Այն, ինչ կատարվում է այսօր Հայաստանի իշխանության հետ, թերևս կարելի է բնութագրել մի բառով` ագրոխանգարմունք: Որևէ այլ կերպ դժվար է բացատրել այն, որ մի ամբողջ իշխանական համակարգ նետվել է դեպի գյուղը, վարչապետը գյուղացիներին կով կթել է սովորեցնում, նախագահը կաթի կոմբինատ է այցելում, վաղը գուցե կսկսեն պոմիդորի կամ վարունգի դաշտեր այցելել: Ընդ որում, ագրոխանգարմունքի նշանները նոր չեն:
Դրանք սկսվեցին դրսևորվել, ըստ էության, դեռ այն ժամանակ, երբ նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող մարդու մակարդակով հայտարարվեց, որ պետք է ծիծակը, թթու վարունգը և այծի պանիրը դարձնել համաշխարհային բրենդ: Սկզբունքորեն, իհարկե, կարելի է ամեն ինչն էլ համաշխարհային բրենդ դարձնել, առավել ևս, որ որևէ հայաստանցի հազիվ թե որևէ առարկություն ունենա ծիծակի, թթու վարունգի կամ այծի պանրի կապակցությամբ:
Ի վերջո, այդ ամենը եղել է մեր պատմության անբաժան ուղեկիցը, այդ ամենը մեզ օգնում է հաղթահարել երկարաշունչ ձմեռները: Ինչպես կարելի է չուրախանալ նրանց համաշխարհային հեռանկարներով: Սակայն խնդիրն այն է, որ երկրի նախագահը պետք է, թերևս, առավել լուրջ և հիմնարար հարցերով զբաղվի: Նրան պետք է հուզեն անմիջականորեն ազգի, հասարակության, պետության ապագայի, ոչ թե ծիծակի, թթու վարունգի կամ այծի պանրի հեռանկարները:
Բայց, ինչպես տեսնում ենք, Հայաստանի իշխանությունը այդ առումով էվոլյուցիոն զարգացում չի ունեցել, այլ խորացրել է ագրարային մտածողությունը՝ տեղ-տեղ արդեն հասնելով ագրոխանգարմունքի: Բանն այն է, որ իշխանությունը որևէ այլ հարցում այլևս իր անելիքը չի տեսնում, այսինքն՝ իշխանությունը սնանկ է համարում իրեն, այդ իսկ պատճառով էլ մինչև ուղն ու ծուծը ուզում է թաղվել գյուղատնտեսության մեջ:
Եվ սա այն դեպքում, երբ նույն այդ իշխանությունը հայտարարում էր Հայաստանը ինչ-որ տարածաշրջանային կենտրոնների վերածելու պլանների ու հեռանկարների մասին, հայտարարում էր դարի նախագծերի մասին` նոր ատոմակայան, Իրան-Հայաստան երկաթուղի, Հյուսիս-հարավ ավտոճանապարհ:
Հիմա այդ «մեծ գերդաստանից» ոչ մեկը չկա, գյուղն է մնում լոկ իբրև հուշ, և իբրև «լապշա», կվերաձևակերպեր բանաստեղծը իր հայտնի տողերը, եթե հիմա ողջ լիներ: «Լապշա», որ հիմա էլ այս ձևով է կախվում հասարակության ականջներին, մոռացության մատնում հասարակության բուն խնդիրները, որոնք թե՛ գյուղի, թե՛ քաղաքի, թե՛ փողոցի, թե՛ ամեն մեկի տան գերխնդիրների աղբյուրն են: Հայաստանում իշխանությունը մի բանի մեջ պետք է խորամուխ լինի` երկրում օրենքի գերակայության հաստատում:
Թող Սահմանադրությունն ու օրենքը դարձնեն հայաստանյան բրենդ, ծիծակը, թթու վարունգն ու այծի պանիրն իրենք իրենց հոգսը կհոգան, ոչ թե մականունների տեսքով կհայտնվեն արտոնյալների խավում ու կդառնան հայաստանյան կյանքի առաջամարտիկները:
