Սիրիական ճգնաժամի կարգավորման լավագույն տարբերակը երկրի տրոհումն է՝ գրում է The Wall Street Journal-ի հոդվածագիր Բրեթ Սթիվենսը:
Հեղինակը հիշեցնում է, որ կրակի դադարեցման մասին ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ պայմանավորվելու ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբամայի փորձն ավարտվել է առանց արդյունքի: Ըստ Սթիվենսի՝ ԱՄՆ վարչակազմի գաղափարները սպառվել են և նրան ոչինչ չի մնում՝ բացի կրակի դադարեցման մասին նույն անհաջող բանակցություններին անհապաղ վերադարձից՝ միայն ավելի մեծ աղմուկով:
5 տարուց քիչ ավելի ժամանակում ներկայացվել է 17 խաղաղ նախաձեռնություն Սիրիայի վերաբերյալ, սակայն դրանցից ոչ մեկը հաջող չի եղել: Կրակի դադարեցման մասին նոր համաձայնագիրը ևս հազիվ թե փոխի իրավիճակը՝ կարծում է հոդվածագիրը: Շուտով Օբաման կլքի իր պաշտոնը, և նոր վարչակազմին նոր քաղաքականություն պետք կլինի Սիրիայի հարցում: Նշվում է, որ առաջին և առավել կարևոր քայլը հրաժարվելն է «հիմնարար սկզբունքից», որի սկիզբը անցած տարի դրել են ԱՄՆ պետքարտուղար Ջոն Քերին և ՌԴ ԱԳՆ ղեկավար Սերգեյ Լավրովը, այն է՝ Սիրիան պետք է լինի միասնական երկիր:
Ըստ հեղինակի՝ Սիրիայում պատերազմի արմատական պատճառը իշխանության համար պայքարն է՝ «ամեն ինչ կամ ոչինչ» սկզբունքով: Ե՛վ Սիրիայի նախագահ Բաշար Ասադին, և՛ նրա հակառակորդներին պետք է միայն լիակատար հաղթանակ, իսկ հաղթվածներին սպառնում է լիակատար ոչնչացում:
Այս իրավիճակում լավագույն տարբերակը կլիներ Սիրիայի տրոհումը՝ նշվում է նյութում: Գաղափարը նոր չէ, այն շատ քննադատներ ունի և չի վերացնի բոլոր խնդիրները, բայց հնարավորություն կտա դրանք այնքան նվազեցնել, որ հաղթահարելն ավելի հեշտ լինի: Այսպես, ինքնուրույն ալավիական պետությունը կապահովեր Ասադի դինաստիայի քաղաքական գոյատևումը, բայց կդառնար անվտանգ «էթնիկ հայրենիք»՝ հատկապես Ռուսաստանից անվտանգության երաշխիքներ ստանալու դեպքում: Իրաքյան Քրդստանին միացած քրդական գոտին թուրքերի կողմից կընկալվի որպես սպառնալիք, բայց ԱՄՆ ռազմաօդային ուժերի պաշտպանության ներքո այն կարող էր հուսալի ապաստան դառնալ խաղաղ բնակչության համար:
Իսկ մնացած Սիրիայի դեպքում, ըստ Սթիվենսի, կպահանջվի ՆԱՏՕ-ի խաղաղարարության սահմանափակ, բայց վճռական միջամտություն՝ կոչված ոչնչացնելու ԴԱԻՇ-ին, աջակցելու Սիրիական ազատ բանակին, նաև Սաուդյան Արաբիային, Եգիպտոսին և ԱՄԷ-ին վերագրել երկարաժամկետ արաբական կայունացնող ուժերի տեղակայումը:
