Սամվել Բաբայանի և մյուսների ու Անդրիաս Ղուկասյանի մեկնարկող դատավարությունները գալիս են լրացնելու չորս աղմկահարույց գործընթացների շարքը: Այս իշխանության պարագայում անիմաստ է ակնկալել օրինական դատական գործընթաց և վճիռ, հակառակ դեպքում երկրում չէր լինի նման դատավարությունների առատություն: Այնպիսի տպավորություն է, որ մեր երկրում ամեն երրորդը քնում-արթնանում է Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը տապալված տեսնելու երազանքով:
Նման դատավարությունների քաղաքական նշանակությունը գուցե նվազագույնի հասցվեր, դրանց դերը մարգինալացվեր, եթե անցած մեկ տարում երկրում ձևավորված լիներ հանրային տրամադրությունների տրանսլյատոր ընդդիմություն, որը փոփոխությունների հույսեր ծներ: Սակայն Հայաստանում բացակայում է նաև այդ ինստիտուտը, եթե նույնիսկ «Ելք» դաշինքն այլընտրանքի ձևավորման ուղղությամբ որոշակի քայլեր է փորձում անել:
Ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ ընթացող չորս դատավարությունները հավակնում եմ լրացնել քաղաքական կյանքի վակուումը: Այս ամենը խիստ անցանկալի է ինստիտուցիոնալ և նաև քաղաքական հարթության վրա: Զուտ ինստիտուցիոնալ առումով «ծռությունը» քաղաքական շարժում չէ՝ հիշեցնելով քաղաքական աղանդ, որը զինված խմբից դուրս միավորում է մի քանի տասնյակ մոլեռանդ ֆանատների:
Ավելի տխուր իրավիճակ է քաղաքական ասելիքի բովանդակության առումով, որովհետև Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը բռնությամբ տապալելու Վարուժան Ավետիսյանի կամ դատարանները պաշարելու և «ծռերին» ազատելու Ժիրայր Սեֆիլյանի կոչերի ֆոնին Սերժ Սարգսյանը քաղաքակրթության օրինակ է թվում:
Այնպիսի տպավորություն է, որ դատական այս գործընթացները լակմուսի թղթի նման բացահայտում են իշխանության և ընդդիմության չգոյությունը՝ ընդգծելով Սերժ Սարգսյանի այլընտրանքի բացակայությունը համակարգի ներսում և դրանից դուրս:
