«Առաջին լրատվականի» զրուցակիցն է ԱԺ տնտեսական հարցերի մշտական հանձնաժողովի փոխնախագահ, ԲՀԿ խմբակցության պատգամավոր Վարդան Բոստանջյանը
– Հայ ազգային կոնգրեսի դեռ մարտի 1-ի հանրահավաքում իշխանությանը ներկայացվեցին 15 կետից բաղկացած պահանջներ, որոնց մի մասն էլ վերաբերում էր սոցիալ-տնտեսական ոլորտին: Իշխանությունների առաջին արձագանքը հետևյալն էր. «Մեզ հետ ուլտիմատումների լեզվով մի խոսեք»: Ձեր կարծիքով, այնուամենայնիվ, այդ պահանջները որքանո՞վ են ընդունելի և իշխանություններն ի՞նչ են անում դրանց կատարման ուղղությամբ:
– Եթե դրանք չանվանենք պահանջներ, այլ` կոչենք մեր հանրապետության առաջ ծառացած խնդիրներ, այնուհանդերձ, ես ուզում եմ մտածել, որ մեր իշխանությունները ևս գիտեն դրանց մասին: Միգուցե երկրում առկա բազմաթիվ խնդիրների մեջ առաջնահերթությունների հարց կա, թե որ խնդրին արժի սկզբում անդրադառնալ: Եվ ահա, երբ ընդդիմադիրները բարձրացնում են այդ հարցերը, ակնհայտորեն իշխանությունների զգոնությունն ավելի է մեծանում, և արդյունքում լուծման ենթակա խնդիրների վերաբերյալ հնարավոր է առաջնահերթությունների տեղաշարժ: Ես կարծում եմ` Կոնգրեսի հանրահավաքի բարձրացրած պահանջները եթե ոչ ամբողջությամբ, ապա մասամբ իշխանությունների համար գործունեության ճանապարհ են բացել, թե որ խնդիրներին պետք է առաջնահերթ լուծում տալ:
– Եթե իշխանություններն իրենք էլ են տեսնում առկա խնդիրները, ապա ինչո՞ւ չեն լուծում:
– Մենք լուծելու բազմաթիվ խնդիրներ ունենք: Շատ հնարավոր է, որ կառավարիչները, որոշում կայացնողները առաջնահերթության կարգով այլ խնդիրներ են առաջ քաշում, կամ անտեսում են խնդիրները, կամ անարդյունավետ աշխատելով` կարևոր խնդիրների վրա ուշադրություն չեն կենտրոնացնում: Ուստի` ընդդիմության կողմից բարձրաձայնումը ևս մեկ անգամ հաղորդում է իշխանություններին` «իմացեք, սրանք են, թերևս, ամենակարևորները»:
– Վերջին հանրահավաքի ժամանակ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հայտարարեց, թե Կոնգրեսի և իշխանության միջև երկխոսությունն, իր տպավորությամբ, ձեռնտու չէ որոշ ներքին և արտաքին ուժերի: Որպես իշխող կոալիցիայի անդամ, Ձեր կարծիքով, որո՞նք են այդ ուժերը, ինչո՞ւ չի կատարվում երկխոսություն:
– Ես չեմ կարծում, որ երկխոսությունը ձեռնտու չի որևէ մեկին: Պարզապես, երկխոսության թեմա պետք է լինի: Երկխոսության բովանդակությունը կարող է կողմերից մեկի կողմից այնքան ուռճացված լինի, որ մյուսի համար ընդունելի չլինի: Այդ առումով, այո՛, երկխոսություն գոյություն չունի: Օրինակ` արտահերթ ընտրությունների հարցը: Բոլորս էլ հասկանում ենք, որ հերթական ընտրություններին ընդամենը մեկ տարի է մնացել, և արտահերթ ընտրություններ հնարավոր չէ: Այնպես որ, բարձրացնելով արտահերթ ընտրությունների հարցը` ուզում են խառնել իրավիճակը: Ու նման դեպքում իշխանությունը` որպես ուժեղ մարմին, կարող է ասել, որ չի ընդունում այդ պահանջը:
– Կոնգրեսը երեք հիմնական պահանջ է առաջ քաշել` Ազատության հրապարակի ազատագրում, մարտի 1-ի սպանդի բացահայտում և քաղբանտարկյալների ազատ արձակում:
– Ես չեմ ուզում մտածել, որ մեր երկրի համար Ազատության հրապարակն այնքան կարևոր է, որ այնտեղ հանգրվանելով` մեր բոլոր հարցերը կլուծվեն, մանավանդ` սոցիալական բնույթի հարցերը: Ինչ վերաբերում է բանտարկյալներին, ապա տեղի է ունեցել այն, ինչ տեղի է ունեցել: Եթե հիշում եք` նրանց ցուցակն առաջ շատ-շատ էր, հիմա շատ քիչ է, իսկ վաղը կարող է դրանք այլևս չլինեն: Այսինքն` արդեն իսկ լուծում տրվում է: Եվ երրորդ հարցը` մարտի 1-ը, դա խարան է մեզ վրա, և այդ խարանից ոչ մեկը չի կարող հեշտությամբ ազատվել: Այդ խարանը կա և դրա համար մենք վաղ, թե ուշ պատասխան պետք է տանք:
– «Մենք» ասելով` ո՞ւմ նկատի ունեք:
– Մեր երկիրը:
– Ձեր կարծիքով, Կոնգրեսը ապրիլի 28-ից կփոխի՞ մարտավարությունը, թե՞ ոչ:
– Լևոն Տեր-Պետրոսյանի մոտեցումը, որ անկախ մեր մոտեցումներից ու բողոքներից, այնուամենայնիվ, չպետք է թուլացնենք երկիրը, ես լիովին կիսում եմ: Եվ ընդհանրապես, իրենց մարտավարությունը կամ ռազմավարությունը թող կառուցեն այնպես, որ դրանից մեր պետությունը չթուլանա:
– Ձեր կարծիքով, ապրիլի 28-ը երկխոսության սկզբի՞, թե՞ ջրբաժանի օր կլինի:
– Կարծում եմ, ավելի շուտ երկխոսության սկիզբ կարող է լինել: Ջրբաժան չի կարող լինել, որովհետև ջրբաժանը փոքր երկրներին բնորոշ չի: Մեր երկրի քաղաքացիները պետք է խուսափեն ջրբաժաններից, որովհետև առանց այն էլ փոքր երկրում, եթե մենք իրարից բաժանվենք, և դրա անունն ուզում եք` դրեք քաղաքացիական հասարակություն, թե ինչ, կստացվի, որ մեկ տան մեջ իրար չենք հասկանում: