Ընտրական նոր օրենսգրքով նախատեսված ռեյտինգային համակարգը մի շարք անորոշություններ մտցրեց այս ընտրակարգի գործընթացում: Նախ՝ ընտրողի համար էր անհասկանալի, իսկ ընտրություններից հետո՝ ռեյտինգային ցուցակի թեկնածուների: Ռեյտինգային ցուցակով առաջադրված թեկնածուները, ովքեր ամենաշատ ձայներն էին ստացել, վստահ էին, որ իրենք պատգամավոր են դառնալու, սակայն այս օրերին բոլորի մոտ խորը անորոշություն է: Բոլորը սպասում են Սերժ Սարգսյանի ու Գագիկ Ծառուկյանի որոշմանը: Պարզվեց, որ ամենաշատ ձայներ հավաքելը դեռ բավարար հիմք չէ պատգամավոր դառնալու համար: Անհրաժեշտ է կուսակցության ղեկավարի որոշումը:
Սահմանադրագետ Վարդան Այվազյանի խոսքերով՝ իրավական առումով այստեղ խնդիր չի առաջանում, երբ ամենաշատ ձայեր հավաքած թեկնածուները պատգամավոր չեն դառնում: Նրանք մանդատից հրաժարվելու դիմում են գրում և այդպիսով հարցը լուծվում է՝ պատգամավոր են դառնում իրենցից ավելի քիչ ձայներ հավաքած թեկնածուները, որոնց դեպքում կա կայացված քաղաքական որոշում:
«Ռեյտինգային թեկնածուների նվազագույն ցուցակը 5 հոգի է, առավելագույնը՝ 10 հոգի: Հիմա ոչ մի խնդիր չի առաջանում, երբ ամենաշատ ձայներ ստացած թեկնածուները ինքնաբացարկ են հայտնում, դուրս են գալիս ցուցակից, իսկ նրանց փոխարեն նվազագույն ձայներ ստացածները դառնում են նրանց փոխարեն պատգամավոր: Օրենքը տալիս է այդ հնարավորությունը: Ինքնաբացարկը լուծում է այդ խնդիրը»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց Այվազյանը: Նրա խոսքերով՝ իրավական առումով ամեն ինչ նորմալ է, բայց երբ առավելագույն ձայներ ստացած թեկնածուները դժգոհում են, թե ինչու իրենք չպետք է դառնան պատգամավոր, իսկ նրանց փոխարեն ավելի քիչ ձայներ ստացածները գնան Ազգային ժողով, ապա իրենց դժգոհությունը պետք է հայտնեն կուսակցության ղեկավարին ու իրենց հարցերը լուծեն նրա հետ: Ես չեմ կարծում, որ այդ առավելագույն ձայներ ստացածներին ծեծել-ջարդել են, ստիպել են դիմում գրել: Իսկ եթե նա ինքնաբացարկի դիմում է գրել, արդեն ոչ մի խնդիր չի կարող առաջանալ:
Սահմանադրական փոփոխությունների նախագծի վրա աշխատած, իրավաբանական գիտությունների դոկտոր Գևորգ Դանիելյանը նույնպես այս կարծիքին է, որ իրավական առումով այստեղ խնդիր չկա, բայց նրա խոսքերով՝ իր համար այստեղ այլ հարց է հետաքրքիր, եթե առավելագույն ձայներ ստացած թեկնածուները ինքնաբացարկ են հայտնում, ապա ինչու էին նախընտրական շրջանում այդքան միջոցներ ծախսում: «Եթե այստեղ խնդիր կա, ապա դա այն է, որ եթե ես հրաժարվելու էի մանդատից, ապա ինչու էի հսկայական միջոցներ ծախսում ընտրվելու համար: Այստեղ խոսքը բնավ ընտրակաշառքի մասին չի, այլ շտաբերի, նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում այլ աշխատանքների համար ծախսվածի մասին է: Օրինական ծախսի մասին է խոսքը: Մի տեսակ անտրամաբանական իրավիճակ է ստեղծվում»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց Դանիելյանը:
Մեր հարցին, թե այն երկրներում, որտեղ ներդրված է այս ինստիտուտը, դարձյա՞լ այս կերպ է աշխատում, մեկ անձի՝ կուսակցության ղեկավարի կողմի՞ց է որոշվում, թե ով գնա Ազգային ժողով, թե ամեն դեպքում տրամաբանորեն են առանջնորդվում՝ ով ավելի շատ ձայն հավաքի, նա է ընտրվում: «Ցանկացած համակարգ չի կարող ամեն երկրում աշխատել նույնությամբ: Դա անհնարին է: Ցանկացած ինստիտուտ, այդ թվում ամենալավը, որը ներդրվում է երկրում, եթե դրա համար նախադրյալներ չկան զարգացման համար, ապա պետք է ակնկալել անկանխատեսելի հետևանքներ»,- ասաց Դանիելյանը:
Նրա խոսքերով՝ եթե համակարգը ներդրվում է, ապա կարելի էր այն տարբերակն ընտրել, որ թեկնածուները մի տարածքում չառաջադրվեին, այլ մի քանի տարածքներում, և հնարավոր լիներ տեսնել, թե տվյալ թեկնածուի ռեյտինգը որքան է և արդյունքում գումարվեր տարբեր տարածքներից նրա ստացած ձայները: Իսկ գործող համակարգի դեպքում այնքան էլ ռեյտինգայինի սկզբունքը չի գործում, ինչը, Դանիելյանի դիտարկմամբ, ավելի շատ քաղաքական խնդիր է:
Ինչ վերաբերում է ԸՕ-ի այլ խնդրահարույց դրույթներին, ապա իրավաբանի խոսքերով՝ դեռ վաղ է գնահատել, բայց խնդիրներ կան և դրանք պետք է պահել ուշադրության կենտրոնում: Դանիելյանի խոսքերով՝ հատկապես խնդրահարույց է մի ընտրատարածքի ներսում մի քանի այլ տարածքներ ունենալը: «Մենք ունեցանք 13 ընտրատարածք, բայց միաժամանակ մենք ունեցանք այլ տարածքներ, ինչն անընդունելի էր: Թերությունները պետք է վերանայել, շտկել, բաց ոչ թե հիմնովին փոխել, քանի որ մենք ունենք կետեր, սկզբունքներ, որոնք մեծ ձեռքբերում են, և պետք է ամեն գնով պահպանել դա: Բայց վերանայումների կարիք կա»,- եզրափակեց Դանիելյանը: