Մեր օրերում մարդն իր կենցաղում օգտագործում է 10 000-ից ավել նոր
քիմիական միացություններից սինթեզված առարկաներ, որոնցից գոյացած
թափոնները բնական ճանապարհով չեն քայքայվում և ի վիճակի են երկար
տարիներ բացասական ազդեցություն գործել շրջակա միջավայրի վրա:
Ներկայումս խոշոր քաղաքներում 1 մարդու հաշվով տարեկան գոյանում է միջինը 250-300 կգ կոշտ կենցաղային թափոն (ԿԿԹ), իսկ ԿԿԹ-ի տարեկան աճը կազմում է մոտ 5%, որն էլ նպաստում է թույլատրելի և «վայրի» աղբավայրերի արագ աճին: Այդպիսի թափոնների խմբին են պատկանում պլաստիկ թափոնները, որոնց քանակը զարգացած երկրներում գնալով աճում է` կազմելով աղբի կշռի մոտ 8%-ը և ծավալի մոտ 30%-ը: Թուղթն ու ստվարաթուղթը օգտագործվում են հիմնականում որպես փաթեթանյութ և կազմում են աղբի գերակշռող մասը (մոտ 40%): Սննդային մնացորդները կազմում են աղբի մոտ 20-38%-ը:
Ինչևէ, բնապահպանների խոսքով, աղբից կարելի է ազատվել 2 ճանապարհով` դրա ոչնչացմամբ և օգտահանմամբ: Եթե ոչնչացման հիմնական ուղիներն են` թաղումն աղբավայրում և այրումը, ապա օգտահանման միջոցներն են` կրկնակի օգտագործումը, վերամշակումը և կոմպոստացումը: Սակայն Հայաստանի պարագայում դրանցից ոչ մեկն էլ անհրաժեշտ կերպով չի իրականացվում:
«Աղբավայրը ոչ միայն տարածք է աղբը թաղելու համար, այլև վտանգավոր վայր է հրդեհների առաջացման և գարշահոտության տարածման տեսակետից: Մեր դեպքում կարող եմ ասել, որ հիմնականում աղբը թաղում ենք աղբավայրում, և սա համարում խնդրի վերջնական լուծում, չնայած այն հանգամանքին, որ շատ լավ գիտենք, թե ինչ վտանգների կարող է դա հանգեցնել»,- ասում է բնապահպան Սարհատ Գասպարյանը: Բնապահպանի համոզմամբ, վաղ թե ուշ` մեկ կամ տասնյակ տարիներ անց սա անխուսափելիորեն բերելու է հողի, ստորգետնյա ջրերի և օդի աղտոտման: