Երեկ Հայաստանի Ազգային ժողովում տեղի ունեցած նախագահական ընտրությունները հերթական անգամ լակմուսի թուղթ հանդիսացան հայկական քաղաքական դաշտի համար: Հայաստանում բուրժուադեմոկրատական հեղափոխության ֆլագման հռչակված «Բարգավաճ Հայաստանը», ըստ էության, բուրժուաօլիգարխիական դաշնակցության մեջ էր մտել ՀՀԿ-ի հետ և Գալուստ Սահակյանին դարձնում էր ԱԺ նախագահ:
Գալուստ Սահակյանն ԱԺ նախագահ դարձավ: Սակայն, իհարկե, սա չէր երեկ տեղի ունեցած ամենանշանակալից իրադարձությունը, կամ ամենախոսուն, ամենաէական իրադարձությունը: Գալուստ Սահակյանը դառնար այս ԱԺ-ի նախագահը, թե Պողոս Պետրոսյանը, Շմայսը, գեներալ Մանվելը, թե Յուվեցի Կարոն, կամ նույնիսկ գիտությունների դոկտոր Հրանտ Բագրատյանը, միևնույն է` այս ամենից Հայաստանում ոչինչ չէր փոխվելու, ոչինչ չէր կարող փոխվել, որովհետև ԱԺ-ում հարցերը լուծվում են մեծամասնությամբ, իսկ մեծամասնության հարցերը իշխանությունները լուծել են 2012 թվականի մայիսյան ընտրություններում:
«Երբ որ երկիրը ԱԺ նախագահ չունի, դա ողբերգություն չէ, նույնիսկ մտահոգվելու առարկա էլ չէ: Մտահոգվելու առարկա է այն, որ երկիրը քաղաքական ուժ չունի, որ երկիրը ըստ էության հասարակության հետ բաց ու ազնիվ խոսող և հարաբերվող, իշխանական կամ ոչ իշխանական ինտրիգներից զերծ մնացող ընդդիմադիր քաղաքական ուժ չունի»:
Երեկ Ազգային ժողովում տեղի ունեցած քվեարկությամբ մի բան է պարզ դարձել, որ Հայաստանում հասարակությունը, ժողովուրդը մնացել է ըստ էության մենակ, պարզ է դարձել այն թատրոնը, որ մի շարք քաղաքական ուժեր, որոնց հաստատ թիվը երևի թե իրենք էլ չգիտեն՝ չորս են, հինգ են, թե վեց են, խաղում են հասարակության գլխին արդեն երկար ժամանակ: Սա է տեղի ունեցել Ազգային ժողովում, ոչ թե Գալուստ Սահակյանն է ԱԺ նախագահ ընտրվել:
«Ապրիլի 29-ին սպասվում էր, որ Հայաստանը ստորագրելու է Մաքսային միություն մտնելու մասին պայմանագիրը: Հետո հերքվեց դա, և կարծեք թե հասարակությունը ակամայից շունչ քաշեց, որ չնայած ոչ մեր ջանքերով, սակայն ինչ-որ հանգամանքներից ելնելով Հայաստանը առայժմ զերծ է մնում մաքսային կնիքից, որը լինելու է Հայաստանի անկախությանը վերջ դնող կնիքը»:
ԱԺ նախագահ կարելի էր և չընտրել. հավատացնում ենք ձեզ, որ դրանից Հայաստանի կյանքում ոչ միայն ոչինչ չէր տուժի, այլ նույնիսկ ինչ-որ բան կարող էր շահել: Երբ որ երկիրը ԱԺ նախագահ չունի, դա ողբերգություն չէ, նույնիսկ մտահոգվելու առարկա էլ չէ: Մտահոգվելու առարկա է այն, որ երկիրը քաղաքական ուժ չունի, որ երկիրը ըստ էության հասարակության հետ բաց ու ազնիվ խոսող և հարաբերվող, իշխանական կամ ոչ իշխանական ինտրիգներից զերծ մնացող ընդդիմադիր քաղաքական ուժ չունի: Սակայն, ըստ էության, այս իրողությունը երեկ երևի թե վերահաստատվել է, քանզի նման ընդդիմադիր ուժի բացակայությունը ակնհայտ է արդեն մի քանի տարի:
Ըստ որում` մենք հեռու ենք բացառապես դավադրապաշտությամբ առաջնորդվելու մտքից և կարծում ենք, որ այս ամենը կարող է լինել ոչ միայն գիտակցված գործողությունների արդյունք, այլ նաև ակամայից սխալների, սխալ պատկերացումների: Սակայն սա էլ, ըստ էության, պահանջում է ազնվություն հասարակության հանդեպ և անկեղծ խոստովանության ընդունակություն, ըստ որում դրանից հետո նաև նոր որակի և բովանդակության գործունեություն:
Ապրիլի 29-ին սպասվում էր, որ Հայաստանը ստորագրելու է Մաքսային միություն մտնելու մասին պայմանագիրը: Հետո հերքվեց դա, և կարծեք թե հասարակությունը ակամայից շունչ քաշեց, որ չնայած ոչ մեր ջանքերով, սակայն ինչ-որ հանգամանքներից ելնելով Հայաստանը առայժմ զերծ է մնում մաքսային կնիքից, որը լինելու է Հայաստանի անկախությանը վերջ դնող կնիքը: Սակայն ապրիլի 29-ը մեզանում նշանավորվեց այլ կերպ՝ Ազգային ժողովում արձանագրված «կնիքով», որն իր համակարգային և խորքային ծանրությամբ, ըստ էության, ավելի թեթև չէ, քան Մաքսայինն իր հետևանքներով: Եվ ավելին` Մաքսայինը հենց այս իրողությունների հետևանքն է ինքնին, երկիր, պետություն օրգանիզմում որևէ դիմադրունակ օրգանի բացակայության հետևանքը:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
