Հայաստանի Զինված ուժերի գլխավոր շտաբի երկարամյա ղեկավար, կոռուպցիայի խորհրդանիշ դարձած Յուրի Խաչատուրովն, ըստ ամենայնի, վերադարձել է «արմատներին», հարմարավետ տեղավորվել է իր նոր պաշտոնում և արդեն հարցազրույցներ է տալիս` օգտագործելով տերմինաբանություն, որը հարիր է ռուսական վերանախավին, տեղավորվում է Մոսկվայի և Արևմուտքի հակադրության համատեքստում: Օրինակ, Խաչատուրովը կարծում է, որ Արևմուտքում «պահպանվում են համաշխարհային առճակատման տարիներին մշակված բավականին հնացած կարծրատիպերը»:
Հետաքրիր է` նա Երևանո՞ւմ էլ էր այդպես կարծում և, եթե այո, ապա առնվազն տարօրինակ է, որ պետությունն այդ պաշտոնյայի «ՆԱՏՕ»-ական արտասահմանյան ուղևորությունների վրա այդքան գումարներ էր ծախսում: Ավելի «փշոտ» է Խաչատուրովի ներհամակարգային «հակառակորդ»`պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանի ճանապարհը: Ինքը` գեներալն իր նախընտրական «մկրտությունը» ստացել է Մոսկվայում և ապրիլի 2-ի ֆիասկոյից հետո դարձյալ մեկնեց Ռուսիո մայրաքաղաք, ասում են` որևէ գործ ձեռք գցելու ցանկությամբ: Նա Մոսկվայի «կադրերի ռեզերվում» է ու հնարավոր է, որ նրա համար «աշխատանք» ճարվի ոչ թե Ռուսաստանում, այլ հենց` Հայաստանում:
Երեկ արդեն գեներալի կողմնակիցները «որսացել» էին Րաֆֆի Հովհաննիսյանի մեսիջը և բաց տեքստով ասում էին, որ հենց Սեյրան Օհանյանը պետք է լինի խոշորացվող արտախորհրդարանական ընդդիմության առաջնորդը: Միանգամայն հնարավոր է, որ Րաֆֆու բերանով շրջանառու դարձվեց ռուսական հերթական պրոեկտ, որովհետև Մոսկվային անհրաժեշտ է, որ Հայաստանում վերահսկելի ու կանխատեսելի լինի ոչ միայն համակարգն` այն ամբողջացնող ինստիտուտներով, այլ նաև, իսկ գուցե հատկապես` փողոցը: Այդ դերի համար, ըստ ամենայնի, ռուսները տեսնում են Սեյրան Օհանյանին` չնայած, որ նրա փառասեր տիկնոջ սիրտը դարձյալ իշխանություն է ուզում: Եթե մեր առաջ քաշած վարկածը ճիշտ է, ապա Սեյրան Օհանյանը կատարելու է նույն այն դերը, որը 2000-ականների ընդդիմությունում ունեցել է ՊՆ դարձյալ նախկին նախարար Վաղարշակ Հարությունյանը: Վերջինս այդ տարիների ընդդիմության էլիտայում էր, բայց առաջնորդը չէր, այսինքն` այն մարդը չէր, որ կարողանար ամեն բան վերահսկել: Երևի դա էր պատճառը, որ ռուսները` Վաղարշակի միջոցով, 2004-2005թթ-ին ներսից «պայթեցրեցին» ընդդիմությունը, երբ նրա առաջնորդների հայացքներն ուղղվել էին դեպի Արևմուտք:
Հիմա նույն սխալը չի կրկնվի ու, որպեսզի Րաֆֆին խոշորացվող ընդդիմությունում «յանկիական խաղեր» չտա, հենց սկզբից կլուծեն Սեյրան Օհանյանի լիդերության հարցը: Սկզբունքորեն Հայաստանի բանակն առանցքային դերակատութություն ունի քաղաքական կյանքում և բնական է դրանում նախկին նախարարների ակտիվ դերակատարությունը: Մենք ունենք Վազգեն Սարգսյանի, Սերժ Սարգսյանի, Վազգեն Մանուկյանի օրինակները: Սակայն քաղաքական հաջողությունների են հասել ՊՆ այն նախարարները, ովքեր բանակ են եկել քաղաքականությունից, այսինքն` զինվորականներ չեն: Եվ սա բնական է, որովհետև մեր «կադրավիկների» ճնշող մեծամասնությունը սովետական բանակի կադրեր են, «սալդաֆոններ»` ռուսական մտածողությամբ ու մենթալիտետով: Նրանց վերջին հանգրվանը Մոսկվան է, այդ ճանապարհին է նաև Սեյրան Օհանյանը:
