Երեկ հայտնի է դարձել, որ ՌԴ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւի նախաձեռնությամբ հոկտեմբերի 27-ին Աստրախանում տեղի կունենա Հայաստանի, Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահներ Սերժ Սարգսյանի, Դմիտրի Մեդվեդեւի եւ Իլհամ Ալիեւի հերթական եռակողմ հանդիպումը: Այս տեղեկատվությունն ունի մի քանի ուշագրավ կողմեր: Փաստորեն, հանդիպումը անցկացվում է, այսպես ասած, շտապ կարգով, քանի որ այդ մասին տեղեկությունը տարածվում է հանդիպումից ընդամենը հինգ օր առաջ, մինչդեռ նախկինում Ռուսաստանի նման մտադրությունների կամ նախաձեռնությունների մասին հայտնի էր դառնում շատ ավելի վաղ: Դա նշանակում է, որ Ռուսաստանը կողմերին ինչ-որ բան ունի ասելու: Թե ինչի՞ հետ է դա կապված, դժվար է միարժեք ասել: Համենայնդեպս, վերջին շրջանում տեղի ունեցան մի քանի ուշագրավ իրադարձություններ: Խոսքը վերաբերում է թե՛ բուն հակամարտության կարգավորման գործընթացի շրջանակին, մասնավորապես ԵԱՀԿ դաշտային առաքելությանը, թե՛ նաեւ իրադարձությունների, որոնք արդեն իսկ որակվել են որպես հակամարտության կարգավորման վրա ազդելու գործիք: Տվյալ պարագայում խոսքը մասնավորապես, վերաբերում է, ԱՄՆ իրավապահների հայտնի բացահայտմանը: Սակայն անցած իրադարձություններից բացի, այսինքն` պոստֆակտում ասելիքից բացի, Ռուսաստանը գուցե ասելիք ունի նաեւ գալիքի կապակցությամբ: Մասնավորապես` եռակողմ հանդիպումից բառացիորեն երեք-չորս օր անց, Լիսաբոնում տեղի է ունենալու ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովը, որի ընթացքում քննարկվելու է այդ կազմակերպության ռազմավարական նոր հայեցակարգը: Հիշեցնենք, որ գագաթնաժողովին մասնակցելու է հրավիրված նաեւ Սերժ Սարգսյանը: Չի բացառվում, որ Ռուսաստանը, որի նախագահ Մեդվեդեւը հայտարարել է Լիսաբոն մեկնելու որոշման մասին, ցանկանում է ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրներին ներկայանալ Ղարաբաղի հարցում սեփական դիրքերի ամրացման առումով եւս մի քայլ կատարած պաշարով` Լիսաբոնում հայեցակարգային առումով թարմացումների կամ փոփոխությունների պատրաստվող ՆԱՏՕ-ի հետ առավել վստահ եւ ամուր դիրքերից հարաբերվելու համար: Եվ այս քաղաքական ենթատեքստերից բացի, ոչ պակաս, իսկ գուցե առավել ուշագրավ է նաեւ եռակողմ հերթական հանդիպման խորհրդանշական ասպեկտը: Խոսքն այն մասին է, որ Ռուսաստանը, փաստորեն, Հայաստանի համար բավական կարեւոր եւ ցավոտ խնդրի կապակցությամբ եռակողմ հանդիպում է նախաձեռնում մեր երկրի համար ողբերգական դարձած օրը` հոկտեմբերի 27-ին, երբ 11 տարի առաջ խորհրդարանում գնդակահարվեցին ութ պետական գործիչներ, այդ թվում` վարչապետն ու ԱԺ նախագահը: Ինչո՞ւ է Մեդվեդեւը որոշել հենց այդ օրը կազմակերպել Սարգսյան-Ալիեւ հանդիպումը: Հասկանալի է, որ նախագահական, հատկապես Ռուսաստանի նախագահի գրաֆիկը բավական զբաղված է, բայց արդյո՞ք հնարավոր չէր հանդիպումն այնպես հարմարեցնել, որ չհամընկներ Հայաստանի համար տհաճ հիշողություններ արթնացնող այդ ամսաթվին: Եվ արդյո՞ք Հայաստանի իշխանությունը Ռուսաստանի առաջ բարձրացրել է այդ հարցն ու խնդրել փոխել հրավերի օրը: Ի վերջո, չէ՞ որ քաղաքականության մեջ խորհրդանշականությունն ամենեւին էլ ոչինչ չասող գործոն չէ, առնվազն աուրայի ձեւավորման առումով:
