«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Աշոտ Մանուչարյանը:
Ռոբերտ Քոչարյանը կարծես թե կրկին վերակենդանացման նշաններ է ցույց տալիս: Անցած շաբաթ նա մեկնել էր Մոսկվա և այնտեղ հանդիպում ունեցել ՌԴ վարչապետ Վլադիմիր Պուտինի հետ: Ուշագրավն այն է, որ իշխանություններն այդքան էլ չեն կարևորում Քոչարյան-Պուտին հանդիպումը: Օրինակ՝ ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար Գալուստ Սահակյանն այս հանդիպմանն ուշագրավ մեկնաբանություն էր տվել. «Կարծում եմ, որ Քոչարյանի և Պուտինի հանդիպումը սովորական մի հանդիպում էր: Չէի ասի` ինչ-որ լուրջ հարց են քննարկել, պարզապես պատշաճությունից ելնելով են հանդիպել»: Այսինքն` Սահակյանի խոսքերից ստացվում է, որ Պուտինը Քոչարյանին ընդունել է ստիպված` ելնելով նախկին բարեկամական հարաբերություններից: Ավելին, Գալուստ Սահակյանը հայտարարել է, թե Քոչարյանը լուրջ ազդեցություն չունի Հայաստանի ներքաղաքական իրադրության վրա: Իսկ ահա ընդդիմությունն այլ կարծիք ունի Քոչարյանի հայտարարությունների մասին: Ըստ «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Աշոտ Մանուչարյանի` սա Քոչարյանի` ակտիվ քաղաքականություն վերադարձի հերթական դրսևորումներից է:
– Ձեր կարծիքով, ինչո՞վ էր պայմանավորված Ռոբերտ Քոչարյանի այցը Մոսկվա:
– Ռոբերտ Քոչարյանը շարունակում է մնալ քաղաքականության մեջ. այդ դրսևորումները երբեմն բացահայտ, երբեմն` ոչ բացահայտ կերպով երևում են պարբերաբար: Եվ այդ այցը Քոչարյանի մտադրության բացահայտ դրսևորումներից մեկն էր:
– Այս ամենը համաձայնեցվա՞ծ էր արդյոք իշխանությունների հետ, թե՞ Քոչարյանը գործել է ինքնուրույն, միայնակ:
– Հայաստանում համաձայնեցման աստիճանները էապես ավելի բարձր են, քան այդ մասին խոսում են քաղաքական և քաղաքականամերձ շրջանակները:
– Իսկ, Ձեր կարծիքով, Պուտինն ինչո՞ւ ընդունեց նրան:
– Այսօրվա Ռուսաստանը պրագմատիկ երկիր է, նրա պրագմատիկ ղեկավարը իր նպատակները, խնդիրները լուծելու համար հանդիպում է Հայաստանում այն ուժերի, այն մարդկանց հետ, որոնց Հայաստանի էլիտան ձևավորել և հրամցնում է: Այսինքն` ամեն պետություն աշխատում է այն ուժի հետ, որի հետ ի վիճակի է աշխատել, և որն իր տեսանկյունից արդյունավետ է: Այդ առումով, Ռուսաստանը գործ է ունենում այն ձևավորված անձանց և ուժերի հետ, որոնք Հայաստանի էլիտան ներկայացնում է: Այնպես որ, բոլոր տրտունջները, դժգոհությունները պետք է հասցեագրել ոչ թե ՌԴ-ին, այլ` ՀՀ քաղաքական էլիտային. այսպիսին է այսօր այդ էլիտայի գործունեության արդյունքը: Եվ եթե ինչ-որ մեկին արդյունքը չի գոհացնում, թող առաջին հերթին հայացք նետի իր գործունեությանը, այլ ոչ թե բողոքի Ռուսաստանից: ՌԴ-ն այն է, ինչ կա: Մեր կողմից կերպարի վրա ազդելու հնարավորությունները խիստ սահմանափակ են (չնայած կատարյալին մոտ ՀՀ-ի դեպքում` հնարավոր է): Սակայն մենք մեր գործունեությանը շատ բանով տեր ենք և եղածին նայում ենք որպես գործունեության արդյունք:
– Արդյոք Քոչարյանին հաջողվե՞լ է երաշխիքներ ստանալ ՌԴ-ից:
– Ռուսաստանում երաշխիքներ, աջակցություն կարող է ստանալ այն ուժը, որը ՌԴ-ի տեսակետից ի վիճակի է աշխատել նրա հետ` որպես ստրատեգիական դաշնակից, որը չի կեղծում, չի մոլորեցնում, և որը հուսալի է համագործակցության մեջ: Դա կլինի Քոչարյանը, թե մեկ այլ ուժ՝ ցույց կտա ժամանակը:
– Իսկ, ի՞նչ եք կարծում, արդյոք ՌԴ-ն Քոչարյանին դիտո՞ւմ է որպես այն ուժը, որին կարող է վստահել:
– Իմ կարծիքը կարևոր չէ: Ես տեսնում եմ, թե ինչ է անում Պուտինը, ինչի արդյունքում անում եմ եզրակացություններ: ՌԴ-ն շատ հստակ տեսնում է, որ Հայաստանի համար շատ լուրջ պայքար է ընթանում: Դրա մասին բազմիցս խոսել ենք, և ինքը մասնակից է այդ պայքարին: ՀՀ-ն շատ կարևոր տեղ ունի Կովկասում, իսկ Կովկասը կարևոր տեղ ունի գլոբալ քաղաքականության մեջ: Այնպես որ, ՌԴ-ն գործում է այդ պայքարի տրամաբանության մեջ:
– Քանի որ Քոչարյանն ու Պուտինը հանդիպել են, և այդ մասին ասվում է բացահայտ, կարելի՞ է կարծել, որ ՌԴ-ն իր «դաբրոն» տվել է նրա վերադարձին:
– Այստեղ ավելորդ եմ համարում վերադարձ բառը: Այս կամ այն անձի, ուժի հետ ՌԴ-ի համագործակցության աստիճանը ցույց կտա ժամանակը:
