Արցախի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Վիտալի Բալասանյանի հարցազրույցը բերում է երկու առանցքային եզրահանգման: Նախ՝ հարցազրույցը դե ֆակտո իշխանափոխության պարզ արձանագրում էր: Արցախում հաստատվում է գեներալ Բալասանյանի ռազմա-քաղաքական իշխանություն, ավելի շատ ռազմական թեքումով: Ավելին, Բալասանյանի հայտարարություններն ու տոնը հուշում են, որ հաստատվում է ըստ էության զորանոցային «հասարակարգ»:
Դաժան պատերազմից հետո սա, իհարկե, մի կողմից միանգամայն հասկանալի հետպատերազմյան վարք և մտայնություն է, մյուս կողմից, սակայն, առաջացնում է մի շարք հարցեր՝ կապված Արցախի միջազգային ընկալման հետ:
Արցախի ԱԽ քարտուղարի հարցազրույցից բխող մյուս եզրահանգումն այն է, որ նրա իշխանությունն իր առաջ դրել է Արցախը Ռուսաստանին մոտեցնելու միջոցով Հայաստանի ազդեցությունից հնարավորինս դուրս բերելու խնդիր:
Վիտալի Բալասանյանն իր հարցազրույցով ուրվագծում է հենց այդ հեռանկարը, ընդ որում՝ տեղ-տեղ բավականին թափանցիկ ակնարկներով և անգամ ուղիղ հայտարարություններով: Կասկածից վեր է, որ Վիտալի Բալասանյանն այդ հարցում իրականացնող, գործող անձն է, իսկ մտահղացումը, թերևս, գալիս է Ռուսաստանից: Հազիվ թե Բալասանյանն ունենար այդպիսի ռազմավարական հեռանկարն, այսպես ասած, ինքնուրույն ուրվագծելու և զգալիորեն բացելու միամտություն: Նա, անշուշտ, լավ է պատկերացնում, թե ռեգիոնալ ստատուս-քվոյի բովանդակության ինչ փոփոխության նախագիծ է դնում սեղանին: Հետևաբար, պետք է պատկերացնի, թե դրա բարձրաձայնումը ինչ քննարկումներ է խթանելու թե՛ ռեգիոնալ խաղացողների, թե՛ նաև Մինսկի խմբի համանախագահության ներկայացուցիչների՝ ԱՄՆ-ի ու Ֆրանսիայի շրջանում, որոնք առանց այդ էլ հայտարարում են, որ հարցեր ունեն նոյեմբերի 9-ի հայտարարության առնչությամբ: Հետևաբար, Արցախի անվտանգության խորհրդի քարտուղարը թերևս պատկերացնում է, որ այդպիսի նշանակության և մասշտաբի նախագծի բարձրաձայնումը կամ առաջացնելու է այդ խաղացողների միջև լուրջ հարցադրումներ ու քննարկումներ, կամ ընկալվելու է չափազանց անլուրջ: Ինչպես էլ գնահատվի Բալասանյանի քաղաքական կարճ հետագիծը, այդուհանդերձ, հազիվ թե նա ունի այդ աստիճանի անլրջություն, որպեսզի այդօրինակ հայտարարություններն անի առանց Ռուսաստանում տրամադրությունների ծանոթ լինելու: Այլ հարց է, իհարկե, թե դրանք Ռուսաստանում ո՞ւմ տրամադրություններն են: Որովհետև, ինչպես որ քաղաքական հեռանկար են, այդպես էլ դրանք կարող են լինել պարզապես քաղաքական սադրանք, որին, կամա, թե ակամա, կարող է տրվել Արցախի անվտանգության խորհրդի քարտուղարը:
