Մինչ Սերժ Սարգսյանը Լատվիայում հայտարարում է, թե մարտի 5-ին Սոչիում տեղի ունեցած եռակողմ հանդիպումից հետո Ադրբեջանի դիրքորոշման մեջ առաջընթաց է գրանցվել և հավանական է Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման սկզբունքների շուրջ համաձայնագրի ստորագրում, Ադրբեջանը շփման գծում հերթական հայ զինվորին է սպանում:
Սրանում, իհարկե, զարմանալի քիչ բան կա, եթե հիշենք, թե ինչպես էր նույն Սերժ Սարգսյանը Սոչիում նախագահների հանդիպման ժամանակ «քահ-քահ» ծիծաղելիս լուսանկարվում, այն դեպքում, երբ հանդիպումից ընդամենը մեկ օր առաջ Ադրբեջանը հերթական հայ զինվորն էր սպանել: Այնպես որ, զարմանալի բան չկա, որ Սերժ Սարգսյանի ծիծաղից հետո Ադրբեջանը մի հայ զինվոր էլ է սպանում:
Դա՞ է արդյոք Ադրբեջանի դիրքորոշման առաջընթացը, որի մասին խոսում է Սերժ Սարգսյանը: Եթե, իհարկե, կատարվածը համեմատելու լինենք 2010 թվականի հունիսի 17-ի եռակողմ հանդիպումից հետո տեղի ունեցած դիվերսիայի հետ, ապա Ադրբեջանի դիրքորոշումն իսկապես առաջընթաց է գրանցել:
Եթե այն հանդիպումից հետո ադրբեջանական դիվերսանտը միանգամից 4 հայ զինվոր սպանեց, ապա այժմ ադրբեջանական դիպուկահարը սպանել է ընդամենը մեկ հայ զինվոր: Այս ամենը զավեշտի կհասներ, եթե խոսքը չլիներ մարդկային ողբերգությունների մասին, որ ապրում են հայ զինվորների հարազատներն ու բարեկամները: Եվ կրկնակի ողբերգություն է այն, որ այդ մարդկանց շահերը պաշտպանելուն կոչված պետական այրերի պահվածքը բացարձակապես համարժեք չէ այդ ողբերգություններին:
Ավելին, թող տարօրինակ չթվա, սակայն արդեն նույնիսկ տպավորություն է ստեղծվում, որ Հայաստանի պաշտոնական քաղաքականությունը հենց միտված է նման իրողությունները խրախուսելուն: Մնում է միայն հասկանալ, որն է այս ամենի նպատակը: Մենք գործ ունենք ընդամենը անմեղսունակ պետական դիվանագիտությա՞ն հետ, թե՞ կան ավելի գլոբալ քաղաքական հաշվարկներ՝ կապված կա՛մ Հայաստանի ներքին իրավիճակի, կա՛մ ղարաբաղյան հարցում սպասվող հնարավոր զարգացումների հետ:
Վերջիվերջո, սահմանային զոհերը իշխանությունների համար կարող են գործիք դառնալ երկրի ներքին կյանքում հասարակությանը պատերազմով ահաբեկելու և հասարակական բողոքի դրսևորումներն այդպիսով կանխելու համար: Մյուս կողմից էլ՝ սահմանային զոհերը կարող են օգտագործվել հասարակությանն այն համոզմանը հասցնելու համար, որ, ի վերջո, պետք է համաձայնություն տալ շփման գոտում միջազգային խաղաղապահների տեղակայմանը, որովհետև միայն նրանք կարող են կանխել հայ զինվորների մահը:
Չի բացառվում նաև, որ այս ամենում Հայաստանի իշխանություններն ընդամենը անզոր դիտորդի դերում են, և Ադրբեջանին սպանությունների «արտոնագիր» տրամադրում են միջնորդները Հայաստանին խաղաղապահների հարցում համաձայնություն պարտադրելու համար: Իսկ իշխանությունն էլ անզոր է այս հարցում հակադրվել նման քաղաքականությանը, քանի որ հակադրության համար անհրաժեշտ է ներքին լեգիտիմություն, ինչը Հայաստանի իշխանությունը չունի:
