2012 թվականին Հայաստանի խորհրդարանի ՀՀԿ մեծամասնությունը, և այդ ժամանակ արդեն իսկ ձևավորված ոչիշխանական բևեռի ուժերը՝ ՀԱԿ, ՀՅԴ, ԲՀԿ, քվեարկեցին ՀԱՊԿ համաձայնագրի վավերացման օգտին: Համաձայնագիրը այն մասին էր, որ կազմակերպության անդամ որևէ երկիր չի կարող առանց մյուս երկրների համաձայնության, իր տարածքում իրականացնել ռազմական ենթակառուցվածքային ծրագրեր երրորդ երկրների հետ: Հետագա տարիների զարգացումները ցույց տվեցին, որ ՀԱՊԿ մյուս անդամների, կամ դրանց գերակշռող մեծամասնության համար ավելի դաշնակից է Ադրբեջանը՝ դե ֆակտո, քան դե յուրե դաշնակից Հայաստանը: Այդպիսով, Հայաստանը փաստորեն իր անվտանգային դիվերսիֆիկացիայի կարևորագույն խնդրի հարցում, ինչպես կասեին նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաներ՝ «բանալի» է տվել երկրների, որոնք ավելի շուտ Բաքվի, քան Երևանի դաշնակիցն են, որոնք տարիներ շարունակ ավելի սերտ հարաբերություն ունեն Բաքվի և նույնիսկ Անկարայի, քան Երևանի հետ: Դժվար է պատկերացնել այդ իրողության ավելի խոսուն օրինակ, քան այն, ինչ կատարվեց Աստանայում 2014 թվականի մայիսին՝ Հայաստանի դեմ Ալիևի նամակի կոլեկտիվ ընթերցումներ, կամ 2015 թվականի դեկտեմբերին Մոսկվայում՝ երբ Սերժ Սարգսյանը ՀԱՊԿ Վեհաժողովի մասնակիցներին կշտամբում էր, որ հեռախոսով անգամ զլանում են տեղեկանալ Երևանից, թե ինչ վիճակ է սահմանին:
Պակաս խոսուն չէ այն, որ Արցախի դեմ ապրիլյան քառօրյայի ադրբեջանական գրոհից հետո ԵՏՄ, նույնն է թե ՀԱՊԿ անդամները Ալիևին չնեղացնելու համար որոշեցին չեղարկել Երևանում ապրիլի 7-ին կայացած ԵՏՄ վարչապետների նիստը: Այն դեպքում, երբ թվում է թե կար հակառակը՝ Ալիևի գրոհին ենթարկված դաշնակցին չնեղացնելու հարց: Շարքը իհարկե հնարավոր է շարունակել, սակայն ոչ վաղ անցյալի պատմությունը թարմացնելն անշուշտ ունի ոչ միայն վիճակագրական նպատակ: Ժամանակագրությունը կարևոր է ապագայի համար անհրաժեշտ հետևությունների բազա ձևավորելու համար: Իսկ այդ իմաստով առանցքային է դիտարկել, թե ինչո՞ւ էր Հայաստանը գնում մի ուղղությամբ, որտեղ ակնառու էին վերը բերված խնդիրները: Այստեղ հաճախ հնչում է «բացատրությունը», որ վերնախավը գործակալ էր: Ես չգիտեմ, ով էր գործակալ, ով՝ ոչ: Որևէ մեկն էլ չի ներկայացրել այդպիսի պնդումների ստույգ ապացույց: Ըստ այդմ, խնդիրը և դրա լուծումները պետք է դիտարկել կառուցվածքը առավելագույնս վեր հանելու և ապագայի համար այն վերափոխելու տրամաբանությամբ: Իսկ այդ առումով ակնառու է այն, որ Հայաստանում ձևավորվել է իշխանություն, որի հակառակ երեսը եղել է նույն «խմորից հունցված» ընդդիմությունը: Դա այն պարագայում, երբ արցախյան հարցով ձևավորված հայկական պետականությունն ու անվտանգային այդ առանցքով համակարգը Հայաստանից պահանջում էին իշխանություն-ընդդիմություն բավականին լայն՝ արտաքին-քաղաքական ընդգրկումով «բաժանարար գծի» ձևավորում: Հայաստանում այդտեղ պետք է բաժանվեին իշխանությունն ու ընդդիմությունը, ոչ թե լոկ ներսում՝ «ես ավելի ազնիվ եմ ու խելոք, քան նրանք» տրամաբանությամբ: Միևնույն ժամանակ, դրանով հանդերձ շատ կարևոր է, որպեսզի այդ բաժանումը զերծ լինի փոխադարձաբար սնուցվող ծայրահեղություններից և Հայաստանում այլընտրանքային կոնցեպտները ձևավորվեն բավականին սոլիդ և իրատեսական սահմանումներով, զերծ լինելով ընդհուպ պաթոլոգիայի հասնող հռչակագրային բնույթից, որը անգամ ոչ մասնագիտական աչքի համար ակնառու է դարձնում իր անիրատեսականությունը:
Հայաստանում արտաքին քաղաքական-անվտանգային կոնցեպտուալ տարբերություններով, և քաղաքականապես պատկառելի իշխանություն-ընդդիմություն մեխանիզմի բացակայությունը, ընդդիմության «գերկենտրոնացումը» լոկ ներքին հարցերի վրա, իսկ արտաքին տիրույթում լոկ հռչակագրա-կենացային բովանդակությունը արժեզրկում են Ընդդիմությունը՝ որպես քաղաքական ինստիտուտ, որը կենսունակ և ճկուն պետք է դարձնի աշխարհաքաղաքական մուրճի ու սալի արանքում գտնվող պետականությունը: