«Հայկական կողմն ապրիլյան իրադարձություններից հետո պետք է բանակցությունները վերսկսելու իր պայմաններն առաջ քաշեր, բայց այդպես չվարվեց: Հայաստանը մեղավոր է, որ չօգտագործեց անցյալ տարվա ապրիլյան իրադարձությունները՝ Լեռնային Ղարաբաղին որպես բանակցային կողմ վերադարձնելու համար: Հայաստանը կորցրեց ԼՂ-ն բանակցային կողմ դարձնելու պահը: Այս հնարավորությունը կարելի է համարել կորսված»,-կայքերից մեկին տված հարցազրույցում ասել է Regnum լրատվական-վերլուծական կայքի գլխավոր խմբագիր Մոդեստ Կոլերովը, ապա ենթադրել է, որ Հայաստանը հավանաբար, չի ուզում, որ Լեռնային Ղարաբաղը մասնակցի բանակցային գործընթացին:
Ընդ որում, քաղաքագետը մեկ այլ վիճահարույց պնդում էլ է արել: «Համանախագահներն առաջարկում են, որ Ղարաբաղը վերադառնա բանակցային գործընթաց՝ որպես կողմ: Սա իրենց ընդհանուր դիրքորոշումն է: Այս հարցում նրանց դիրքորոշումները համընկնում են»,-ասել է նա:
Կոլերովի պնդումները որևէ կապ չունեն իրական քաղաքականության հետ, որովհետև Ապրիլյան պատերազմից հետո Լեռնային Ղարաբաղին բանակցային գործընթաց վերադարձնելու պահանջը ավելի էր մեծացնելու լարվածությունը և ըմբռնում չէր գտնելու ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության կողմից:
Ինչքան էլ Կոլերովը պնդի` գոյություն չունի ԵԱՀԿ Մինսկի համանախագահների որևէ հայտարարություն, նույնիսկ կիսապաշտոնական ակնարկ, թե իրենք այս պահին հնարավոր են համարում ԼՂՀ վերադարձը բանակցային գործընթաց: Համանախագահները, որպես կանոն, այս հարցին տալիս են խուսափողական պատասխան կամ նման հնարավորությունը չեն բացառել բանակցային գործընթացի այլ հանգրվանում: Եթե անցյալ ապրիլին Հայաստանը պնդեր բանակցային գործընթաց Ստեփանակերտի վերադարձի անհրաժեշտությունն, ապա Ադրբեջանի ու շատ հնարավոր է` միջնորդների կողմից մեղադրվեր բանակցային գործընթացը վիժեցնելու մտադրության մեջ` դրանից բխող անբարենպաստ հետևանքներով:
Կոլերովի ասած տարբերակը 2016-ի ապրիլին Հայաստանում քննարկվել է, սակայն ի պատիվ հայկական դիվանագիտության, գտնվել է ավելի ճկուն լուծում: Հայաստանը, որպես բանակցությունները վերսկսելու նախապայման, առաջարկել է շփման գծում վստահության մեխանիզմների ներդրումը: Այս հարցում, գոնե հրապարակային մակարդակում, համանախագահների դիրքորոշումը համահունչ է Հայաստանի պահանջին:
Սակայն նույնիսկ միջնորդների արտաքուստ կոնսոլիդացված պահանջը չի ստիպում Բաքվին փոխել իր մերժողական դիրքորոշումը: Ըստ ամենայնի` հրապարակային քաղաքականության ստվերում Բաքուն ունի Մոսկվայի համապատասխան երաշխիքները, որովհետև հակամարտության կողմերին սպառազինություն մատակարարող Ռուսաստանն օբյեկտիվորեն շահագրգռված չէ վստահության մեխանիզմների ներդրման և միջազգային երաշխիքներով ամրապնդված ստատուս-քվոն ամրագրելու հեռանկարով:
Պատահական չէ, որ, ի տարբերություն ամերիկյան և ֆրանսիական միջնոդների, Մոսկվայում հետևողականորեն չեն պնդում Վիեննայի պայմանավորվածությունների կատարման անհրաժեշտության մասին: Սակայն հետաքրքիր է, թե ինչո՞ւ է պրագմատիկ Կոլերովը խոսում բանակցային գործընթաց ԼՂՀ-ին վերադարձնելու թեմայով, այն էլ` այդ հարցում հետամուտ չլինելու խնդրով մեղադրելով Հայաստանին, եթե ակնհայտ է, որ խնդիրը, մեղմ ասած, ակտուալ չէ ռեալ պոլիտիկի տեսանկյունից:
Ամենայն հավանականությամբ` մոսկովյան իշխանության որոշակի շրջանակներ շարունակում են շրջանառել Հայաստանին բանակցություններից դուրս թողնելու և կարգավորման գործընթացը Մոսկվա-Բաքու-Ստեփանակերտ ձևաչափով տանելու թեզը: Համենայն դեպս, Կոլերովի հարցազրույցը, կարծես, այդ շարքից է:
