ԵԽԽՎ սոցիալական և կայուն զարգացման հարցերի հանձնաժողովում բոսնիացի պատգամավոր Միլիցա Մարկովիչի կողմից Սարսանգի ջրամբարի հարցով պատրաստած զեկույցը ընդունելուց հետո Հայաստանի խորհրդարանում այլևս կասկած չկա, որ այդ զեկույցը, ինչպես նաև Ռոբերտ Ուոլթերի զեկույցը կընդունվեն ԵԽԽՎ ձմեռային նստաշրջանում: Հայաստանը ինչ-որ կերպ պետք է պատասխանի այդ զեկույցների ընդունմանը, բայց թե ինչպիսին կարող է լինել Հայաստանի արձագանքը այնքան էլ պարզ չէ:
Հնարավոր տարբերակներից մեկը ԵԽԽՎ նիստի բոյկոտն է: Այն ժամանակ, երբ զեկույցների քվեարկությունը տեղի կունենա, և դրանք կընդունվեն, Հայաստանի պատվիրակները, ի նշան բողոքի, կարող են լքել ԵԽԽՎ նիստերի դահլիճը: Բայց սա այնքան էլ ռացիոնալ և ազդեցիկ չէ, քանի որ պատվիրակության անդամները հասկանում են, որ նիստերի դահլիճից դուրս գալը ոչինչ չի փոխի: Հայ պատգամավորներն ասում են, որ նույնիսկ Ռուսաստանի պատվիրակները իրենց բոյկոտով չկարողացան հակազդել Ղրիմի հետ կապված բանաձևի ընդունմանը: Այնպես որ, եվրոպացի պատգամավորներին առանձնապես չի հուզում հայաստանցի պատգամավորների պահվածքը, և մեր պատգամավորների դահլիճիից դուրս գալը կարող են և չնկատել:
Մյուս տարբերակը Հայաստանի կողմից հայտարարության ընդունումն է: Ըստ որոշ տեղեկությունների՝ Հայաստանի արտգործնախարարությունում արդեն պատրաստվում է հայտարարության նախագիծ, որը կարող է ուղարկվել խորհրդարան: Այդ հայտարարության բովանդակության մասին դժվար չէ ենթադրել: Դրանում հիմնական հղումը լինելու է նրան, որ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորմամբ զբաղվում է ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը, որ Մինսկի խմբի համանախագահող երկրները միջնորդական առաքելություն են իրականացնում, ներկայացվել է կարգավորման առաջարկների փաթեթ, որին Հայաստանը տվել է իր համաձայնությունը, իսկ հակամարտության կարգավորման «ճանապարհային քարտեզի» վերաբերյալ համաձայնագրի կնքումը ձախողվել է բացառապես Ադրբեջանի ապակառուցողական վարքագծի պատճառով:
Հայտարարության մեջ հիշեցում կլինի այն մասին, որ Ադրբեջանը հրաժարվում է դիպուկահարներին հետ քաշել շփման գծից, ավելին՝ այս տարվանից սկսած օգտագործում է նաև հրետանային և հրթիռային կայանքներ՝ հրետակոծելով հայկական խաղաղ բնակավայրերը, որոնց զոհ է գնում քաղաքացիական բնակչությունը: Եվ եթե ԵԽԽՎ-ն ընդունում է միանգամից երկու ադրբեջանամետ բանաձևեր, ապա դրանով ոչ միայն չի նպաստում ղարաբաղյան հակամարտության խաղաղ կարգավորմանը, այլ ընդհակառակը՝ ոգեշնչում է Ադրբեջանի ղեկավարությանը, հնարավորություն տալով, որ այն ավելի կոշտացնի իր դիրքորոշումը:
Հայաստանի խորհրդարանը, ըստ այդմ, կոչ է անելու ԵԽԽՎ պատգամավորներին ձեռնպահ մնալ միակողմանի հայտարարության ընդունումից, որտեղ ներառված չէ հայկական կողմի դիրքորոշումը:
Ենթադրվում է, որ այդ հայտարարությունը կարող է քննարկվել դեկտեմբերի 7-ին սկսվելիք ԱԺ հերթական նստաշրջանի ժամանակ, քանի որ մինչև հաջորդ տարվա հունվարին մեկնարկելիք ԵԽԽՎ ձմեռային նստաշրջանը Հայաստանի խորհրդարանը հերթական նստաշրջան չի ունենալու: Սակայն այստեղ հարց է, թե հայտարարության ընդունման ժամանակ ինչպես իրենց կդրսևորեն խորհրդարանական խմբակցությունները, հատկապես ՀԱԿ-ը:
Խորհրդարանի ղեկավարության համար կարևոր է, որ այն ընդունվի խորհրդարանական բոլոր խմբակցությունների կողմից, բայց այնքան էլ պարզ չէ, թե նման հայտարարության ընդունմանը ինչպես կվերաբերվի ՀԱԿ-ը, որի խորհրդարանական խմբակցության ղեկավար Լևոն Զուրաբյանը քննադատական վերաբերմունք ունի ԵԽԽՎ-ում հայաստանյան պատվիրակության գործունեության նկատմամբ:
Հարց է նաև, թե ի՞նչ ազդեցություն կունենա նման հայտարարության ընդունումը, և արդյոք այն կարո՞ղ է ինչ-որ կերպ ազդել ԵԽԽՎ-ի քվեարկության արդյունքների վրա: Եթե այն որևէ արդյունք չի տալու, ապա ավելի ճիշտ չի՞ լինի, որ որևէ հայտարարություն չընդունվի, որպեսզի հետագայում ստիպված չլինենք արձանագրել, որ ԵԽԽՎ-ն բանի տեղ չդրեց մեր խորհրդարանի ընդունած հայտարարությունը:
