Մի անգամ, եթե չեմ սխալվում մի երկու տարի առաջ, վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն իր ելույթում հերթական անգամ խոսեց գիտելիքի կարևորության մասին` հայտարարելով, որ ժամանակակից, գլոբալ փոփոխություն կրող և փոխազդեցությունների իմաստով շատ արագ փոքրացող աշխարհում կարևոր է ոչ թե ապրանք, այլ գիտելիք արտադրելը: Սա նշանակում է, որ եթե օրինակ` Վլադիմիր Ուլյանով-Լենինի համար արվեստներից ամենակարևորը կինոն էր, ապա Հայաստանի վարչապետի, և ըստ երևույթին, այսպես կոչված` նոր իշխանության համար, ապրանքներից կարևորը գիտելիքն է:
Այդ հանգամանքը փաստացի, եթե ելնենք մեր` հայկական, հայաստանյան իրողություններից, ենթադրում է, որ եթե հայրենի տնտեսական շրջանակները համարժեք արձագանքեին վարչապետի խոսքին, պետք է սկսեին պայքարը այդ կարևորագույն ապրանքի շուկային տեր կանգնելու համար: Նրանց մի մասն անկասկած կփորձեր ձեռք բերել գիտելիք ներկրելու իրավունքը, կհասներ այն բանին, որ մաքսայինում բարենպաստ ռեժիմ սահմանվի գիտելիք ներկրելու համար: Գործարարների մյուս խումբը կփորձեր տեղում հիմնել գիտելիքի արտադրություն և հնարավորության դեպքում արտադրանքի մի մասն արտահանել:
Սակայն, գիտելիքը հռչակելով մեր ապրանքներից կարևորագույնը, կառավարությունը թերևս սկիզբ է դրել տնտեսական վերաբաշխման մի կարևոր գործընթացի: Բանն այն է, որ մեր գործարարներից շատ-շատերը, գրեթե մեծամասնությունը, հատկապես նրանք, ովքեր տնօրինում են մեր տնտեսության զգալի մեծամասնությունը, թերևս այդքան էլ լավ չեն պատկերացնում` ինչ ասել է գիտելիք: Չի բացառվում անգամ, որ նրանց մեջ լինեն մարդիկ, ովքեր գիտելիքը շփոթեն ուտելիքի հետ: Դա, իհարկե, ամենևին չի խոսում տվյալ մարդու իմացաբանական հնարավորությունների սահմանափակության մասին: Մարդը պարզապես մասնագիտացել է բիզնեսի այն ոլորտում, որտեղ իր գործերը հաջող են, իսկ քանի որ գործերը հաջող են, ապա այդքան էլ կարիք չի ունեցել խորանալ զանազան «-ելիքների» իմաստային տարբերության մեջ:
Օրինակ` գործարարները գիտեն, թե ասենք` ինչ բան է ծխախոտը, իշխանությունը մի մասին տվել է արտադրելու, մյուսին ներկրելու քվոտա: Գործարարները գիտեն, թե ինչ բան է շաքարավազը կամ ալյուրը, կամ բենզինը, բանանը, կարտոֆիլը, ծիրանը, իշխանությունը նրանց մեծահոգաբար թույլ է տվել արտադրել, ներկրել, գնել, վաճառել, ցանել, բարեգործել:
Իսկ գիտելիքի ոլորտը կտնօրինի նա, ով գիտե, թե ինչ բան է գիտելիքը, և դրա մասին առաջին անգամ Տիգրան Սարգսյանի ելույթներից չէ, որ լսել ենք: Իսկ դա նշանակում է, որ երկու տարի առաջ Տիգրան Սարգսյանի ասածը Հայաստանի կառավարության համար փուչ խոսքեր են եղել: Գիտելիքը անհամատեղելի է այն գաղջ միջավայրի հետ, որը մեր ժողովուրդը պարտադրաբար կիսում է անգրագետ վերևների հետ:
