Երեկ իշխանությունները բեմականացրել էին կոմսոմոլի հերթական խրախճանքը` Ուսանողության միջազգային օրվա առթիվ: Օրվա «թամադան», անշուշտ, Կարեն Կարապետյանն էր, որն ուսանողներին հորդորել է «քեֆ անել»: Վարչապետի այս հորդորը հատուկ երանգ է ստանում անցած շաբաթվա ուսանողական հուզումների մարման ֆոնին, ինչը թերևս հրաշալի առիթ է, որպեսզի կարիերիստ ջահելներն ու նրանց ինքնահավան տերերը մի լավ քեֆ անեն` նշելու համար իրենց «պատմական» հաղթանակը մի քանի հարյուր ուսանողների հանդեպ, ովքեր դարձան իշխանության ագրեսիվ քարոզչության թիրախը` այլ կարծիք կամ առհասարակ տեսակետ ունենալու համար:
https://www.youtube.com/watch?v=CkCXCiuEIW8
Եթե Հանրապետականի ջահելների երեկվա խրախճանքի մասնակիցներից մեկը քաղաքացիական կեցվածք, մտածողություն ունենար, Կարեն Կարապետյանին կհարցներ, թե ինչի՞ վրա կամ ո՞ւմ հաշվին քեֆ անենք: Եթե Կարեն Կարապետյանը մի փոքր համարժեքություն, պատասխանատվություն ունենար, ուսանողների աչքին չէր երևա` կրթությանը տրամադրվող հատկացումները կրճատելուց հետո: Ավելի ճիշտ` եթե ուսանողությունն արժեքային համակարգի կրող լիներ, արժանապատվություն ունենար, ապա ոչ թե հիացմունքով կդիմավորեր Կարեն Կարապետյանի «քեֆ անելու» հորդորը, այլ սուլոցներով համապատասխան հասցեով կուղարկեր վարչապետին, որի քաղաքականությունը վտանգում է կրթության և գիտության հեռանկարը, աղքատության և ղարիբության ճանապարհ է ցույց տալիս նրանց ընտանիքներին:
Եթե ընդամենը մի քանի հարյուր ուսանող է փողոց դուրս գալիս իր իրավունքների պաշտպանության համար, իսկ մի քանի հազարը խրախճանքի մեջ են ավերակների վերածված երկրում, ապա երկրի հեռանկարն իսկապես պարուրված է մառախուղով, մշուշով: Չնայած դա ինքնին փաստ է` առանց երեկվա խրախճանքի, որովհետև եթե Հայաստանում պետական մտածողության տոտալ ճգնաժամ չլիներ, Կարեն Կարապետյանը չէր կարող երազել անգամ վարչապետության մասին` 2011-ի դասալքությունից հետո, երբ նա Երևանի քաղաքապետի պատվաբեր, հեղինակավոր պաշտոնը զոհաբերեց «Գազպրոմի» երրորդական-չորրորդական եկամտաբեր գործին:
Հիմա Կարեն Կարապետյանը որոշել է հայաստանցիներին կանգնեցնել խոպանի ու ղարիբության ճանապարհին, երիտասարդությանը զրկել երազելու տեսլականից` գայթակղելով քեֆի հեռանկարով:
Կարեն Կարապետյանի տեսակն աղերս չունի պետության գաղափարի հետ: Գաղթականի, «քեֆչիի» մտածողությունը քանդում է այս երկիրը, ստվերում է նրա պատմական առաքելությունը, գլոբալ խնդիրը ստորադասում է մանր-մունր հարցերին, գաղափարը` կենցաղին: Կարեն Կարապետյանի վարչապետության հեռանկարը գաղթականության խրախուսումն է` պետության գաղափարի ավերակների վրա, կամ` Հայաստանի ռուսականացումը: Ու պատահական չէ, որ Կարեն Կարապետյանը Գյումրիում խորհրդակցություն է անցկացնում գուբերնիայի պաշտոնյայի օրակարգով` մանրամասն նկարագրելով, թե ինչպես պետք է «փռել» ասֆալտը: Հաջորդ խորհրդակցության ժամանակ վարչապետը նույն մանրամասնությամբ կպատմի, թե ինչպես է պետք մաքրել կոյուղին: Ու այսպես` խորհրդակցությունից խորհրդակցություն խուրդվում է պետության գաղափարը:
