«Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության առաջնորդի լայն կոնսոլիդացիայի վերաբերյալ վերջին առաջարկից փորձ է արվում կերտել երկրի փրկության մի մոդել, որը անձնազոհաբար և մեծահոգաբար հնարել է ԲՀԿ-ն, որպեսզի երկիրն ու ժողովրդին դուրս բերի այս ծանր վիճակից:
Իհարկե, այս ամենում, ազգի փրկության այս ծրագրում ոչինչ չի ասվում այն մասին, թե ինչ էր անում ԲՀԿ-ն այն ժամանակաշրջանում, երբ ազգը և պետությունը հետևողականորեն գլորվում էին դեպի անդունդը, երբ հասարակությունից խլում էին նրա անձնական սեփականությունը, որ իրենց անձնական էլիտար շենքերը կառուցեն, երբ հասարակությունից խլում էին հանրային ունեցվածքը ընդերքի հարստության տեսքով: Թեև, այդ առիթով առանձնապես ծավալվելու կարիք էլ չկա, որովհետև բավական է նայել այն ունեցվածքին, որ տնօրինում է ԲՀԿ նախագահը Հայաստանում, որպեսզի պարզ դառնա` Հայաստանի իշխող վարչակարգում լուրջ ներկայություն, տեղի ունեցող տնտեսական և քաղաքական գործընթացների հետ սերտ առնչություն և մասնակցություն չունեցող գործիչը չէր կարող հասնել այդքան հարստության: Բայց խնդիրը, իհարկե, Գագիկ Ծառուկյանի մասնակցությունը չէ այդ գործընթացներին: Այդ ամենի մասին Հայաստանում բոլորին է հայտնի, գաղտնիքներ գրեթե չկան:
Այստեղ խնդիրն այն է, որ Հայաստանում, փաստորեն, դեռևս կան ուժեր և մարդիկ, որոնք կիրառում են ազգափրկչության այն տեխնոլոգիաները, որոնք վաղուց երևի թե պետք է սպառած լինեին իրենց և կորցրած լինեին իրենց ազդեցությունը հասարակական շրջանակների վրա: Այսինքն` Հայաստանում պետք է որ վաղուց արդեն անպիտան լիներ այն տեխնոլոգիան, երբ որևէ քաղաքական ուժ զբաղված լինելով ընդամենը սեփական նեղ անձնական և կլանային խնդիրները լուծելով, այդ ամենը մատուցեր ազգի մասին մտահոգության տեսանկյունից: Մի ժամանակ էր դա նորաձև, աշխատող, արդյունավետ, երբ ազգի անունից լուծվում էին անձնական հարցեր: Այսօր, ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների զարգացածության, տեղեկատվության մատչելիության և նաև Հայաստանում վերջին երկու տասնամյակների պատմական նախադեպերի ազդեցության պայմաններում, պետք է որ այլևս հնարավոր չլիներ անձնական գործերը ներկայացնել ազգի համար պայքարի կամ անձնազոհության սուրբ պսակով: Բայց, արի ու տես, որ դա աշխատում է:
Սա զարմանալի ֆենոմեն է, որն անպայման պետք է ենթարկվի մասնագիտական լուրջ վերլուծության, ուրջ դիտարկումների, հասարակագիտական, մշակութաբանական լուրջ վերլուծության, հետազոտության: Այլապես, Հայաստանի հասարակությունը, փաստորեն, դարձել է մի սուբյեկտ, որի հանդեպ կարելի է անարգել կիրառել միևնույն փորձը, և որը այդ փորձի անհաջողություններից բացարձակապես չի սթափվում և չի ընդդիմանում: Այսինքն` հասարակությունը սուբյեկտից վերածվել է օբյեկտի, ինչի դրսևորումն էլ մենք տեսնում ենք տվյալ պարագայում ԲՀԿ նախաձեռնությամբ: Գագիկ Ծառուկյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանը զբաղված են Սերժ Սարգսյանի հետ իրենց ունեցած հաշիվներով: Ակնհայտ է, որ նրանցից ինչ-որ մեկը մյուսին խաբել է, խախտել ինչ-ինչ պայմանավորվածություններ: Հատկապես ով է խաբողը կամ խախտողը` հայտնի չէ: Գուցե Սերժ Սարգսյանն է պայմանավորվածությունները խախտել և այսօր Ծառուկյանն ու Քոչարյանը դրա համար էլ դուրս են եկել նրա դեմ, իսկ միգուցե հակառակն է` նրա դեմ դուրս գալով Ծառուկյանն ու Քոչարյանն են պայմանավորվածություններ խախտում: Ոչ մեկին պարզ չէ, որովհետև նրանց պայմանավորվածություններին ոչ ոք ներկա չի եղել, այդ ամենը տեղի է ունեցել հասարակության, քաղաքացիների աչքից հեռու:
Հասարակության աչքի առաջ ներկայումս «ռազբորկաներն» են տեղի ունենում: Միգուցե հնարավոր է նաև, որ իրականում այդ «ռազբորկան» է պայմանավորվածություն, այսինքն` նման ձևով Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանը կարողանում են կառավարել ամբողջ երկիրն ու հասարակությունը: Միևնույն է, այդ ամենից խնդրի էությունը չի փոխվում: Այդ ամենն, իհարկե, ազդեցություն կարող են թողնել և թողնում են երկրի ճակատագրի վրա` անկախ նրանից, թե նշված հանգամանքներից որ մեկն է Սարգսյան-Քոչարյան-Ծառուկյան եռանկյունու լարված փոխհարաբերությունների պատճառը կամ առիթը: Եվ անշուշտ այս զարգացումները պետք է լինեն հասարակության ուշադրության կենտրոնում, քանի որ ազդեցություն ունեն պետության և հասարակության ճակատագրի վրա: Սակայն, այս ամենով հանդերձ, այդ իրադարձությունները չպետք է ընկալվեն որպես մի սուբյեկտի մտահոգություն պետության հանդեպ մյուս սուբյեկտի վատ կառավարման կամ վատ վերաբերմունքի կապակցությամբ:
Այդ ամենում պետության և հասարակության խնդիր չկա, կա իշխանության խնդիրը, որ հայաստանյան համակարգի տարբեր սուբյեկտներ փորձում են միմյանց հետ լուծել ժողովրդի անունից հնչող կարգախոսներով, և որին էլի ժողովրդի անունից փորձում են մասնակցել այլ քաղաքական ուժեր, ում ռեալ կերպով սպառնում է մարգինալացման վտանգ: Եվ երբ այս օղակում հայտնված քաղաքական ուժերը կարողանում են այս ամենը հանրությանը ներկայացնել որպես պետության զարգացման շուրջ եղած բանավեճ կամ վեճ, երբ նրանցից որևէ մեկը անամոթաբար փորձում է ներկայանալ իբրև ազգի և պետության ճակատագրով մտահոգ, սա խոսում է հասարակության մոտ առկա լուրջ խնդիրների, առաջին հերթին այն մասին, որ հասարակությունը դեռևս բավարար չափով չի կարողանում ինքնադրսևորվել այս երկրում, որպեսզի քաղաքական այդ ուժերը պարզ ու հստակ հասկանան` այս հանրությանը մանիպուլյատիվ էֆեկտներով խաբելու ջանքերն ապարդյուն են:
Այսօր հասարակությունը քաղաքական ուժերի մոտ, փաստորեն, թողնում է հակառակ տպավորություն, ինչից էլ բխում են ազգափրկիչ ավանդական տեխնոլոգիաները: Պետության և հասարակության ապագայի տեսակետից ավելի մտահոգիչ է հենց սա, ոչ թե այն, թե ինչ կանեն կամ կպայմանավորվեն ՀՀԿ-ն, ԲՀԿ-ն և մյուսները` բոլորը միասին, կամ` չորսը մեկի դեմ, կամ` երեքը երկուսի դեմ, կամ` որևէ այլ ձևաչափով: Այդ ամենը խնդրի ընդամենը հետևանքն է, իսկ պատճառը արդեն ակնհայտորեն հանրության մեջ է, որ զիջել է իր դիրքը և հայտնվել ընդամենը պասիվ դիտորդի դերում, հանրության անունից ներկայանալու դաշտը թողնելով կռապաշտ կամ մորթապաշտ շերտերին:
