Ինչպես Տիգրան Սարգսյանի, այնպես էլ առավել ևս Հովիկ Աբրահամյանի օրոք Հայաստանի տնտեսությունը շարունակելու է մնալ մենատեր և օլիգոպոլ կլանների ձեռքում, բիզնեսը շարունակելու է սերտաճել իշխանության հետ՝ ձևավորելով արատավոր մի շրջանաձև համակարգ, որը միայն պտտվում է, և գուցե երբեմն նաև թափով, սակայն երբեք չի շարժվում առաջ: Եթե առաջ էլ գնում է, ապա միայն իներցիայի ուժով, ինչպես պտտվող օղակը: Կամ էլ առավելապես քամու ազդեցությամբ: Եթե քամին փչում է բարեհաջող ուղղությամբ, ապա Հայաստանի տնտեսության արատավոր շրջանն առաջ է գնում կամ գլորվում: Եթե քամին սկսում է հետ փչել կամ չփչել, ապա Հայաստանի տնտեսությունը հայտնվում է տեղապտույտի մեջ և դոփում է տեղում` քաղաքացիների գլխին:
Օլիգոպոլ տնտեսական համակարգն այդպիսին է, և քրեաօլիգարխիկ կառավարման համակարգից այլ բան ակնկալելն ուղղակի միամտություն է: Բայց այդպես շարունակելն էլ հավասարազոր է պետական ինքնասպանության, քանի որ ավելի ու ավելի ակնհայտ է դառնում, որ Հայաստանում օլիգարխիայի խնդիրը դառնում է արդեն պետական անվտանգության հարց: Օլիգարխիան է դարձել պետության տնտեսական և քաղաքական համակարգի տերը, իսկ քաղաքական իշխանությունը կա՛մ վերածվում է օլիգարխի, կա՛մ դառնում է օլիգարխիայի սպասարկու: Սա պետության կործանման ուղղակի ճանապարհն է, որով Հայաստանը ներկայումս առաջ է գնում:
Բայց նաև միարժեք է, որ Հայաստանի օլիգոպոլ տնտեսական համակարգի կոդավորողը միայն Տիգրան Սարգսյանը չի եղել ու հիմա էլ միայն Հովիկ Աբրահամյանը չէ: Կոդերն ու կոդավորողները շատ են և տարածված են թե՛պետական ինստիտուտների գործունեության տեսքով, թե՛ նաև զգալի թվով ստվերային մեխանիզմների, որոնք գալիս են հաճախ փոխարինելու պետական ինստիտուտներին: Գաղտնիք չէ, որ Հայաստանում իշխանությունների սահմանադրական բաժանումը ֆիկցիա է, և իրականում պետական տարբեր օղակներ ունեն իրենց սահմանադրական լիազորությունից ավելի մեծ լիազորություններ, հարցեր են լուծում, որոնք չեն մտնում իրենց գործառնական սահմանների մեջ:
Այլ կերպ ասած՝իրականում կա ֆիկտիվ համակարգ, և այդ համակարգից վերև կա դեֆակտո մեկ այլ կառավարման մեխանիզմ, որտեղ ընդգրկված են ըստ էության նույն այն դեմքերը, որոնք կառավարման հրապարակային տիրույթում են, բայց բոլորովին այլ լիազորություններով: Եվ այդ ամենից բացի էլ՝ կան նաև լրացուցիչ, այսպես ասած՝ հավելյալ դեմքեր, որոնք հրապարակային համակարգում գոյություն չունեն կամ եղել են, իսկ այժմ չկան: Բայց ստվերային կառավարման առանցքում նրանց դերակատարությունը պահպանվում է ոչ թե զուտ խորհրդատվական, այլ հենց որոշումների կայացմանը մասնակցելու մակարդակով: Ահա այդ մեխանիզմներն են, որ հասցնում են գնային թանկացման շոկերի, դոլարա-փոխարժեքային ցնցումների, ցունամիների, որոնք, մեծհաշվով, ունենում են մի «էֆեկտ»` մի կլորիկ գումարով դատարկում են հասարակության գրպանն ու դատարկածը տեղափոխում մի կլորիկ շրջանակ կազմող խմբի գրպան:
Ահա այդ ամենը կոչվում է Հայաստանի Հանրապետության տնտեսություն, թեև իհարկե այդ ամենից հետո հարց է առաջանում, թե արդյո՞ք կարող է հանրապետություն կոչվել այն սուբյեկտը, որը վարում է այդպիսի տնտեսություն:
