Հայաստանում Լեհաստանի դեսպան Եժի Նովակովսկին հայտարարել է, որ ԵՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցությունը խանգարում է հայ-լեհական տնտեսական համագործակցությանը, խոչընդոտում ներդրումներին: Սա, ըստ էության, եվրոպական պետության, Եվրամիության անդամ պետության առաջին դիվանագետի խոսքն է Հայաստանի ԵՏՄ անդամակցության խանգարող դերի մասին: Իսկ Լեհաստանը Եվրամիության առաջատար պետություններից է, բավական դինամիկ զարգացող տնտեսությամբ, որի հետ տնտեսական գործընկերությունը Հայաստանի համար պետք է լինի ցանկալի հեռանկար: Խնդիրը, սակայն լոկ հայ-լեհական հարթությունը չէ միայն, այլ հնչող առաջին տագնապալի ազդանշանը, քանի որ վերջին հաշվով Լեհաստանի հետ տնտեսական հարաբերությունների ռեժիմը, ըստ էության նույնական է Եվրամիության հետ հարաբերությունների ռեժիմին ընդհանրապես: Եվ այս տեսանկյունից հնչում է ահազանգ, որը հատուկ է ողջ Եվրամիության համար: Իսկ Եվրամիության հետ տնտեսական հարաբերությունները Հայաստանի համար կարևոր, կենսական նշանակություն ունեն՝ ԵՏՄ տնտեսական իրավիճակի մեղմ ասած, տխուր պատկերի ֆոնին: Ընդ որում, 2016 թվականի միտումները վկայում են, որ այդ պատկերն էլ ավելի տխուր է լինելու ընթացիկ տարում, ինչը նշանակում է, որ Հայաստանի համար էլ ավելի կարևոր նշանակություն են ունենալու տնտեսական ինտեգրացիայի այլ ուղղությունները, մասնավորապես եվրոպականը, քանի որ այստեղ է համաշխարհային տնտեսության առաջատար բևեռը, իհարկե, ներառյալ նաև ամերիկյանը:
Սակայն, Հայաստանը արգելափակված է ԵՏՄ-ով: Միևնույն ժամանակ, Լեհաստանի դեսպանի ահազանգը, ըստ էության ազդարարում է նաև Հայաստան-Եվրամիություն այսպես կոչված նոր փաստաթղթի հետ կապված տագնապներ: Ակնհայտ է, որ այդ փաստաթուղթը զուրկ լինելով տնտեսական առարկայական հեռանկարներից, իրականում վերածվելու է դեկլարացիայի, որից Հայաստանի համար առարկայական օգուտներ առաջիկա տարիների համար չեն ակնկալվում: Լեհ դիվանագետն այս իմաստով ազդարարել է Հայաստանի համար ռազմավարական խնդիր, ակնարկելով, որ ԵՏՄ-ին անդամակցության պայմաններում Հայաստան-Եվրամիություն հարաբերությունները ստանում են լոկ արարողակարգային բնույթ՝ զրկվելով առարկայությունից: Ասել կուզի, սա ոչ թե հայ-լեհական, այլ Հայաստան-Եվրամիություն հարաբերությունների վերաբերյալ հնչող տագնապ է, այդ հարաբերություններում հիմքի բացակայության տագնապ:
Սակայն, տվյալ դեպքում, բնականաբար, առավել կարևոր է հասկանալ, թե ինչ պետք է անել: Իհարկե, ԵՏՄ-ից դուրս գալու վերաբերյալ հարցադրումները կթվան բավական պարզունակ: Ակնհայտ է, որ Հայաստանն այսօր չի տիրապետում դա անելու քաղաքական ներուժի, եթե անգամ կա ցանկություն: Սակայն, ընդհանրապես հարց է առաջանում, թե իսկ ինչ ռեսուրսի է տիրապետում Հայաստանը ԵՏՄ-ում, ընդհանրապես որևէ ռեսուրսի, որևէ բան անելու, նախաձեռնելու, առաջարկելու կարողության տիրապետում է, թե ոչ: Մեծ հաշվով, Հայաստանը փաստորեն չի կարողանում առարկայացնել նույնիսկ իր իսկ այսպես ասած գաղափարը, թե կարող է կապող կամուրջ լինել ԵՄ-ի և ԵՏՄ-ի միջև: Մեծ հաշվով, գոնե այս առումով Հայաստանն ինքը պետք է կոնկրետ առաջարկներ ներկայացնի երրորդ կողմերին, ներդրողներին, սակայն, անգամ դա չկա և լեհական դիվանագետի տագնապը կամ ահազանգը նաև դրա բացակայության մասով է:
Այսինքն, Հայաստանն ըստ էության, հայտնվել է տնտեսական ամլության վիճակում, հիշեցնելով հայտնի անեկդոտը տարիքն առած տղամարդու մասին, որը բժշկից դժգոհում է, որ իր տարեկիցներն ապրում են սեռական կյանքով, իսկ ինքն արդեն՝ ոչ: Բժիշկը հարցնում է, թե ինչ գիտե իր տարեկից ընկերների մասին: Մարդը պատասխանում է, թե նրանք են ասում, թե ինչեր են անում սեռական ճակատում: «Է, դու էլ ասա», պատասխանում է բժիշկը: Հայաստանը առաջնորդվում է «ասելու» սկզբունքով, իսկ ահա կոնկրետ որևէ գործնական քայլ, որը կվկայի թե երրորդ կողմի, թե նույնիսկ ԵՏՄ գործընկերների հետ որևէ փոխշահավետ տնտեսական համագործակցության մասին, Հայաստանն անկարող է անել: Լեհաստանի դեսպանն ըստ էության առաջինն է, որ հրապարակավ ազդարարում է այս պատկերը: Մինչ այժմ Հայաստանի հանդեպ պահվում էր դիվանագիտական էթիկան, սակայն, ինչպես երևում է, առաջին քայլն արված է ու Եվրոպան որոշել է վերջ տալ ձևականություններին, և չբավարարվել լոկ խոսքերով: