«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Համագործակցություն հանուն ժողովրդավարության» ՀԿ նախագահ Ստեփան Դանիելյանը։
– Այն քաղաքական ուժերը, որոնք առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններին մասնակցելու հայտ են ներկայացրել հուսադրում են արդյո՞ք, որ Հայաստանը կունենա եվրոպական ապագա։
-Բայց այդ քաղաքական ուժերը ի՞նչ կապ ունեն եվրոպական ապագայի հետ և առհասարակ, ինչ ենք հասկանում «եվրոպական ապագա» ասելով: Եվ արդյո՞ք մենք այն վիճակում ենք, որ պետք է ապագայի մասին մտածենք: Մենք շատ հարաճուն խնդիրներ ունենք ներկայում լուծելու համար, առանց որոնց լուծման մենք ոչ թե եվրոպական, այլև առհասարակ որևէ ապագա չենք ունենալու, անգամ` ասիական: Չեմ կարծում, որ հայտ ներկայացրած կուսակցություններից մեծ սպասելիքներ կան: Դա է վկայում նաև ընտրությունների հանդեպ հանրային անտարբերությունը:
– Որքան էլ մենք տեսնենք քաղաքական դաշտում ուժեր, որոնք կողմ են եվրոպական կառավարման մոդելին, եվրոպական չափանիշներին, միևնույնն է արդեն կանխատեսելի է, որ Հանրապետականը իր ողջ ներուժն օգտագործելու է խորհրդարանում մեծամասնություն կազմելու համար։ Նմանատիպ սցենարի պարագայում հույս կա, որ Հայաստանը կշարժվի եվրոպական ուղով։
-Եթե «եվրոպական ապագա կամ ուղի» ասելով նկատի ունեք ժողովրդավարությունը` իր բոլոր բաղադրիչներով, ապա այդ ամենը հռչակված է մեր սահմանադրության մեջ և առանց վարանելու դրանք կարող ենք անվանել հայկական ուղի: Բայց ամբողջ խնդիրն այն է, որ միայն գրված է, սակայն չի գործում: Այսինքն բուն խնդիրը ոչ թե այդ ուղիներն են, այլ պարզ օրինականության հարցը: Եթե Հայաստանում օրենքը գործը, ապա կարող ենք ասել, որ Եվրոպական, կամ արևմտյան ուղով ենք գնում: Սակայն ես կնախընտրեի «օրենքի ուղի» արտահայտությունը: Հայաստանը արտաքին աշխարհից մեծ կախվածության մեջ է` Արցախի խնդիր, վարկերի պահանջ բյուջեյի դիֆիցիտը ինչ-որ կերպ փակելու համար, տնտեսական կախվածություն, անվտանգության հարցեր և այլն: Անգամ այդ պայմաններում եթե մենք որևէ առաջընթաց այդ ուղղությամբ ունեցել ենք, ապա դա հենց Արևմտյան աշխարհի ճնշումների արդյունքում է եղել: Հայաստանի իշխանություններին, ինչպես կրկեսի գազաններին շաքար տալով ստիպում են վարժեցնողների ցանկությունները կատարել, վարկերի, գրանտների և այլ պատիժների միջոցով են սպիպել քիչ, թե շատ փոփոխությունների գնալ: Սակայն միջազգային քաղաքականությունը վերափոխման փուլում է և չեմ կարծում, որ Եվրոպայի համար մեր տարածաշրջանը նույն հետաքրքրությունը ներկայացնի, ինչ առաջ: Եվրոպան հիմա իր խնդիրների մեջ է թաղված: Անգամ Վրաստանը և Ուկրաինան, որոնք մեծ զոհողությունների են գնացել, անորոշության մեջ են հայտնվել: Այլ է վիճակը Ամերիկայի պարագայում: Որքանով ես եմ հասկանում Թրամփի թիմի համար երկու հիմնական խնդիր կա` պահպանել և զարգացնել ԱՄՆ տնտեսությունը ի հաշիվ տնտեսական իզոլյացոնիզմի: Արտաքին քաղաքականության առումով երկու հիմնական մարտահրավեր են նշում` Չինաստան և Մերձավոր Արևելք: Կարծում եմ մեր տարածաշրջանում Ամերիկան ավելի ակտիվ կգործի, սակայն այդ ակտիվությունը ավելի քիչ գաղափարական բնույթ կունենա, ավելի շատ` պրագմատիկ: Հիշենք, որ Թրամփը խոստացել է պայքարել իսլամական տեռորիզմի դեմ և Իսրայելում ԱՄՆ դեսպանատունը տեղափոխել Երուսաղեմ` այսինքն ճանաչել այն որպես Իսրաելի մայրաքաղաք: Դա արաբական աշխարհը կարող է ընկալել որպես ապտակ: Այսինքն ձեր նշած խնդիրները Հայաստանի ԱԺ-ի հարթությունում չեն լուծվելու, անկախ նրանից, թե որ կուսակցություները կլինեն խորհրդարանում ներկայացված:
Լուսանկարը` civilnet.am-ի
