Հայաստանի ընդդիմությունը մշտապես առաջնորդվել է սխալ հայեցակարգով` ձգտելով ոչ թե քաղաքական տարածության, այլ՝ հրապարակների, փողոցների գրավմանը: Առաջինը ինստիտուցիոնալ ընդդիմության ճանապարհն է, որը իշխանության նկատմամբ փորձում է գերազանցության հասնել այլընտրանքային օրակարգի, քաղաքական խոսքի, քաղաքական հարթակի և ինտելեկտուալ որակների հաշվին: Նման որակի ընդդիմություն Հայաստանում կարող էր ձևավորվել 2008-ին` Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ: Առաջին նախագահը հնարավորինս փորձում էր խուսափել իշխանության հետ առերեսումից` թերևս գիտակցելով, որ ժամանակը մաշեցնում է ոչ թե համաժողովրդական շարժման, այլ իշխանության ռեսուրսները: Սա գիտակցում էր նաև իշխանությունը. պատահական չէ, որ այս դեպքում ոչ թե ընդդիմադիրները գնացին Բաղրամյան փողոց, այլ ուժայինները հարձակվեցին Ազատության հրապարակի վրա` սանձազերծելով Մարտի 1-ի արյունոտ իրադարձությունները, որին զոհ գնաց տաս մարդ:
Մնացած դեպքերում Բաղրամյան փողոցը եղել է ծուղակ ընդդիմության համար, որը քաղաքական խոսքը, տեքստը ստորադասել է «կրիտիկական զանգվածի» պատրանքային ուժին և պարտվել է իշխանությանը ռեսուրսային պայքարի տրամաբանության մեջ: Բաղրամյան գնալը սկզբունքորեն հակասում է, այսպես կոչված, «բաց ձեռքերի» քաղաքականությանը, որովհետև էսկալացիան, ի վերջո, հանգուցալուծվելու է ցուցարարների ագրեսիվ պահվածքով և իրավապահների կրակոցներով:
1996-ին Վազգեն Մանուկյանի կողմնակիցները նույնիսկ գրավեցին խորհրդարանի շենքը, պատանդառեցին խորհրդարանի նախագահին, նրա տեղակալին, ինչին հետևեցին ուժայինների վերև արձակված կրակոցները և Մանուկյանի կողմնակիցների ձերբակալությունները: Դրամատիկ իրադարձություններից հետո Վազգեն Մանուկյանի գլխավորած շարժումը հայտնվեց փակուղում, հետո` քաղաքական լուսանցքում:
2004թ-ի ապրիլի 12-ին, Ստեփան Դեմիրճյանի կողմնակիցներին Բաղրամյան փողոց էր տարել Վստահության հանրաքվեի պահանջը. ապրիլի 12-ի լույս 13-ի գիշերը իրավապահները բիրտ ուժի կիրառումով ցրեցին ցույցը, գրավեցին «Հանրապետություն», ՀԺԿ, «Ազգային միաբանություն» կուսակցությունների գրասենյակները, ձերբակալեցին մեկ տասնյակից ավելի մարդկանց: Դրամատիկ դեպքերից հետո շարժումը մարեց` ի վերջո հանգեցնելով «Արդարություն» դաշինքի պառակտմանը:
Հիմա վերադառնանք այսօրվա դրամատիկ իրադարձություններին. ընդդիմությունը չունի բավարար ռեսուրսներ` փշալարերը և ոստիկանական պատնեշները հաղթահարելու, խորհրդարանի շենքը պաշարելու կամ գրավելու համար: Նույնիսկ տեսականորեն` 1996-ի նախադեպը բացառվում է: Չի կրկնվելու նաև Մարտի 1-ի արյունոտ նախադեպը, որովհետև «Մերժիր Սերժին» շարժումը չի սպառնում իշխանության գոյությանը: Իրավիճակը ավելի մոտ է 2004-ի պատկերին, հուսանք` ավելի մեղմ հանգուցալուծմամբ: Համենայնդեպս, սյսօրվա հարթակային ընդդիմությունն իր գործունեությունը կաշկանդել է անձնավորված պահանջով և կոնկրետ ժամկետների մեջ, ինչը մեծացնում է իշխանության մանևրելու հնարավորությունը: Իշխանության հիմնական խնդիրը` խորհրդարանի վաղվա նիստի բնականոնության ապահովումն է, իսկ վարչապետի պաշտոնում Սերժ Սարգսյանի ընտրվելուց հետո շարժումը հայտնվելու է բովանդակային փակուղու մեջ` հեղափոխական պոտենցիալ չունենալու հետևանքով:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
