Կարեն Կարապետյանի կյանքում այսօր միանգամից երկու իրադարձություն է տեղի ունեցել: Նոր խորհրդարանի մեկնարկին նրա կառավարությունը վայր է դրել լիազորությունները, սակայն Սերժ Սարգսյանը մի քանի ժամից արդեն Կարապետյանին վերանշանակեց վարչապետի պաշտոնում` չթողնելով, որ վերջինս մնա «ժամանակավորի» կարգավիճակում: Իհարկե, «ժամանակավորի» կարգավիճակը գործող վարչապետի համար վերացավ ֆորմալ առումով, իսկ դե ֆակտո Կարապետյանը «ժամանակավոր» է առնվազն մինչև 2018-ի ապրիլը, ու շատ հնարավոր է, որ նա այդ կարգավիճակում էլ հրաժեշտ տա իր պաշտոնին:
Եթե ամփոփենք Կարեն Կարապետյանի վարչապետության, պայմանականորեն, առաջին փուլը, ապա կարող ենք փաստել, որ նրա հետ կապված հանրային սպասումները, մեղմ ասած, չարդարացան: Վարչապետին այդպես էլ չհաջողվեց նոր համակարգ ստեղծել, կամ ինչպես Սերժ Սարգսյանն էր ձևակերպել՝ «նոր ոգի» բերել: Կարապետյանը նույնիսկ չհաջողեց սեփական կառավարություն, թիմ ձևավորել ու նրա կաբինետը, որը գրեթե նույնությամբ վերանշանակվելու է, ներհամակարգային կոնսենսուսի դրսևորում է: Նման կառավարությունն իր կառուցվածքով ու անվանական կազմով չէր կարող նոր որակ ապահովել, ու օրինանաչափ էր վարչապետի աստիճանական ինտեգրումը Սերժ Սարգսյանի համակարգին: Այդ հանգամանքն էապես սահմանափակում է Կարեն Կարապետյանի ազատությունը` որպես վարչապետ, և առավել ևս` որպես գործիչ, ով պետության առաջին դեմք դառնալու հավակնություններ ունի:
Հակակոռուպցիոն և հակամենաշնորհային քաղաքականությունը, որը բրենդային է Կարապետյանի համար, այդպես էլ մնաց հռչակագրային` չունենալով գործնական որևէ դրսևորում: Կարապետյանի առաջին վարչապետությունը ստատուս-քվոյի ամրագրում էր բացասական իմաստով, որովհետև վարչապետի նոր իմիջն ու գեղեցիկ ժպիտը բախվում են տխուր իրականությանը, կաթվածահար և անհեռանկար տնտեսության, հուսաբեկ հասարակության իրողություններին: Եթե Կարեն Կարապետյանի առաջին վարչապետությունը պաշտպանված էր պետական բարձր «տանիքով», որովհետև ՀՀԿ-ն ընտրություններին մտադիր էր ներկայանալ նրա «նոր դեմքով», ապա նրա երկրորդ վարչապետությունը «փշոտ» է լինելու, որովհետև հասարակությանը սիրաշահելու խնդիր այլևս չկա, իսկ բովանդակազուրկ «նոր ոգին» նմանվում է անհիմն հոխորտանքի և այլևս սպառնում է Սերժ Սարգսյանի կողմից տրանսֆորմացվող համակարգի կայունությանը: Տրամաբանական է ենթադրել, որ Կարեն Կարապետյանի երկրորդ «գալուստը» կարող է վերջինը լինել նրա համար: Զուր են մարդիկ տրվում մոլորություններին` կարծելով, թե Ռուսաստանն «ատամներով» պահելու է իր «մարդուն»: Մոսկվան Հայաստանում այդպիսի «մարդ» չունի, որովհետև գործ ունի Հայաստանի կանխատեսելի ու վերահսկելի համակարգի հետ, որի ներքին կոնֆիգուրացիան թողել է Սերժ Սարգսյանի ճաշակին:
