Մոսկվայում Ադրբեջանի դեսպանը հայտարարել է, թե իր մակարդակում կարող է երաշխավորել, որ Ադրբեջանը խնամքով կվերաբերի հայկական մշակույթի օջախներին և կապահովի նրանց պաշտպանությունը: Թե ինչ արժեք ունի ՌԴ-ում Ադրբեջանի դեսպանի խոսքը, երբ այդ երկիրը այլևս դե ֆակտո գոյություն չունի և թուրքական վիլայեթ է, սա թողնենք մի կողմ: Միևնույն ժամանակ, թե ինչպես է Ադրբեջանը վերաբերում մշակույթի և կրոնական օբյեկտների պահպանությանը, հստակ երևաց Արցախի դեմ ահաբեկչական պատերազմի ընթացքում: Ցավալի, ցավալիորեն վառ վկայությունը Շուշիի մշակույթի տան հրթիռակոծումն էր, Ղազանչեցոց եկեղեցու հրթիռակոծումը:
Ավելորդ է խոսել այն տեսագրությունների մասին, որ հայկական զանազան հուշարձանների ու խաչքարերի նկատմամբ վանդալիզմի սեփական դրսևորումներով տարածել են ադրբեջանցի զինծառայողները: Ըստ այդմ՝ միանգամայն պարզ է, թե Անկարայի կցորդ Բաքուն ինչպես է վերաբերելու իր ազդեցության տակ գտնվող գոտիներում հայկական մշակույթի հուշարձաններին և ինչ է սպասվում հայկական մարգարիտներ Շուշիին, Դադիվանքին, եթե այնտեղ հաստատվի ադրբեջանական վերահսկողություն: Միաժամանակ, այս հարցում բավականին հետաքրքիր հայտարարություններ են արել Կրեմլի խոսնակ Պեսկովը և ՌԴ արտգործնախարար Լավրովը:
Նախօրեին Պեսկովը հայտարարել էր, որ պետք է հստակեցվի՝ խաղաղապահները պահպանելո՞ւ են կրոնական ու մշակութային օբյեկտները, թե՞ ոչ: Հաշվի առնելով այդ օբյեկտներից այսպես ասած առանցքայինները՝ Շուշի, Դադիվանք, պարզ է դառնում, որ խոսքը, ըստ եռակողմ համաձայնագրի, ադրբեջանական ենթակայության անցնելիք գոտիների մասին է, ըստ այդմ՝ կա ակնարկ, որ դրանք, այդուհանդերձ, հայկական ուժերի դուրսբերումից հետո անցնեն ոչ թե ադրբեջանական ուժերի, այլ ռուս խաղաղապահների վերահսկողության տակ:
Միաժամանակ, ՌԴ արտգործնախարարը նոյեմբերի 12-ին հայտարարել է, որ Ռուսաստանը մշակութային հուշարձանների պահպանության հարցում կներգրավի ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ին: Հետաքրքիր է հանգամանքը, որ Ռուսաստանը կներգրավի ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ին: Եթե ներգրավողը լինելու է Ռուսաստանը, ապա դա նշանակո՞ւմ է արդյոք, որ, այդուհանդերձ, կրոնական և մշակութային հուշարձանների հանդեպ վերահսկողությունը անցնելու է Ռուսաստանին, ոչ թե Ադրբեջանին:
Համենայնդեպս, սրանք բավականին ուշագրավ ընթացքի մասին նշույլներ են, որոնք մի կողմից պետք է լինեն մեր աշխատանքի և նշույլներից իրողության վերածելու թիրախ, մյուս կողմից, թերևս, հենց այդ նկատառումով է, որ Բաքուն խոսում է, թե լավ կպահի հայկական հուշարձանները: Այդ իմաստով, Բաքուն թող լռի, երբ խոսել են նրա հրանոթները՝ ի տես աշխարհի, ցույց տալով, թե իրականում Բաքուն ինչպես է գործում հայկական հուշարձանները ավիրելու հարցում: Ըստ այդմ, այս իմաստով կա մարդասիրական ակնառու խնդիր, և այդ խնդիրը պահանջում է բոլորովին այլ լուծում, քան Ադրբեջանի վերահսկողության հեռանկարը:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի