Հայաստանի մարդու իրավունքի Պաշտպան Կարեն Անդրեասյանի առաջարկը` միջնորդ լինել իշխող կոալիցիայի և Հայ ազգային կոնգրեսի միջև, բավական հետաքրքիր է: Դա ներքաղաքական պայքարի սուբյեկտ դառնալու փաստացի հայտ է, որովհետև այլ կերպ հնարավոր չէ պատկերացնել այդ միջնորդությունը: Այսինքն, ներկայացվածը Հայաստանում օմբուդսմենի ինստիտուտը քաղաքականացնելու հայտ է, որը թերևս պարունակում է լուրջ վտանգներ թե՛ ներքաղաքական զարգացումների, թե՛ նաև ներհասարակական մտածողության առումով:
Նախ ներքաղաքական զարգացումների մասին: Օմբուդսմենը հայտարարում է, թե ինքը Սահմանադրությամբ է օժտված քաղաքական ուժեր միջև միջնորդության լիազորությամբ: Շատ լավ: Իսկ կոնկրետ ինչ գործառույթ է այդ հարցում վերապահված օմբուդսմենին: Ասենք սկսվեց երկխոսություն նրա միջնորդությամբ, ինչ է անելու օմբուդսմենը` հետևելու է, որ կողմերից ամեն մեկը հավասար ժամանակով խոսի, թե թույլ չի տալու, որ որևէ մեկը նույն միտքը մի քանի անգամ կրկնի: Եթե օմբուդսմենը հանդես է գալիս միջնորդության առաջարկով, ապա նա պարտավոր է հստակ ձևակերպել քաղաքական վեճի առարկան, դրա հիմքը, և ներկայացնել հանգուցալուծման որևէ տարբերակ: Կարեն Անդրեասյանն այդ ամենը կարծես թե չի արել, ինչը նշանակում է, որ նրա առաջարկը կամ մտադրությունը ոչ թե գործնական, ինչպես ինքն է ասում` մասնագետ պրագմատիկի քայլ է, այլ պարզապես հմուտ քաղտեխնոլոգի նախաձեռնություն, որի թիրախը իմիջային է, քարոզչական:
Ինչ վերաբերում է այդ քայլի ներհասարակական վտանգին, ապա խնդդիրն այն է, որ երբ Պաշտպանը վերածվում է երկու քաղաքական բևեռների միջև միջնորդի, փաստացի քաղաքականացնելով օմբուդսմենի ինստիտուտը, քանի որ այն օժտված չէ քաղաքական միջնորդության առարկայական գործառույթներով, այդպիսով հասարակությանը զրկում է իրավունքի Պաշտպան ունենալու գիտակցության ձևավորումից: Իսկ դա կարևոր հանգրվան է Հայաստանում հասարակական իրավագիտակցության մակարդակի բարձրացման առումով, ինչը կենսական խնդիր է Հայաստանի վերափոխման համար: մարդու իրավունքի Պաշտպանի ինստիտուտը նույնիսկ պետք է վեր լինի ցանկացած քաղաքական վեճից, և որևէ գործընթացի մեջ պետք է իր դերը տեսնի հասարակության, մարդու իրավունքի շեշտադրումը, արձանագրումը, և դրա պաշտպանությանը հետամուտ լինելը:
Այդ առումով, ամեն ինչ ընկալելի և ընդունելի կլիներ, եթե Պաշտպանը հանդես գար ընդդիմության և իշխանության միջև հանրային շահի ներկայացուցիչը լինելու հստակ նախաձեռնությամբ, արձանագրելով, որ ինքն այդ տիրույթում մշտապես փորձելու է հսկել, թե կողմերից որ մեկն է իր քայլերով կամա, թե ակամա խախտում մարդու, քաղաքացու իրավունքը: Դա կլիներ հստակ ծառայություն թե հասարակությանը, թե ներքաղաքական գործընթացին: Այլապես, Պաշտպանի հռչակագրային նախաձեռնությունը ծառայություն է ներքաղաքական այն ճահճին, որ փորձում է խորացնել իշխանությունը, գործընթացների հիմքից փորձելով հնարավորինս հեռու պահել իրավունքը: Հայաստանում առկա և տևող ճահճի հիմնական պատճառը հենց այն է, որ հասարակական-քաղաքական գործընթացների հիմքից իշխանությունը տարիներ շարունակ ամեն կերպ փորձում է հանել իրավունքը և իրավունքի գիտակցությունը, թույլ չտալ, որ գործընթացները կառուցվեն հենց այդ ընկալման վրա, թելադրվեն հենց այդ ընկալմամբ:
