Ուրբաթ օրը Վրաստանի խորհրդարանը հավանության է արժանացրել Ցարական Ռուսաստանի կողմից 19-րդ դարում իրականացված չերքեզների ցեղասպանությունը ճանաչող բանաձևը: Բանաձևի օգտին քվեարկել է 95 պատգամավոր, իսկ դեմ արտահայտվողներ ու ձեռնպահ մնացողներ չեն գրանցվել:
Նկատենք, սակայն, որ չերքեզական ցեղասպանության մասին փաստական տվյալները շատ քիչ են, և այն զանգվածային բնույթ չի կրել, ինչպես Հայոց ցեղասպանությունը: Ավելին, ի տարբերություն Հայոց ցեղասպանության, չերքեզականի մասին շատ քչերն են խոսում: Այդուամենայնիվ, վրացի պատգամավորները ճանաչել են այս իրողությունը, իսկ ահա Հայոց ցեղասպանությունը Վրաստանը չի ճանաչել, չնայած այն հանգամանքին, որ անընդհատ ամենաբարձր պաշտոնական հայտարարություններում խոսվում է հայ-վրացական պատմական եղբայրության և բարեկամության մասին:
Հետաքրքիր է, թե ինչո՞ւ վրացի խորհրդարանականները մինչ օրս առաջ չեն քաշում Հայոց ցեղասպանության ճանաչման մասին բանաձևը և այն չեն քննարկում ու քվեարկության դնում: Վրաց քաղաքագետ Լևան Ուրուշաձեն մեզ հետ զրույցում նշեց այդ պատճառներից մի քանիսը` ընդգծելով, որ հայ-վրացական բարեկամական և եղբայրական հարաբերությունները միանշանակ չեն: «Վրաստանը շատ լավ է հիշում 1918թ.-ը, հիշում է նաև մի շարք այլ տխուր տարեթվեր, երբ հայ-վրացական հարաբերությունները եղել են ոչ բարեկամական: Մենք չենք մոռացել 1992-93թթ.-ի Աբխազիայի պատերազմը, որին բավական ակտիվորեն մասնակցում էին հայերը Բաղրամյանի անվան ջոկատում, և հիշում ենք, թե նրանք ինչ են արել վրաց ժողովրդի նկատմամբ»:
Ուրուշաձեն նաև նկատեց, որ Վրաստանի կողմից Հայոց ցեղասպանության չճանաչման պատճառներից մեկն էլ այն է, որ հակակովկասյան քաղաքականության իրականացման համար Ռուսաստանը որպես հարթակ է օգտագործում հենց Հայաստանը: Քաղաքագետի խոսքերով, չերքեզական ցեղասպանության ճանաչման գործում դերակատարություն են ունեցել նաև ռուս-վրացական լարված հարաբերությունները, սակայն Ուրուշաձեն շեշտեց, որ չերքեզների հետ վրացի ժողովուրդը իրապես եղբայրական հարաբերություններ ունի, և ճանաչումը դրա վկայությունն է:
Վրացի վերլուծաբան Պաատա Զաքարեաշվիլին, սակայն, կարծում է, որ չերքեզների ցեղասպանության ճանաչումը սխալ որոշում է. «Դա ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ ֆարս և ցինիզմ»: Զաքարեաշվիլին համոզված է, որ Վրաստանը չպետք է ճանաչի ո՛չ չերքեզական, ո՛չ էլ Հայոց ցեղասպանությունը. «Ե՛ւ Հայաստանը, ե՛ւ Ռուսաստանը մեր հարևաններն են, և նման որոշումը կարող է ազդել տարածաշրջանի հավասարակշռության վրա»: Նա նաև ընդգծեց, որ Վրաստանը չի ճանաչում Հայոց ցեղասպանությունը հանուն Թուրքիայի հետ լավ հարաբերությունների. «Բայց չերքեզների ցեղասպանության ճանաչումը երկակի ստանդարտների կիրառում է և իրական սադրանք, որպեսզի ինչ-որ կերպ ազդեն Սոչիի օլիմպիական խաղերի վրա»:
Վրաստանի խորհրդարանի հայազգի պատգամավոր Արմեն Բայանդուրյանն էլ նշեց, որ այս կամ այն երկրում իրագործված ցեղասպանության փաստը ճանաչելը Վրաստանի գործն է, և հայ պատգամավորներն այդտեղ անելիք չունեն. «Մեր` հայ պատգամավորներիս, խնդիրն այն է, որ կարողանանք անընդհատ բարձրացնել Հայոց ցեղասպանության հարցը, և դա բարձրացվում է»: Բայանդուրյանը համոզված է, որ կգա ժամանակը, և վրաց խորհրդարանը կընդունի նաև Հայոց ցեղասպանությունը, և եթե վրաց խորհրդարանն այժմ ճանաչել է չերքեզական ցեղասպանությունը, ապա այս պահին իրենց համար դա է տեսանելի խնդիրը, և հայ պատգամավորները չեն կարող վրաց խորհրդարանականներին ստիպել խնդրին այլ կերպ նայել: Բայանդուրյանը բացառեց, որ չերքեզական ցեղասպանությունը Վրաստանի խորհրդարանը ճանաչել է միայն նրա համար, որ լարված են հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ. «Ես կողմ եմ, որ պետք է ընդունեն ցեղասպանությունները, և մենք պետք է այնպես անենք, որ Հայոց ցեղասպանությունը ևս ընդունեն»: