:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
