Thursday, 28 03 2024
Սուրեն Պապիկյանը ծանոթացել է նաև ՀՀ ռազմարդյունաբերության նորագույն նմուշներին
Հանրակրթության նոր չափորոշիչի ներդրմանը զուգահեռ դասարաններում կկրճատվի աշակերտների թիվը. Անդրեասյան
ՔՊ նիստում քննարկվել են եվրոպական կուսակցական միությունների գաղափարախոսությունները
«Դժվարին որոշում եմ կայացրել` չհավակնել Բարձրագույն դատական խորհրդի դատավոր անդամի թափուր տեղին». Վազգեն Ռշտունի
«Ռուսաստանը հաջողության է հասնում այնտեղ, որտեղ դրա կարիքն ունի»․ Պուտին
Հրազդանում մթնոլորտային օդում փոշու պարունակությունը գերազանցել է սահմանային թույլատրելի կոնցենտրացիան
Վլադիմիր Վարդանյանը կմասնակցի Մարդու իրավունքերի եվրոպական դատարանի դատավորների ընտրության հանձնաժողովի նիստին
Ծեծի է ենթարկել իր անչափահաս դստերը և փորձել սեռական հարաբերություն ունենալ նրա հետ
Այն, ինչ կներվի Բաքվին, չի ներվի Երևանին. Կրեմլը բաց է խաղում
ԵՄ ներկայությունը Բաքվին հանգիստ չի տալիս
Ադրբեջանը «կլրջացնի՞» ՀԱՊԿ-ի հետ ընկերությունը
Ազատագրվել ռուսական կախվածությունից. եվրաինտեգրման առաջնահերթությունները
Դիմակներն այլևս հանված են. Մոսկվան հանձնում է իր ամենաարժեքավոր ագենտին
Տղամարդը դանակահարել է նախկին կնոջն ու նրա քրոջը
Հայաստանը «դիվերսիֆիկացնում է» քաղաքականությունը, Ռոսատոմը մոդեռնիզացնում է Մեծամորի ԱԷԿ-ը
Գործակալ հիշեցնող Շահրամանյանը
Բաքվի խոշոր «խաղադրույքը»
Կլիմայի փոփոխության բացասական ազդեցությունը նկատելի է գյուղատնտեսության և տնտեսության մի շարք այլ ճյուղերում. փոխնախարար
Ռուսաստանում տեղի ունեցած ահաբեկչության գործով նոր կասկածյալ է հայտնվել
Արմեն Գևորգյանը ԵԽԽՎ դիտորդական առաքելության կազմում կհետևի Հյուսիսային Մակեդոնիայի նախագահական ընտրություններին
Մի համագործակցության խրոնիկա
Հայաստանը չունի ավելի ուժեղ զենք, քան միջազգային իրավունքը. չկրակելը խելամիտ չէ
Սասունցի Դավթի դարաշրջանը չէ. ԱՄՆ-ից ակնկալիքներին զուգահեռ պետք է ամրապնդել պետությունը
Երևանում ծառի ճյուղը թեքվել և ընկել է էլեկտրական լարերի վրա. փրկարարները մասնատել են ծառի ճյուղը
21:40
Ղազախստանի դեսպանատունը խորհուրդ է տվել լքել Օդեսայի և Խարկովի մարզերը
Վիճաբանություն և ծեծկռտուք՝ անչափահասների մասնակցությամբ․ կա վիրավոր
Քանի՞ մարդ է թունավորվել Հայաստանում
«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում»․ Լավրով
Բաքվի անհիմն մեղադրանքն ու խորամանկ խաղը Բրյուսելից առաջ
«Կրոկուսի ահաբեկչության հեղինակներն Ուկրաինայից զգալի գումարներ և կրիպտոարժույթներ են ստացել»․ ՌԴ ՔԿ

Պետք չէր բեմից այդ աստիճան չհիմնավորված շռայլություն ցուցաբերել (տեսագրություն)

«Առաջին լրատվական»-ի ՍԻՐԱՆԿՅՈՒՆ հաղորդաշարի զրուցակիցն է ռեժիսոր, ATV հեռուստաընկերության տնօրեն Հրաչ Քեշիշյանը:

– Պարոն Քեշիշյան, «Տաշիր-2011»մրցանակաբաշխության ժամանակ շոու-բիզնեսի աստղերին բնակարաններ նվիրելուց հետո հասարակական մեծ աղմուկ բարձրացավ: Շատ ՀԿ-ներ անգամ հանդես եկան կոչ-հայտարարությամբ, ըստ որի` ում պետք չէ այդ բնակարանը, թող նվիրի Գյումրիի անօթեւաններին: Ջիվան Գասպարյանն էլ ասաց, որ ուրիշի ձեռքով ինչպե՞ս կարող է ուրիշին լավություն անի: Ամենատարբեր մեկնաբանություններ տրվեցին: Ինչ-որ առումով հայկական շոու-բիզեսի նկատմամբ վերաբերմունքը լիովին փոխվեց: Համամի՞տ եք:

– Համամիտ չեմ, պետք չէ շոու-բիզնեսի ներկայացուցիչների վրա հարձակում գործել եւ կամ մտածել` իրենք սխալ են կամ պահանջել, որ նրանք ինչ-որ քայլ անեն: Այս պարագայում պետք է մի փոքր ավելի խորը նայել խնդրին եւ հասկանալ` եթե Կրեմլի բեմում մասնակցում էին ռուս եւ արտասահմանյան աստղեր, որոնց վճարել էին, ուրեմն այդ կազմակերպությունները պետք է ավելի խորը մտածեին եւ վճարեին նաեւ հայ աստղերին: Ի վերջո, այնպես չէ, որ մենք պարտավոր ենք միշտ բարեգործություն անել, կիլոմետրեր կտրել, հասնել Մոսկվա, մասնակցել մրցանակաբաշխությանը եւ այլն: Միգուցե բիզնեսմենների կողմից շատ սրտանց նվեր է, բայց դա պետք է արվեր շատ տակտով, ծածուկ` առանց հանրությանը ցույց տալու: Պարզապես պետք չէր բեմից այդ աստիճան չհիմնավորված շռայլություն ցուցաբերել: Ես հասկանում եմ Վլադիմիր Արզումանյանի նվերը, որը շատ տեղին եւ ազնիվ էր, այդ կարգի նվեր պետք է լիներ, բայց այն ընդունելի եւ արժեքավոր կլիներ, եթե լիներ միայն այդ մեկը, մնացածը սկսեցին արժեզրկել: Բայց ես չեմ համարում, որ մեր երգիչները ոչնչի արժանի չեն, պարզապես շատ սխալ ձեւով ներկայացվեց այդ ամենը. կարելի էր ընդամենը արտիստներին վճարել, եւ նրանք մեծ սիրով կերգեին, կաշխատեին, միգուցե ավելին անեինք, քան պետք էր: Եթե վճարվեր, միգուցե Շուշան Պետրոսյանը ոչ թե մենակ, այլ իր խմբով կգնար, որն ավելի գեղեցիկ կստացվեր եւ ավելի հետաքրքիր կլիներ:

– Նվեր ստացողները փաստացի հրաժարվեցին Գյումրիի անօթեւաններին տալ տունը, կամ արդարացան` ուրիշի ձեռքով ուրիշին ինչպե՞ս լավություն անեն:

– Ես կարծում եմ, որ սա էլ հակառակ ռեակցիան է, միգուցե պե±տք չէ ասել` ով ինչ անի, միգուցե իրո±ք քննարկման խնդիր չէ, միգուցե հիմա՞ էլ անտեղի եմ խոսում, միգուցե կազմակերպիչները իրականում այդպե՞ս են ճիշտ գտել: Բնականաբար, հասարակական ռեակցիա է, եւ հասարակությունը կարող է տարբեր տիպի ռեակցիաներ տալ:

– Շատերը խոսում էին այն մասին, որ սա նախընտրական քարոզարշավից առաջ իշխանությունների` շոու-բիզնեսին լավ նայելու քայլ էր:

– Չեմ կարծում, ընդհանրապես սա դրա հետ կապ չունի: Եկեք ճիշտը խոսենք եւ ասենք` միգուցե շատ հարցերում դեռ զարգացած չենք, բայց կան բավականին լուրջ մասնագետներ նույն PR-ի ոլորտում, որ կարող են ե՛ւ նախընտրական արշավներ կառուցել, ե՛ւ գեղեցիկ ծրագրեր գրել եւ այլն: Այսինքն` դա կարելի է անել ավելի գրագետ եւ գեղեցիկ ձեւով, եւ նաեւ օգտագործելով շոու-բիզնեսին, բայց գրագետ օգտագործելով: Սա միգուցե ոչ պրոֆեսիոնալ կազմակերպման խնդիր է եղել, բայց սա հաստատ մտածված չի եղել եւ իր մեջ նախընտրական ենթատեքստ չունի:

– Անցնենք Ձեր նկարահանած վերջին ֆիլմերին`«Խաչագողի հիշատակարան» «Սպանված աղավնի»: Երկու ֆիլմերի մասին էլ շատ տարբեր կարծիքներ հնչեցին: Ինչու՞ արդի թեմաների չեք դիմում եւ դեռ Նար-Դոսին եւ Րաֆֆուն եք դիմում:

– Ես չեմ կարծում «Սպանված աղավնին»եւ «Խաչագողի հիշատակարանը»արդիական չեն, երկուսն էլ շատ արդիական են: Դատելով այդ երկու ֆիլմերի հաճախումների եւ դիտումների քանակից` կարող ենք ասել, որ այդ երկուսն էլ ունեցել են ռեկորդային քանակի դիտումներ: Կեղծ համեստություն ենք անում, այդ մասին չենք էլ խոսում, բայց իրականությունն այն է, որ այդ ֆիլմերը բավականին մեծ դիտողականություն են ունեցել, եւ անգամ գումար է հետ եկել: Իհարկե, չեմ կարող ասել, որ այդ գումարը համեմատելի է ռուսական կամ եվրոպական շուկայի հետ, բայց, այնուամենայնիվ, հայկական իրականության մեջ (Երեւան քաղաքում ունենք ընդամենը մեկուկես կինոթատրոն) շահույթ ունենալ, կարծում եմ` երեւույթ է հայկական իրականության մեջ: Ի վերջո, մենք կինոարտադրություն, կինոբիզնես` որպես այդպիսին, չունենք:

– Այդ դեպքում ինչո՞վ է, ըստ Ձեզ, պայմանավորված ֆիլմերի հաջողությունը: Լավ PR է՞ր արված:

– Օրինակ բերեմ` «Խաչագողի հիշատակարանը»ցուցադրվեց նաեւ Միացյալ Նահանգներում: Ընկերներիս գրագետ աշխատանքի շնորհիվ փորձեցինք այն ամերիկյան կինոթատրոնում ցուցադրել, եւ այն ամեն օր ունեցավ անշլագային հաջողություն, սա էլի ինչ-որ բան է նշանակում: Այնպես որ, ես չեմ կարող ասել, որ միայն PR-ն է: Այս օրինակը բերեցի, որովհետեւ դրանից հետո եղավ եւս մեկ հայկական ֆիլմ, եւ երեք անգամ ավելի ուժեղ PR կազմակերպվեց, քան «Խաչագողի հիշատակարանն» էր, սակայն այդ ֆիլմն ընդհանրապես լսարան չհավաքեց:

– Այնուամենայնիվ, ինչու՞ չեք դիմում արդի գրականությանը, արդի թեմաներին:

– Ես ունեմ իմ վերաբերմունքը արդի գրականության նկատմամբ, եւ կարծում եմ` կան բաներ, որ կարելի է ժամանակակից գրողներից օգտագործել, բայց իրականում գուցե իմ մեջ է խնդիրը, որ չեմ գտնում այն լավ սցենարը, որը կարելի է նկարել ժամանակակից թեմայով: Բայց իհարկե, շատ լավ գրողներ կան: Միգուցե ֆորմատի խնդիր է: Կուզեմ ինչ-որ ժամանակ աշխատել Վահրամ Սահակյանի հետ, որը, կարծում եմ, բավականին հետաքրքիր ժամանակակից եւ մի քիչ էլ երեւի ժամանակից առաջ շարժվող գրող է, շատ եմ հավանում Արմեն Շեկոյանին: Ես կողմնակից եմ ադապտացիաներին, եւ եթե կա որոշակի լավ ստեղծագործություն թեկուզ համաշխարհային գրականության մեջ, այն հեշտությամբ կարելի է ադապտացնել ժամանակին եւ մեր իրականությանը:

– Իսկ տեսահոլովակներից անցում կիոնաշխարհ դժվա՞ր չէր: Կարծես ավելի սիրելի է դարձել կինոաշխարհը, քանի որ հիմա է°լ առանձնապես տեսահոլովակներ այդքան շատ չեք նկարում:

– Ես հեռուստատեսությունում եմ 91-92 թվականներից, ինչը նշանակում է` երկար ժամանակ է անցել: Համեստությունս մի կողմ թողնելով` ասեմ, որ ես հեռուստատեսային շուկայում բան եմ փոխել եւ որոշակի առումով եղել եմ նորարարությունների սկիզբ: Եվ տեսահոլովակն իմ կյանքում գերնպատակ չի եղել, ես ավելի շատ հեռուստատեսային մարդ եմ, որը կարող է անել նաեւ երաժշտական, քաղաքական ժանրի հաղորդում, ի վերջո ես նաեւ արել եմ «Նորքի»լրատվականի լուրերը, եւ լրատվական դաշտում բոլորը այն մարդիկ են, որ աշխատել են «Նորքի»լուրերում: Ես նորանկախ Հայաստանի հեռուստատեսային ոլորտում ունեմ որոշակի դեր:

– Քանի որ նշեցիք «Նորք»լրատվականի մասին, այսօր կարողանո՞ւմ եք արդյոք Ձեր փնտրած տեղեկատվությունը գտնել հեռուստաալիքների լրատվականներում: 2008-ից հետո կարծես ձեւավորվեց վերաբերմունք` դիտիր հեռուստատեսային լուրեր, բայց հասկացիր ճիշտ հակառակը, քանի որ դրանք իրականության հետ կապ չունեն:

– Ես չեմ կարծում, որ դա միշտ այդպես է: 98-ին նոր Տիգրան Նաղդալյանի ստեղծած «Հայլուրը»մտավ եթեր, այդ ժամանակ նոր ընթացք էր, լրատվական ծառայության նոր կառուցվածք, նոր ընթացք էր ենթադրվում, եւ դա եղավ: Հիմա կարծում եմ` ժամանակն է վերանայել եւ փորձել գտնել մատուցման ավելի հետաքրքիր ձեւեր: Ի վերջո, եկեք բոլորս էլ համաձայնվենք, որ լրատվությունը շատ չես կարող ծռմռել, փոփոխել, այլ փաստեր են, որոնք պետք է արագ լուսաբանել ու տալ: Չեմ կարծում մյուս երկրներում տարբեր են հասարակության վերաբերմունքը լրատվական ծրագրերի նկատմամբ, ուղղակի պետք է մի քիչ ավելի համարձակ, իսկ այսօր կա այդ համարձակությունը: Եթե այսօր կա Արտակ Ալեքսանյանի «Բանաձեւը»,«Հատուկ» ռեպորտաժը Հ1-ով, որը մենք համարում ենք վերահսկվող ալիք, ապա նույնիսկ այդ ալիքում խոսքի ազատությունը, հիմնախնդիրներին արդրադառնալը նկատելի է:

– Դուք ստանո՞ւմ եք, այնուամենայնիվ, հեռուստատեսությունից տեղեկատվություն:

– Երբ ես 10-12 տարեկան էի, պապան գալիս էր տուն եւ պետք է պարտադիր դիտեր լրատվական ծրագրերը` «Համայնապատկերը»,«Լրաբերը», հետո ԹՐպՎÿ, մենք միշտ դժգոհում էինք, որ մինչեւ չանցնի, ուրիշ մի բան չենք կարողանա նայել: Հիմա նույնը մեր տանն է, բնականաբար պետք է նայել «Հայլուրը», իսկ այդ ժամանակ երեխաները գնում են իրենց սենյակները եւ ինտերնետ մտնում, ես մի քանի ալիքի լրատվականի եմ հետեւում, եւ իհարկե հետեւում եմ ինտերնետային տեղեկատվությանը:

– Դուք Ձեզ բնորոշեցիք հեռուստատեսության մարդ, այնուամենայնիվ ի՞նչ եք կարծում ինտերնետը չի՞ հաղթել հեռուստատեսությանը:

– Ի վերջո, հեռուստատեսությունը ժամանակի ընթացքում մարելու է, ալիքային հեռարձակումը, ինչ-որ պահի իր դիրքերը զիջելու է ինտերնետին, բայց բնականաբար այն չի վերանալու:



– 2008-ին կարծիք կար, որ հեռուստատեսային իրականությանը հաղթեցին ինտերնետն ու մամուլը:

– Համամիտ չեմ, որովհետեւ մենք դեմոգրաֆիկ պատկեր ունենք. չենք կարող ասել, որ ազգաբնակչության գոնե 70 տոկոսն օգտվում է ինտերնետից, իսկ դա կլինի այն ժամանակ, երբ գոնե 70 տոկոսն օգտվի ինտերնետից: Բայց այս պարագայում հեռուստատեսությունը դեռեւս ուժ է, իր դիրքերում է, բայց փոխվելու, ուրիշ բան դառնալու միտումը, բնականաբար, կա:


Բաժիններ
Ուղիղ
Լրահոս
Որոնում