Ոստիկանապետ Վովա Գասպարյանի վերջերս արած հայտնի հայտարարությունից հետո՝ թեժ աշնան և սառը ցնցուղի մասին, ՀԱԿԿ-ի մամուլի խոսնակը հայտարարել է, որ ոչ իշխանական քառյակը հավանաբար առաջիկայում հանդես կգա ոստիկանապետի հրաժարականի պահանջով՝ ելնելով այն բանից, որ իր հայտարարություններում Վովա Գասպարյանը գերազանցել է իր լիազորությունները:
Ոչ իշխանական քառյակը վաղը՝ սեպտեմբերի 17-ին, քննարկելու է միասնական հանրահավաքի օրվա և օրակարգի հետ կապված հարցեր, և հետաքրքիր է, որ ՀԱԿԿ-ի խոսնակը այդ հանդիպումից առաջ, ըստ էության, ազդարարում է ոստիկանապետի հրաժարականի հարցի մասին, ինչը կարելի է դիտարկել ՀԱԿԿ-ի օրակարգային առաջարկ:
Փաստորեն, ոչ իշխանական քառյակը գտավ նոր հրաժարականի հասցեատիրոջը: Ապրիլին կառավարության հրաժարականը պահանջելուց, ՀՀԿ-ական նոր վարչապետի դեպքում փողոց դուրս գալու հոխորտանքներից, սակայն նման վարչապետի նշանակումից հետո նրան ընդամենը սեփական նիստին հյուրընկալելուց հետո՝ ոչ իշխանական քառյակի առաջ, բնականաբար, օրակարգային էր այն հարցը, թե հիմա ո՞ւմ հրաժարականն են պահանջելու:
Տրամաբանությունը հուշում էր, որ վարչապետի հրաժարականից հետո պետք է որ արդեն հաջորդը նախագահի հրաժարականի պահանջը լիներ: Սակայն առնվազն երկու ուժ կան քառյակում, որոնք այդ հարցից խուսափում են այնպես, ինչպես կխուսափեին որևէ մահացու վտանգից: Եվ ահա փաստորեն գտնվեց նա, ում հրաժարականը պետք է պահանջեն՝ ինչ-որ բան պահանջած լինելու համար՝ ոստիկանապետ Վովա Գասպարյանը:
Այս պահանջը իսկապես ուշագրավ է՝ հաշվի առնելով այն, որ ապրիլին նոր կառավարության կազմավորումից հետո մամուլում տեղեկություններ եղան այն մասին, որ Վովա Գասպարյանի հարցը խնամիներ Գագիկ Ծառուկյանի և Հովիկ Աբրահամյանի ամենահուզող խնդիրն է, և նրանք ամեն ինչ անում են ոստիկանապետի պաշտոնանկությանը հասնելու համար: Գասպարյանի վերջին հայտարարությունը վկայեց, որ Ծառուկյանի ու Աբրահամյանի փորձերը անհաջողության են մատնվել, և «թեժ աշնանից» առաջ Սերժ Սարգսյանը Գասպարյանին լիազորել է ներկայանալ «սառը ցնցուղային» հայտով:
Ըստ երևույթին, ի պատասխան սրա՝ Աբրահամյանն ու Ծառուկյանն անցնում են Վովա Գասպարյանի հարցը լուծելու, այսպես ասած, հրապարակային մեթոդի, քանի որ ներիշխանական, կուլիսային մեթոդում ենթարկվել են անհաջողության: Ըստ որում, Գասպարյանի հետ խնդիրները, եթե կրկին հավատանք հայաստանյան մամուլին, Աբրահամյանի ու Ծառուկյանի համար ծագել են ավելի վաղուց՝ դեռևս խորհրդարանական ընտրություններից առաջ, երբ ԱԺ նախագահի պաշտոնից ազատվեց Հովիկ Աբրահամյանը, երբ ձերբակալվեց Մարգար Օհանյանը, պաշտոնից հեռացվեց ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանը: Այդ ժամանակ մամուլում հրապարակումներ եղան, որ նրանք բացահայտվել են Ռոբերտ Քոչարյանի օգտին ներիշխանական դավադրության մեջ, որի նպատակը պետք է լիներ 2012 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում ԲՀԿ-ի հաջողությունն ապահովելը:
Ըստ մամուլի տեղեկությունների՝ այդ բացահայտումը արել էր հենց Վովա Գասպարյանը, որի միջոցով էլ ըստ էության Սերժ Սարգսյանը այսօր շարունակում է վերահսկել ներիշխանական դաշտը և իշխանական համակարգը: Դժվար է ասել, թե ինչքանով էին իրական մամուլի նման հրապարակումները, սակայն այս հրապարակումները ըստ էության առանձնապես չհերքվեցին էլ:
Եվ ահա այս տեսանկյունից է, որ շատ հետաքրքրական է դառնում ոչ իշխանական քառյակի օրակարգում հենց Վովա Գասպարյանի պաշտոնանկության հարցի առաջացումը: Ըստ էության ստացվում է, որ քառյակը կա՛մ, այսպես ասած, իջեցնում է իր պլանկան՝ վարչապետից ոստիկանապետ, կա՛մ էլ անուղղակիորեն ցույց է տալիս, որ իրականում Գասպարյանն այսօր ավելի ազդեցիկ է, քան վարչապետը, ինչով ըստ էության ցույց է տալիս և կամա, թե ակամա հաստատում, որ նա իսկապես խանգարում է Հովիկ Աբրահամյանի քաղաքական պլաններին: Եվ միգուցե՝ ոչ միայն Հովիկ Աբրահամյանի:
Չի բացառվում, որ այս հարցում ներիշխանական հիմնական մրցակիցների դերում հայտնված Աբրահամյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանն ընդհանուր շահ ունեն, եթե, իհարկե, մեկ ընդհանուր խաղի մեջ չեն: Ըստ որում՝ եթե դարձյալ հղում անենք մամուլի հրապարակումներին, այս անգամ ավելի վաղ՝ մոտ 15-ամյա վաղեմության, ապա Ռոբերտ Քոչարյանի և ներկայիս ոստիկանապետի միջև կոնֆլիկտը ըստ էության արմատներով հասնում է մինչև հետհոկտեմբերքսանյոթյան իրավիճակ, իսկ նկատի առնելով և այն, որ Ռոբերտ Քոչարյանի և ոչ իշխանական քառյակի առնվազն «հոգևոր» կապը ակնառու է, մեղմ ասած՝ պակաս հավանական չի դառնում և այն, որ Վովա Գասպարյանի հրաժարականի պահանջը, այսպես ասած, ոչ իշխանական լայն կոնսենսուսի առարկա է՝ ըստ էության, ոչ թե քառյակի, այլ դեռևս ապրիլին ազդարարված «վեցյակի» օրակարգով:
