ՀՀԿ խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը հայտարարել է, որ հաջորդ շաբաթվա վերջին Հայաստանը կունենա նորանշանակ կառավարություն: Առայժմ տեղի են ունենում քննարկումները կազմի շուրջ, և ինչ-որ բան որոշակիացել է նաև այսօր: Էկոնոմիկայի նախարար Արծվիկ Մինասյանը հայտարարել է, որ վարչապետն այլ մարդ է տեսնում էկոնոմիկայի նախարարի պաշտոնում: Մինասյանն ասել է, որ իր մասով եղել են այլ նախարարությունների առաջարկներ, և ՀՅԴ-ն այժմ քննարկում է դրանք:
Այսպիսով՝ Հայաստանի նոր կառավարությունում կարծես թե բավականին ուշագրավ բաժանում է ուրվագծվում: Կառավարությունը կարծես թե կիսվում է տեխնոկրատների և, այսպես կոչված, քաղաքականների միջև: Մի կողմից՝ Կարեն Կարապետյանը իր տեխնոկրատների թիմով, որտեղ նշանակվում են առավելապես պրոֆեսիոնալ մենեջերներ, մյուս կողմից՝ ՀՅԴ-ն իր պորտֆելներով, ինչը քաղաքական համաձայնության արդյունք է:
Տեխնոկրատների ու քաղաքականների միջև կան, այսպես ասած, միջանկյալները՝ նախարարներ կամ նախարարություններ, որոնց գոյությունն ընդամենը խնամի, ծանոթ, բարեկամ սկզբունքով է միայն պահպանվում, քանի որ ֆունկցիոնալ առումով այդ կառույցները և պաշտոնյաները սկզբունքային որևէ նշանակություն չունեն պետական կառավարման արդյունքի տեսանկյունից:
Այսպիսով՝ թեև Կարեն Կարապետյանի կառավարությունը դեռևս ամբողջությամբ ձևավորված չէ, այնուհանդերձ՝ այդ կառավարության «կմախքը» մոտավորապես պարզ է: Եվ ակնհայտ է, որ այդ կառավարությունը խոշոր հաշվով ունի «ողնաշարային» լուրջ խնդիրներ, լուրջ անհամամասնություններ: Եվ սա մեծ հաշվով արտացոլումն է Հայաստանի ընդհանուր իշխանական համակարգի:
Ստացվում է բավականին հատկանշական մի պատկեր: Ձևավորվում է կառավարություն, որի խնդիրը համակարգային փոփոխություններն են, սակայն այդ կառավարությունն ինքը ձևավորվում է համակարգի ըստ էության պատկերով ու նմանությամբ: Հակառակ պարագայում կառավարության «կմախքը» պետք է ունենար բոլորովին այլ տեսք: Մյուս կողմից՝ դրա ներկայիս տեսքը հուշում է, որ, այնուհանդերձ, գործ ունենք միջանկյալ կառավարության հետ, որը, անկասկած, էական փոփոխությունների է ենթարկվելու արդեն խորհրդարանական ընտրություններից հետո:
Սակայն ինչպե՞ս է այդ կառավարությունը աշխատելու մինչ այդ՝ «ողնաշարային» նման խնդիրներով, ինչպե՞ս է Կարեն Կարապետյանին հաջողվելու կառավարության «մեջքն ուղիղ պահել»: Մյուս կողմից՝ այլ պատկեր լինել, իհարկե, չէր կարող: Հայաստանի իշխանական համակարգը դեռ երկար ժամանակ գտնվելու է դիրքային ներքին պայքարի և տրանսֆորմացիաների փուլում:
Ըստ էության, ներկայումս մի իրավիճակ է, երբ կարող են ասել, որ համակարգի «ողնաշարը» նոր է ծռվել: Եվ այս պարագայում, իհարկե, այն, որ իշխող համակարգի ողնաշարը ծուռ է, ըստ էության ավելի շուտ դրական, քան բացասական իրողություն է: Որովհետև երբ համակարգը «ողնաշարն» ուղիղ է պահում, հանրության համար դա արտահայտվում է վտանգներով, կորուստներով, ուժային լուծումներով, բռնությամբ և ինչպես Մարտի 1-ին՝ ողբերգությամբ:
Ողջ հարցն այն է, թե արդյոք տարբեր պատճառների և ազդեցությունների բերումով Հայաստանում իշխող համակարգի «ողնաշարի» ծռվելուն զուգահեռ՝ հասարակությունը կարողանո՞ւմ է ուղղել վաղուց ծռված իր ողնաշարը: Այստեղ է հարցը:
