Հայաստանի տարբեր կառույցներ հաճախ են հնչեցնում դիմումներ՝ ուղղված միջազգային հանրությանը հայ ռազմագերիների ազատ արձակման հարցի առնչությամբ: Բազմաթիվ անգամներ նշել ենք այդ դիմումների անհրաժեշտության ու կարևորության, հետևաբար հարցը ամենատարբեր միջազգային հարթակներում բարձրացնելու բոլոր քայլերի ողջունելի լինելու մասին: Այդ ամենով հանդերձ՝ մենք պետք է լինենք իրատես և իրապաշտ, ըստ այդմ՝ արձանագրենք, որ հարցի լուծումը քաղաքական է, իրավական կամ մարդասիրական չէ: Հայ ռազմագերիների հարցը կլուծվի այն դեպքում, երբ Ալիևը կանգնած կլինի դա անելու քաղաքական անհրաժեշտության առաջ, կամ դրա առաջ կանգնած կլինի նրա գլխավոր հովանավոր Էրդողանը, կամ Ռուսաստանը կանգնած կլինի հայ ռազմագերիների հարցի լուծման գործում իր ամբողջ կարողությունը գործի դնելու անհրաժեշտության առաջ:
Նույն կերպ էլ հայ ռազմագերիների հարցում միջազգային քաղաքական ճնշումն է, որ ի վիճակի է լինելու փոխել Ադրբեջանի դիրքորոշումը: Ինչ պատկեր ունենք այդ իմաստով: Հայաստանը անդամակցում է այնպիսի կառույցների, ինչպիսիք են ԵՏՄ-ն, ՀԱՊԿը, այսպես կոչված՝ ԱՊՀ-ն: Հայաստանը պարբերաբար մասնակցում է այդ կառույցների աշխատանքներին, Վեհաժողովներին, տարբեր կարգի պաշտոնյաների հավաքներին և այլն: Ավելին, դրանք ոչ թե պարզապես կազմակերպություններ են, հատկապես ԵՏՄ-ն ու ՀԱՊԿ-ը, այլ ռազմաքաղաքական և տնտեսաքաղաքական կառույցներ, որոնք Հայաստանի արտաքին հարաբերությունների շրջանակում առնվազն ֆորմալ առաջնահերթություններն են, առաջնային հարթակները: Որևէ մեկը քանի՞ անգամ է լսել այդ հարթակների քաղաքական արձագանքը հայ ռազմագերիների հարցի առնչությամբ: Փոխարենը՝ բազմաթիվ անգամներ տեսել ենք այդ կառույցներում իբրև թե Հայաստանի դաշնակիցների սիրալիր ժպիտները Ալիևի հասցեին: Ավելին, նրանք այժմ զբաղված են Ալիևի հետ փողային պայմանավորվածություններով՝ կապված, այսպես կոչված, «վերադարձված տարածքների» վերականգնման նախագծերի հետ:
Այդ պարագայում Հայաստանում որևէ մեկն ի՞նչ ակնկալիքով կամ հույսով է դիմում միջազգային հանրությանը՝ հայ ռազմագերիների հարցի իրական լուծման համատեքստում: Թե՞ այդ դիմումները պարզապես «գալոչկայի» համար են, որպեսզի հետո, երբ Ռուսաստանը և մեր, այսպես ասած, մյուս դաշնակիցները Էրդողանի և Ալիևի հետ իրենց հերթական պայմանավորվածություններից հետո «մեծահոգաբար» լուծեն ռազմագերիների վերադարձի հարցը, միջազգային հանրության «դիմումատուները» հայտարարեն՝ տեսա՞ք, որ չկա միջազգային հանրությունից օգուտ, հարց լուծողը միայն Ռուսաստանն է:
Բայց թեկուզ այդ կերպ, այդուհանդերձ՝ թող լուծվի մեր ռազմագերի տղաների վերադարձի հարցը օր առաջ: Պարզապես Հայաստանի հանրությունն էլ օր առաջ թող սկսի լայնորեն խորհել, թե ինչու ենք պետականորեն և ազգովին պարբերաբար հայտնվում նույն ցիկլի մեջ և նույն տեխնոլոգիայի թակարդում:
