Այսօր պաշտոնական այցով Հայաստան է ժամանում Ուրուգվայի արտգործնախարար Ռոդոլֆո Նին Նովոան: Անհասկանալի է, թե ինչ է կորցրել Ուրագվայը Հայաստանում, բայց այս այցը պետք է նշանային իրադարձություն համարել Հայաստանի դիվանագիտության համար, քանի որ Ուրուգվայի արտգործնախարարի այցը Հայաստան օտարերկրյա բարձրաստիճան պաշտոնյայի եզակի այցերի օրինակ է:
Թավշյա հեղափոխությանը հաջորդած մեկուկես տարիների ընթացքում, Հայաստան որևէ օտարերկրյա պետության առաջնորդ չի այցելել: Անցած տարի օգոստոսին Հայաստան աշխատանքային այցով ժամանեց Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելը, հոկտեմբեր ամսին Ֆրանկոֆոնիայի գագաթաժողովի շրջանակներում Հայաստան այցելեցին մի շարք երկրների առաջնորդներ: Այդ այցերը, սակայն, որևէ կապ չունեն նոր իշխանության, արտգործնախարարության ներկայիս անձնակազմի աշխատանքի հետ, դրանք նախորդ իշխանության օրոք պլանավորված և կազմակերպված այցեր էին: Սա պետք է համարել մեր արտաքին քաղաքականության, մեր դիվանագիտության ձախողման հետևանքը:
Ինչո՞վ են զբաղվում արտերկրում Հայաստանի շուրջ վեց տասնյակ դեսպանատներն ու դիվանագիտական ներկայացուցչությունները: Ինչի՞ մասին են խոսում Հայաստանի դիվանագետները արտերկրյա գործընկերների հետ, ի՞նչ են նրանք ներկայացնում աշխարհի մայրաքաղաքներում, ի՞նչ օրակարգով են աշխատում մեր դիվանագետներն ընդհանրապես: Սրանք ամենևին հռետորական հարցեր չեն, սրանք հարցեր են, որոնց պատասխանները վկայում են մեր դիվանագիտության տապալման, մեծ հաշվով՝ դիվանագիտության չգոյության մասին: Սրանք հարցեր են, որոնց պատասխանը ամփոփված է Հայաստան որևէ երկրի բարձրաստիճան պաշտոնյայի այցելության բացակայության իրողության մեջ:
Այն դեպքում, երբ նոր Հայաստանը, հեղափոխությամբ ժողովրդավարական դարձած Հայաստանը, աշխարհին այնքան ասելիք ու ներկայացնելիք պետք է ունենար, որ աշխարհի շատ երկրների ղեկավարներ պետք է շտապեին մեր երկիր՝ անձամբ տեսնելու այդ վերափոխումները: Նոր Հայաստանը աշխարհի հետ պետք է հարաբերվեր ու հարաբերվի այնպիսի օրակարգով, որ Հայաստանի ղեկավարության հետ կոմունիկացիան առաջնահերթություն դառնա աշխարհի շատ երկրների պետական ու քաղաքական իշխանությունների համար: Մինչդեռ մենք տեսնում ենք ճիշտ հակառակը, մենք տեսնում ենք 0 հետաքրքրություն Հայաստանի նկատմամբ: Իսկ դա առաջին հերթին ու առավելապես մեր արտաքին քաղաքականության, դիվանագիտական անձնակազմի ապաշնորհության հետևանքն է:
Հայաստանի դիվանագիտությունը չի կարողացել ձևավորել այնպիսի օրակարգ, ձևակերպել արտաքին քաղաքական այնպիսի բանաձևեր, որոնք կսպասարկեն նոր Հայաստանի նպատակադրումներին ու մարտահրավերներին:
Հայաստանի դիվանագիտական համակարգը մնացել է անցյալում, ավտորիտար իշխանության դիվանագիտական ցուցափեղկը լինելու իր կաղապարների մեջ: Հետևաբար, եթե մենք ցանկանում ենք փոխել ստեղծված իրավիճակը, եթե մենք ցանկանում ենք Հայաստանը հետաքրքիր դարձնել աշխարհի երկրների համար, առաջին հերթին պետք է փոխենք արտաքին քաղաքականության ու դիվանագիտության փիլիսոփայությունն ու դիվանագիտական անձնակազմին: Դա, առանց չափազանցության, օրհասական խնդիր է Հայաստանի համար, որի գիտակցումը, սակայն, գործող իշխանության շրջանում գոնե առերևույթ բացակայում է:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի