«Սասնա ծռերի» գործով գործընթացը դատավարություն կարելի է համարել մեծ վերապահումով: Դատավորն ակնհայտորեն չի տիրապետում իրավիճակին ու կիրառում է ոչ համարժեք սանկցիաներ, իսկ «ծռերը» հանդես են գալիս հայտարարություններով, որոնք ոչ միայն համարժեք չեն երկրում ստեղծված քաղաքական իրավիճակին, այլ նաև լեգիտիմացնելու են դատարանի հնարավորինս խիստ դատավճիռը:
«Սասնա ծռեր» խմբի անդամ Վարուժան Ավետիսյանն այսօրվա դատական նիստում զինված ապստամբության կոչ է արել ժողովրդին: «Զենք վերցրե՛ք, Սերժին ու իր բանդային ֆիզիկապես ոչնչացրե՛ք»,- ասել է նա: Նման կոչը համարժեք չէ` թե՛ բովանդակային, թե՛ ժամանակային և թե՛ հասցեականության առումներով:
Մոտ մեկ տարի առաջ զինված խումբը գրավել էր ՊՊԾ գունդը, ինչը հենց զինված ապստամբության ազդակ էր: Եթե ժողովրդին հոգեհարազատ լիներ պայքարի այդ ճանապարհը, կասկած չկա, որ ավելի պատեհ առիթ դժվար էր պատկերացնել: Հասարակության մեծամասնությունը, բարեբախտաբար, ավելի հասուն գտնվեց և բարեփոխումների հեռանկարն արդարացիորեն չկապեց բռնությունների ու կրակոցների հետ: Անկեղծ ասած, ժամանակակից աշխարհում մի քիչ դժվար է պատկերացնել բարեփոխումներ` հրացանակիրների միջոցով և «մաուզերիստական» մենթալիտետով: Ավելի շուտ` դա բացառված է: Մեր հասարակությունը, եթե նույնիսկ ծանոթ չէ ժամանակակից պատմությանը, իր արժեհամակարգով ու բնազդով մերժում է ահաբեկչությունը: Պատահական չէ, որ «Սասնա ծռերի» շուրջ չձևավորվեց անգամ քաղաքական շարժում և նրանց ամբողջ էներգիան պարպվեց Ազատության հրապարակի մեկ-երկու հանրահավաքով, որոնց ընթացքում ավելի շատ տեսանք ներհարթակային վեճեր, քան` քաղաքական խոսք կամ ասելիք: «Ծռության» պլատֆորմի վրա հանդես եկած ՕՐՕ դաշինքը կատարելապես ձախողվեց խորհրդարանական ընտրություններում` չնայած չուներ ֆինանսական և կազմակերպչական ռեսուրսների պակաս, իսկ մյուս «ծռամետ» ուժը` «Երկիր Ծիրանի» կուսակցությունը պառակտվեց, երբ Երևանի ավագանիում պետք է քիչ թե շատ ռացիոնալ վարքագիծ դրսևորեր` ինչ-որ մեկի կյանքը դժոխքի վերածելու փոխարեն: Նույնիսկ ցավալի է, բայց այսօր ճաղերի հետևում հայտնվածների ճակատագիրը հուզում է ընդամենը մի քանի հարյուր մարդու, ովքեր գերադասում են ագրեսիվ ակտկվություն դրսևորել հիմնականում սոցցանցերում:
Մի՞թե բարոյական է՝ զինված ապստամբության կոչ անել ժողովրդին, երբ մեկ տարի չի անցել արյունոտ դեպքերից: Ինչքանո՞վ է ռացիոնալ ձևավորել կեղծ օրակարգ, արհեստականորեն արմատականացնել քաղաքական սպասումները և խանգարել իրական ընդդիմության և օրակարգերի ձևավորմանը, մանավանդ, երբ անհայտ է, որ զինված պայքարը տանում է փակուղի, լավագույն դեպքում` «Նուբարաշեն» և «Վարդաշեն»` «ծռությունն» ասոցացնելով հալածանքների ու անազատության հետ:
«Սասնա ծռերը» հենց ինքն է ապացուցում իր քաղաքական սնանկությունը` թեկուզ Վարուժան Ավետիսյանի այսօրվա հայտարարությամբ: Եթե մեկ տարվա ընթացքում այս խումբը չկարողացավ այլընտրանքային բանաձև գտնել Հայաստանի այսօրվա արտաքին, ներքին քաղաքական ստատուս-քվոյին, գաղութացմանը, քրեաօլիգարխիային, կոռուպցիային, ապա հաստատապես տեղ չունի մեր քաղաքական կյանքում: Եթե «ծռերը» շարունակում են ապավինել զենքին, ապա օրինաչափ է, որ նրանց որոշ կողմնակիցներ սկսել են բացահայտ համակրել Նաիրի Հունանյանի ոճրագործ խմբին: Այդ դեպքում չպետք է զարմանալ նաև հասարակության ադեկվատ վերաբերմունքի վրա, որը զզվանքով է վերաբերվում ահաբեկիչներին: Ընդ որում, «ծռերի» պարագայում` ապստամբ-ահաբեկիչ կարմիր գիծը հատեցին հենց իրենք՝ ոչ թե ժողովուրդը:
Եվ վերջապես․ զենքից ավելի արդյունավետ ու ռացիոնալ փոփոխություն չառաջարկելով` «ծռերն» արժեզրկում են ընդդիմության գաղափարն ու միջազգային հանրության աչքերում անփոխարինելի են դարձնում Սերժ Սարգսյանին: