Ընդդիմության ու իշխանության միջև ոչ այն է՝ սկսված, ոչ այն է՝ դեռ կիսատ, ոչ այն է՝ ընդամենը նշմարվող երկխոսության քննադատներն ու ընդդիմախոսները կասկած և մտավախություն, իսկ հաճախ նաև համոզմունք են հայտնում, որ այդ երկխոսությունը գլոբալ իմաստով միտված է Հայաստանը հասցնելու ներքաղաքական մի այնպիսի ստատուս-քվոյի, որը արդեն ընդամենը տեխնիկական ֆորմալ հարց կդարձնի Ղարաբաղի հարցում ստատուս-քվոյի փոփոխության վերաբերյալ միջազգային պլանների իրագործումը:
Դժվար է ասել, թե որքանով են այդ մեղադրանքները հիմնավոր: Բայց, նաև ակնհայտ է, որ ենթադրյալ հիմքերից մեկն այն է, որ թե՛ իշխանությունը, թե՛ ընդդիմությունը հանդես են գալիս Ղարաբաղի հարցում փոխզիջումային, իսկ այլ կերպ ասած՝ «տարածք՝ կարգավիճակի դիմաց» տարբերակի օգտին, որտեղ, ընդ որում, կարգավիճակի պարագան բավական հարաբերական հստակություն ունի:
Պետք է նշել, որ մեղադրանքի այդ հիմքը որոշակի տրամաբանություն ունի իր մեջ և առաջացնում է մտավախությունների և կասկածների, իսկ հաճախ նաև մեղադրանքների օբյեկտիվություն:
Իսկապես, եթե ընդդիմության ու իշխանության միջև գործընթացի գլոբալ արդյունքը լինելու է դա, ապա ըստ երևույթին այդ արդյունքը պետական շահի տեսանկյունից մերժելի է, եթե անգամ Հայաստանում առաջացնի ժողովրդավարական բարեփոխումների շոշափելի էֆֆեկտ: Խնդիրն այն է, որ ժողովրդավարությունը Հայաստանի համար ամենևին էլ ինքնանպատակ չէ, այլ ընդամենը՝ պետության զարգացման միջոց, ճանապարհ, պետության ռազմաքաղաքական շահի սպասարկման գործիք: Իսկ դա ենթադրում է, որ ժողովրդավարությունը պետք է ծառայի Ղարաբաղի խնդրին, որն այդ ռազամքաղաքական շահի կարևորագույն բաղադրիչ է և թերևս եզակի արժեքավոր ձեռքբերում, ոչ թե Ղարաբաղը պետք է ծառայի ժողովրդավարության հաստատմանը:
Առնվազն պետք է դնել նվազագույն խնդիր՝ մինչև Հայաստանում ժողովրդավարության խնդրի հիմնարար, հասարակարգային, համակարգային լուծումը Հայաստանը չի կարող գնալ Ղարաբաղի խնդրի որևէ լուծման տարբերակի համաձայնության: Ավելին, միայն ժողովրդավարական հասարակարգի հաստատումից հետո Հայաստանը կարող է հայեցակարգային առումով քննարկել ղարաբաղյան հակամարտության լուծման որևէ տարբերակի ընդունելի կամ անընդունելի լինելը: Թերևս ժամանակն է (համենայն դեպս՝ ժամանակավրեպ չէ), որ թե՛ ընդդիմությունը, թե՛ իշխանությունը, բայց իհարկե նախևառաջ ընդդիմությունը, որպես հանրային շահի սպասարկման գլխավոր հայտատու և հավակնորդ, հանրությանը հստակ մեսիջ հղի այդ կապակցությամբ, որպեսզի ցրի առկա մեղադրանքները, մտահոգություններն ու կասկածները:
Այդ իրողությունն անկասկած նոր և բավական արժեքավոր որակ կհաղորդի առկա ներքաղաքական գործընթացին:
