ԱԺ ՀՅԴ խորհրդարանական խմբակցության ղեկավար Վահան Հովհաննիսյանը խորհրդարանական ճեպազրույցների ժամանակ դժգոհել է Ընտրական օրենսգրքի փոփոխությունների քվեարկությունից՝ ասելով, որ Դաշնակցությունը բանավեճում հաղթեց, սակայն քվեարկության ժամանակ «հաղթեց բիոմասսան», այսինքն՝ ձեռքերի քանակությունը:
Վահան Հովհաննիսյանը, իհարկե, իրավացի է, այստեղ երևի թե ասելու բան չկա. Հայաստանի խորհրդարանում իշխանությունը հաղթանակներ տոնում է հենց ձեռքերով, ոչ թե մտքով: Ընդհանրապես, խորհրդարանից դուրս էլ Հայաստանի իշխանության ուժը ձեռքերն են, ոչ թե միտքը, փաստարկը, բանավեճը:
Բայց բանն այն է, որ Դաշնակցությունն այսօր դժգոհում է մի «բիոմասսայից», որի անքակտելի մասն էր կազմում երկար տարիներ՝ սկսած 2003 թվականից, երբ անդամակցեց կոալիցիային և սկսեց ճաշակել արդեն համապետական ընտրություններում այդ «բիոմասսայի» տարած հաղթանակների համը:
Այդ ժամանակ Դաշնակցության համար «բիոմասսան» նեղություն չէր, այլ «նեղ» օրերի ընկեր, երբ, ասենք, Դաշնակցությունը կարող էր չհավաքել խորհրդարանական ընտրությունների անհրաժեշտ հինգ տոկոսը, բայց «բիոմասսայի» օգնությամբ հայտնվել իշխանական կոալիցիայում, ստանալ նախարարական պորտֆելներ, փոխնախարարական, վարչությունների պետերի պաշտոններ, ունենալ բիզնես քվոտաներ:
Եվ ինչպես այսօր այդ «բիոմասսայի» գործողությունների վերաբերյալ է Վահան Հովհաննիսյանն ասում, որ դրանք գրոշի արժեք չունեն, այնպես էլ գրոշի արժեք չունի Դաշնակցության այսօրվա անկեղծությունը, որովհետև երեկվա դերասանության հիշողությունները դեռ թարմ են, ու Դաշնակցությունը դեռ չի խոստովանել, որ այդ դերասանությունը բավական թանկ է նստել պետության և հասարակության վրա:
Դաշնակցությունը հաճախ է սիրում պատմություն հիշեցնել, երբ խոսքը Հայաստանի ներկայիս արատների մասին է: Եվ այդ հիշեցումները մի ահագին մասով իսկապես տեղին են: Միայն թե Դաշնակցությունը, չգիտես ինչու, բաց է թողնում ոչ վաղ անցյալի պատմության այն մասը, որում ինքը ահագին դերակատարություն ուներ երկրի իշխանական կյանքում և ահագին հարմար էր տեղավորվել այդ կյանքի բազմոցին: Եվ հիմա էլ կարծես թե Դաշնակցությանն ամենևին էլ չոր նստարան չէ, որ բաժին է հասել:
Այնպես որ, Դաշնակցությունը թերևս այժմ բավական էժան է վճարում այն վնասի համար, որ իր կոմֆորմիզմով տվել է հասարակությանն և պետությանը «բիոմասսայի» հետ համագործակցելու հետևանքով:
Ավելին, Դաշնակցությունը այժմ չի էլ վճարում այդ վնասի համար, որովհետև դժվար է ասել, որ Դաշնակցությունն իշխանության մաս եղած տարիներին ավելի լավ վիճակում էր, իսկ այժմ նեղության մեջ է:
Ընդդիմություն դարձած Դաշնակցության վիճակն այսօր ոչնչով ավելի վատ չէ, քան իշխանության եղած ժամանակ: