Հայաստանի պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը երեկ անդրադառնալով ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Ջեյմս Ուորլիքի այն հայտարարությանը, որ ստատուս քվոն պահելը դառնում է ավելի վտանգավոր, հայտարարել է, թե միջնորդներն ավելի լավ կանեին իրավիճակը գնահատեին սթափ վերլուծությամբ և քայլեր ձեռնարկեին Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը վերականգնելու համար:
Սեյրան Օհանյանն առաջին հայացքից իրավացի է, սակայն միայն առաջին հայացքից: Խնդիրն այն է, որ այն ամենը, ինչ ասում է Հայաստանի պաշտպանության նախարարը, իրականում հենց Հայաստանի ու Ղարաբաղի գործն է: Այսինքն` Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը առաջին հերթին Հայաստանի և Ղարաբաղի հարգելիք գործն է, և միայն այդ ժամանակ աշխարհն էլ կճանաչի ու կհարգի այդ իրավունքը:
Խնդիրը, սակայն, այն է, որ այդ ուղղությամբ կատարելով առաջին ու կարևոր քայլը՝ ինքնորոշվելով և հաղթելով պատերազմը` Ղարաբաղի ժողովուրդը մյուս քայլերը չի կատարել, և մյուս քայլերը չի կատարել նաև Հայաստանը: Ավելին` մյուս քայլերը կատարելու, այսինքն` արժանապատիվ և քաղաքակիրթ պետություն ձևավորելու փոխարեն, Հայաստանի Հանրապետությունը բանակցության մեջ է մտել Ղարաբաղի փոխարեն և համաձայնել է այն սկզբունքներին, որոնց մասին էլ խոսել է Ջեյմս Ուորլիքը: Այսինքն, ըստ էության, Սեյրան Օհանյանը հաթաթա է տալիս մի բանի, որը ընդունել են Հայաստանի իշխանությունները, այսինքն` Հայաստանի իշխանություններն են ընդունել ստատուս քվոն փոխելու պայմանները և բանակցում են այդ պայմանների շուրջ:
Ֆորմալ է այս ամենը, թե ոչ, սակայն իրականություն է, որը եթե ինչ-որ ժամանակ Հայաստանի իշխանություններին հնարավորություն էր տալիս մանևրել, ապա այսօր, ըստ էության, սկսել է աշխատել այդ իշխանությունների դեմ, քանի որ այդ մանևրի հնարավորություններն իշխանությունները օգտագործել են ոչ թե պետության, այլ իրենց անձնական իշխանության համար: Եվ այս առումով, Հայաստանն արտաքին ճակատում այսօր ստանում է այն, ինչ ցանել է:
Հայաստանի իշխանություններն են ընդունել Մադրիդյան սկզբունքները, այսինքն` Ղարաբաղի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը տարածքային բարտերի հետ Հայաստանի իշխանություններն են փոխանակել, իսկ Ղարաբաղի իշխանությունները լռությամբ համաձայնություն են տվել այդ ամենին: Հայաստանի իշխանություններն են, որ Ղարաբաղին դուրս են մղել բանակցություններից` ինքնորոշման իրավունքի հետագա առաջմղումը ապահովելու փոխարեն:
Այնպես որ, ինչքան էլ ցավալի են ամերիկացի համանախագահի խոսքերը, դրանք ընդամենը բումերանգի պես վերադառնում են պաշտոնական Երևանի վրա, այն էլ` այն պատճառով, որ պաշտոնական Երևանը, ըստ էության, որոշել է անգամ վատ արտաքին քաղաքականության փոխարեն ընդհանրապես չզբաղվել դրանով և հանձնել այդ իրավունքը Մինսկի խմբի համանախագահ երկրներից մեկին՝ Ռուսաստանին:
Այդ դեպքում ինչու են նույն Հայաստանի իշխանությունները զարմանում, որ մյուս համանախագահները դադարում են նկատել Հայաստանը: Ի վերջո, Հայաստանի իշխանությունների լուռ համաձայնությամբ և խրախուսմամբ է գրվել Զորի Բալայանի հայտնի նամակը, որով Բալայանը Ղարաբաղը հանձնում էր Ռուսաստանին:
