Եվրոպայի խորհրդի խորհրդարանական վեհաժողովի Հայաստանի հարցի համազեկուցողներ, ուկրաինուհի Յուլյա Լովոչկինան, որն, ի դեպ, նախկին նախագահ Յանուկովիչի համախոհների շրջանակից էր, և Անդրեյ Շիրցելը հայտարարություն են տարածել դատարանների վերաբերյալ Նիկոլ Փաշինյանի քայլերի կապակցությամբ: Նրանք ողջունել են դատաիրավական ռեֆորմի և այն նաև ԵԽ աջակցությամբ իրականացնելու Փաշինյանի կամքն ու պատրաստակամությունը, բայց հայտարարության մեծ մասը նվիրված է դատարանները շրջափակելու կոչը քննադատելով:
Այլ կերպ ասած՝ ԵԽԽՎ համազեկուցողները ուշադրությունը բևեռել են մի խնդրի վրա, որը գործնականում տեղի ունեցող իրողությունների քաղաքական անտուրաժն էր, ոչ թե առանցքը: Իսկ առանցքում բոլորովին այլ, ընդ որում՝ ակնառու կերպով այլ խնդիրներ են կամ այլ կերպ ասած՝ Հայաստանում թավշյա հեղափոխության անձեռնմխելիությունն ու ժողովրդավարական Հայաստանի հեռանկարի քաղաքական երաշխավորումը՝ ի հեճուկս Հայաստանի ինքնիշխանության դեմ ոտնձգության պատրաստ խմբերի, որոնք բավականին ակտիվ են Ռուսաստանում և այն էլ ամիսներ շարունակ:
ԵԽԽՎ համազեկուցողները, փաստորեն, «աչքաթող» են արել այս կարևորագույն, առանցքային քաղաքական հանգամանքը՝ տուրք տալով, այսպես ասած, «քրեստոմատիական ժողովրդավարությանը»: Այդ իրողությունը հատկապես ցցուն տեսք է ստանում արտաքին մեկ այլ կարևոր արձագանքի ֆոնին, որ եղավ ԱՄՆ դեսպանատնից: ԱՄՆ դեսպանատունը նախօրեին տարածեց հայտարարություն, որի նուրբ տողատակում չափազանց հստակ էր Հայաստանում մայիսի 20-ին տեղի ունեցածի համատեքստում Հայաստանի հանրությանը քաղաքական աջակցության հանգամանքը՝ դրանով վկայելով, որ Հայաստանի ամերիկացի գործընկերները բավական հստակ և դիպուկ արձանագրել են խնդրի էությունն ու արձագանքել դրան ըստ էության, ոչ թե ըստ «կանոնիկության»:
Երկու արտաքին արձագանքները այդ իմաստով խիստ հատկանշական են և արտացոլում են կարևորագույն մի խնդիր: Խոսքը Հայաստանի՝ ժողովրդավարական, արդիական Հայաստանի երկու կարևոր գործընկերների՝ ԱՄՆ-ի ու Եվրոպայի արձագանքների, կամ ավելի խորքային առումով՝ իրավիճակի քաղաքական գնահատման հատկանիշների մասին է: Ի վերջո, ժողովրդավարության աջակցությունը լոկ դրամական հոսքերը, առավել ևս դրամաշնորհային զանազան ծրագրերը չեն: Դրանք շատ կարևոր են, բայց ժողովրդավարության աջակցությունը նախևառաջ պահանջում է քաղաքական մարտահրավերների դիպուկ գնահատում և ըստ այդմ՝ դրանց նրբանկատ արձագանք:
Ահա այդ տեսանկյունից, ԵԽԽՎ համազեկուցողները Հայաստանում թավշյա հեղափոխությունից հետո հերթական անգամ դրսևորում են քաղաքական խորքային անշրջահայացություն՝ վտանգի տակ դնելով նաև Հայաստան-Եվրոպա հարաբերության հանրային ընկալումները, նաև տալով այդ կարևորագույն հարաբերության դեմ տեղեկատվա-քարոզչական մանիպուլյատիվ քայլերի առիթ: Դա տեղի է ունենում անշրջահայացությա՞ն, թե՞ նաև որոշակի ազդեցության հետևանքով՝ սա, իհարկե, կարող է լինել ենթադրության դաշտից, սակայն ակնառու է նաև, որ համազեկուցողները թավշյա հեղափոխությունից հետո սերտ գործակցում են Հայաստանի նախկին իշխող համակարգի ներկայացուցիչների հետ: Եթե, իհարկե, խոսք չի կարող լինել նաև այլ ուղղություններով Հայաստանի դեմ գործակցության մասին, քանի որ անկասկած է այդօրինակ «քաղաքական անշրջահայացության» պահանջարկը Հայաստանի մի քանի ոչ բարեկամ երկրներում, որոնց համար Հայաստանի ժողովրդավարական վարկը խնդիր է և ընդհուպ ռազմա-քաղաքական խնդիր:
